Wyrok NSA z dnia 22 grudnia 2015 r., sygn. II OSK 850/15

Rażące naruszenie prawa ma miejsce, gdy decyzja pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie ze sobą, przy czym nie chodzi tu o błędy w wykładni prawa, a o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny charakter zaś tego naruszenia powoduje, iż decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jacek Chlebny (spr.) Sędziowie NSA Marzenna Linska-Wawrzon NSA Jerzy Stelmasiak Protokolant asystent sędziego Katarzyna Miller po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2015r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A. H. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 stycznia 2015 r. sygn. akt VII SA/Wa 1589/14 w sprawie ze skargi A. H. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] maja 2014 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. H. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z [...] maja 2014 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [...] z [...] września 2010 r. o pozwoleniu Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad na realizację prac związanych z budową odcinka [...] autostrady A2 zgodnie z zakresem przedstawionym we wniosku.

Wyrok ten został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

A. H. zwrócił się z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [...] z [...] września 2010 r. podnosząc, że rażąco narusza ona prawo tj. art. 4 pkt. 1-3 i 5, art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 36 ust. 1 pkt 1, 8, 9, i 11 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, poz. 1568, ze zm.) oraz art. 7, 77, 80 i 10 K.p.a. Zdaniem wnioskodawcy organ administracji nie jest uprawniony do wydawania rozstrzygnięcia, które zmierzałoby do zniszczenia zabytku, do obniżenia jego wartości, czy naruszenia jego integralności. Żaden przepis ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami nie przewiduje możliwości wydania zgody na niszczenie zabytku lub przeprowadzenie prac grożących naruszeniem go z powołaniem się na doniosłość inwestycji w skali kraju lub inne kryterium zbliżone. Rola organów ochrony zabytków sprawia, że każdorazowo powinna zostać przeprowadzona analiza, czy planowane roboty nie naruszą zabytku, czy są dla niego bezpieczne i pozwolą na zachowanie go w całości.