Wyrok NSA z dnia 30 sierpnia 2017 r., sygn. I OSK 3001/15

W doktrynie wskazuje się, że koncepcja rozumienia bezpośredniego przepisów prawnych, jest nieadekwatna. Z wyróżnieniem rozumienia bezpośredniego i jego braku, łączono paremię clara non sunt interpretanda. W orzecznictwie Sądu Najwyższego w okresie 1990-2000 odstąpiono od takiego rozumienia zasady clara non sunt interpretanda, nadając jej znaczenie właściwe dla paremii interpretatio cessat in claris, a Sąd Najwyższy w tym okresie, w przytłaczającej większości przypadków, nawet w sytuacji uzyskania jednoznaczności językowej przepisu, poddawał go również wykładni systemowej i funkcjonalnej zwykle po to, by sprawdzić, czy jednoznaczność uzyskana nie prowadzi do sprzeczności w systemie prawa (np. z normami hierarchicznie wyższymi albo z zasadami prawa), bądź czy nie burzy powszechnie akceptowanych społecznie wartości.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Stojanowski (spr.), Sędzia NSA Jolanta Sikorska, Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka, Protokolant starszy asystent sędziego Małgorzata Ziniewicz, po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. O. i M. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 30 kwietnia 2015 r. sygn. akt II SA/Lu 442/14 w sprawie ze skargi A. O. i M. O. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie odszkodowania za grunt przejęty pod drogę publiczną oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2015r., sygn. akt II SA/Lu 442/14, oddalił skargę A.O. i M.O. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie odszkodowania za grunt przejęty pod drogę publiczną.