Wyrok NSA z dnia 16 grudnia 2022 r., sygn. II OSK 2209/21

Administracyjne postępowanie

Dnia 16 grudnia 2022 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędziowie: Sędzia NSA Paweł Miładowski (spr.) Sędzia del. WSA Agnieszka Wilczewska-Rzepecka po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 marca 2021 r., sygn. akt VII SA/Wa 2052/20 w sprawie ze skargi J. K. i A. N. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 10 września 2020 r., znak: DOA.7110.84.2019.KKR w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 24 marca 2021 r., sygn. akt VII SA/Wa 2052/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego, zwanego dalej "GINB", w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji. Stan faktyczny i prawny sprawy przedstawia się następująco.

Zaskarżoną decyzją GINB, na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256 ze zm.) - w wyniku rozpatrzenia odwołania R. D. od decyzji Wojewody Warmińsko-Mazurskiego z dnia 16 stycznia 2019 r., znak: IGR-II.7840.4.206.2018 odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji Starosty Mrągowskiego z 15 października 2010 r. nr 69/2010/Mki - uchylił ww. decyzję Wojewody w całości i stwierdził nieważność ww. decyzji Starosty Mrągowskiego z 15 października 2010 r. o pozwoleniu na budowę bosmanatu wraz z usługami towarzyszącymi do obsługi istniejącej przystani żeglarskiej oraz niezbędną infrastrukturą w miejscowości J., na działce nr ew. [...] i [...], obręb J., gm. M..

W ocenie GINB, ww. decyzja Starosty rażąco narusza art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156 poz. 1118 ze zm.) w zw. z § 4 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Wojewody Warmińsko-Mazurskiego z dnia 19 grudnia 2008 r. nr 163 w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu Krainy Wielkich Jezior Mazurskich (Dz. Urz. Woj. Warm.-Maz. Nr 201 poz. 3155), ponieważ budynek objęty pozwoleniem na budowę tylko w niewielkiej części pełni funkcję bosmanatu, a w pozostałej części to budynek usługowo-mieszkalny. A zatem przedmiotowa inwestycja nie mieści się w żadnym z wyjątków od ustanowionego w § 4 ust. 1 pkt 8 ww. rozporządzenia nr 163 zakazu lokalizowania zabudowy w pasie szerokości 100 m od linii brzegu jeziora. Organ zauważył, że projektowana inwestycja nie jest m.in. inwestycją celu publicznego, co potwierdza prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 lutego 2020 r., sygn. akt IV SA/Wa 2417/19. Ponadto do przedmiotowej inwestycji nie mają zastosowania wyjątki, o jakich mowa § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia nr 163. Zdaniem GINB, uchybienie, którego dopuścił się organ ma cechy "rażącego naruszenia prawa". Naruszone przepisy art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego w zw. z § 4 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia nr 163 są przepisami, których stosowanie nie wymaga skomplikowanego procesu wykładni, zaś samo naruszenie jest bezsprzeczne. Również skutki analizowanego uchybienia są szczególnie poważne, ponieważ naruszono walory przyrodnicze obszaru, które powinny podlegać szczególnej ochronie. Organ odwoławczy zaznaczył, że wspomniane unormowanie zostało zawarte w akcie prawnym, którego celem było doprecyzowanie uwarunkowań służących jak najlepszej ochronie w szczególnie cennym przyrodniczo obszarze. Przyjąć należy, że sens ustanawiania na poziomie lokalnym przepisów szczegółowo regulujących zasady ochrony ściśle określonych terenów, np. z uwagi na walory krajobrazowe, wynika z potrzeby zachowania szczególnych walorów takich obszarów jako dobra o wyjątkowym ogólnospołecznym znaczeniu. Wprowadzane zatem takimi aktami zakazy mają przyczyniać się do realizacji szeroko pojętego celu ochrony przyrody, wartości danego obszaru, aby przy możliwie jak najmniejszej ingerencji człowieka w jego walory przyrodnicze, służył on aktualnym i przyszłym pokoleniom. Oznacza to więc, że zasadą powinno być kwalifikowanie naruszenia przepisów wprowadzających określone zakazy w ramach obszarów chronionego krajobrazu jako naruszeń rażących z zastrzeżeniem wyjątków, a nie na odwrót.