Wyrok NSA z dnia 15 lutego 2010 r., sygn. II OSK 1920/09

Władztwo planistyczne gminy, choć nie jest nieograniczone, jest przejawem samodzielności gminy. Stanowisko, iż - w sytuacji braku przepisów przejściowych - niedokonanie nowych uzgodnień, uwzględniających wprowadzone zmiany właściwości organów, niezależnie od etapu procedury planistycznej i dokonania uzgodnień z organami właściwymi na wcześniejszych etapach procedury planistycznej - nie może być uznane za prawidłowe. Brak przepisów przejściowych, będący wyrazem luki niekonsekwencji, nie uzasadnia wykładni rozszerzającej i w istocie do wstecznego działania nowych regulacji prawnych. Wymóg ponawiania uzgodnień z uwagi na zmiany strukturalno - kompetencyjne zachodzące w trakcie procedury planistycznej, niezależnie o etapu tej procedury i wcześniejszego uzyskania uzgodnień od organów właściwych w czasie ich dokonywania, mógłby - w skrajnych przypadkach - z uwagi na niedoskonałość regulacji prawnych i ich częste zmiany prowadzić do sparaliżowania procesów planistycznych.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Anna Łuczaj sędzia NSA Małgorzata Stahl (spr.) sędzia del. WSA Grzegorz Czerwiński Protokolant Karolina Kubik po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2010 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej K. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 29 września 2009 r. sygn. akt II SA/Kr 968/09 w sprawie ze skargi K. B. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 17 grudnia 2008 r. nr LX/776/08 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 29 września 2009 r., sygn. akt II SA/Kr 968/09 oddalił skargę K. B. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 17 grudnia 2008 r., nr LX/776/08 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "TS Wisła".

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że K. B. zaskarżyła wskazaną wyżej uchwałę domagając się stwierdzenia jej nieważności w całości bądź w części dotyczącej przeznaczenia terenu, na jakim znajduje się jej nieruchomość, tj. zapisów § 30 ust. 1-6 uchwały oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Kwestionowanej uchwale zarzuciła: