Wyrok NSA z dnia 2 lipca 2015 r., sygn. I OSK 747/15

Jak przyjmuje się powszechnie, podstawowym elementem terminu rażące naruszenie prawa jest wydanie rozstrzygnięcia ewidentnie sprzecznego z niebudzącym wątpliwości przepisem prawa, gdyż o tym, czy miało miejsce rażące naruszenie prawa, decyduje przede wszystkim oczywistość tego naruszenia.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie : Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Miładowski Sędziowie: Sędzia NSA Bożena Popowska Sędzia NSA del. Jerzy Krupiński (spr.) Protokolant st. asystent sędziego Tomasz Szpojankowski po rozpoznaniu w 2 lipca 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 28 listopada 2014 r. sygn. akt II SAB/Wr 104/14 w sprawie ze skargi S. D. na bezczynność Prezydenta Miasta L. w przedmiocie nabycia prawa własności nieruchomości przez Skarb Państwa oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 28 listopada 2014 r., sygn. akt II SAB/Wr 104/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, w wyniku rozpoznania skargi S. D. na bezczynność Prezydenta Miasta L. w przedmiocie stwierdzenia nabycia prawa własności nieruchomości, zobowiązał organ do wydania orzeczenia w sprawie w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi (pkt I. wyroku), stwierdził, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa (pkt II. wyroku) oraz obciążył organ kosztami postępowania sądowego (pkt III. wyroku).

Wyrok wydany został w następujących, ustalonych przez Sąd I instancji, okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

W dniu 6 września 2012 r. S. D. wniósł skargę na bezczynność Starosty (Prezydenta Miasta L.) wykonującego zadania z zakresu administracji rządowej. Skarga ta poprzedzona została zażaleniem na niezałatwienie w terminie wniosku skarżącego o wywłaszczenie, stanowiącej jego własność, nieruchomości położonej w L. przy ul. [...], skierowanego do Wojewody [...]. Organ odwoławczy postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2012 r., nr [...], wydanym na podstawie art. 37 § 2 K.p.a., uznał zażalenie za nieuzasadnione i odmówił wyznaczenia dodatkowego terminu do załatwienia sprawy.