Wyrok NSA z dnia 26 lutego 2014 r., sygn. II OSK 2270/12

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jolanta Rudnicka /spr./ Sędziowie sędzia NSA Maciej Dybowski sędzia NSA Robert Sawuła Protokolant starszy inspektor sądowy Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Wa 2053/11 w sprawie ze skargi E. W. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rzecz E. W. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 2053/11 po rozpoznaniu sprawy ze skargi E. W. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji, uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...].

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji powołał następujące okoliczności faktyczne i prawne.

E. W. wystąpiła o stwierdzenie nieważności decyzji Miejskiego Konserwatora Zabytków w W. z lipca 1965 r. wpisującej do rejestru zabytków "[...] - założenie urbanistyczne" twierdząc, że decyzja ta zarówno w dniu wydania i obecnie jest niewykonalna z tego powodu, że nie określa w żaden sposób (ani metodą opisową, ani graficzną) granic obszaru podlegającego ochronie prawnej.

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego decyzją z dnia [...] stycznia 2011 r., odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Miejskiego Konserwatora Zabytków

w W. z lipca 1965 r. nr [...], wpisującej do rejestru zabytków "[...] - Założenie urbanistyczne" z uwagi na brak spełnienia przesłanek z art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a.