Wyrok NSA z dnia 22 grudnia 2016 r., sygn. I OSK 331/15

Pouczenie powinno być adekwatne do doświadczenia życiowego i możliwości percepcji pouczanego. Obowiązek jego udzielenia nie powinien być pojmowany w kategoriach udzielania porad prawnych czy też doradztwa, tylko umożliwienia stronie rzeczywistego i pełnego udziału w prowadzonym postępowaniu administracyjnym. Te właśnie zasady zostały przez organy obu instancji naruszone.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Wiśniewska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Monika Nowicka Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński Protokolant starszy sekretarz sądowy Magdalena Błaszczyk po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2016r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Skarbu Państwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 października 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 1112/14 w sprawie ze skargi L. B. na postanowienie Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 22 października 2014 r., sygn. akt II SA/Wa 1112/14, po rozpoznaniu skargi L. B. (dalej zwanego "skarżącym"), uchylił zaskarżone postanowienie Ministra Skarbu Państwa (dalej zwanego "Ministrem") z dnia [...] lutego 2014 r., nr [...], nr [...] (dalej postanowienie z dnia [...] lutego 2014 r.) oraz poprzedzające je postanowienie Wojewody O. (dalej zwanego "Wojewodą") z dnia [...] stycznia 2014 r., nr [...] (dalej postanowienie z dnia [...] stycznia 2014 r.) w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania.

W uzasadnieniu powyższego wyroku zawarto następujące ustalenia faktyczne i ocenę prawną:

Wojewoda decyzją z dnia [...] sierpnia 2013 r., nr [...] (dalej decyzja z dnia [...] sierpnia 2013 r.), na podstawie art. 5 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 169, poz. 14180), stwierdził, że E. B.-M. w 1/6 części, L. B., J. B., Z. B., H. D., J. K. po 1/30 części posiadają prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości przez K. B. w miejscowości D., pow. b., woj. T., obecnie Ukraina.