Wyrok NSA z dnia 4 września 2018 r., sygn. II FSK 256/18

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędzia WSA (del.) Marek Olejnik (sprawozdawca), , po rozpoznaniu w dniu 4 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D.R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 października 2017 r. sygn. akt I SA/Po 533/17 w sprawie ze skargi D. R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 17 lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r. z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) uchyla w całości decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 17 lutego 2017 r. nr [...], 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu na rzecz D. R. kwotę 4.465 (słownie: cztery tysiące czterysta sześćdziesiąt pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

1.Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 października 2017 r., sygn. akt I SA/Po 533/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę D.R.(dalej: skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (dalej: Dyrektor IS) z dnia 17 lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r. z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i prawa majątkowych. Wyrok jest dostępny na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/, dalej "CBOSA".

1.1. W uzasadnieniu wyroku na wstępie sąd pierwszej instancji podał, że skarga jest niezasadna, bowiem decyzja nie narusza ani przepisów prawa materialnego ani przepisów postępowania w stopniu mającym lub mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a także znajduje oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym sprawy. W jego ocenie najistotniejszym z zarzutów jest zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez błędną wykładnię przepisu z art.21 ust.1 pkt 131 w zw. z art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000r. Nr 14 poz.176 ze zm., dalej "u.p.d.o.f."). Kwestią budzącą spór w przedmiotowej sprawie jest zdefiniowanie "własnych celów mieszkaniowych". Jak zauważył sąd pierwszej instancji nie można uznać, że przepis art. 21 ust. 25 u.p.d.o.f. zawiera legalną definicję zwrotu "własne cele mieszkaniowe", o którym mowa w art.21 ust.1 pkt 131 tej ustawy. Przepis ten stanowi: "za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się"; definiuje zatem zwrot "cele mieszkaniowe", a nie "własne cele mieszkaniowe". Zawiera więc jedynie katalog wydatków poniesionych na cele mieszkaniowe skutkujących zastosowaniem przedmiotowej ulgi.