Wyrok NSA z dnia 5 stycznia 2010 r., sygn. II OSK 24/09

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Czapska- Górnikiewicz Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędzia del. NSA Wiesław Morys (spr.) Protokolant Paweł Konicki po rozpoznaniu w dniu 05 stycznia 2010r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej T. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 8 października 2008 r. sygn. akt II SA/Sz 287/08 w sprawie ze skargi T. M. na decyzję Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę T. M. na decyzję Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia [...] lutego 2008 r. utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta Szczecina z dnia [...] stycznia 2008 r. o wymeldowaniu jej z lokalu mieszkalnego nr [...] przy ulicy [...] w Szczecinie, oraz orzekł o kosztach. Wyrok ten zapadł w następującym stanie faktycznym:

Postępowanie administracyjne zostało wszczęte na wniosek A. Z. z dnia 17 października 2007 r. Wnioskodawczyni, będąca członkiem spółdzielni mieszkaniowej, do której należy opisane powyżej mieszkanie, podała w nim, że T. M., będąca jej córką nie mieszka tam co najmniej od 11 października 2007 r., kiedy to komornik sądowy wykonał prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Szczecinie nakazujący jej eksmisję. Okoliczności te potwierdziła podczas przesłuchania w charakterze strony w dniu złożenia wniosku, dodając, że nie wie gdzie córka mieszka, że zabrała część swoich rzeczy i podając adres jej miejsca pracy. Zawiadomiona na ten adres T. M. nie dokonała czynności wymeldowania, ani nie stawiła się na przesłuchanie, jak też w celu zapoznania się z materiałem sprawy. W tych okolicznościach organ pierwszej instancji, na mocy art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.), orzekł o wymeldowaniu T. M. z pobytu stałego w lokalu przy ulicy [...] w Szczecinie. Na podstawie wskazanych powyżej dowodów organ ustalił, iż T. M. opuściła przedmiotowy lokal bez wymeldowania i rzeczywiście poza nim zaspokaja swe potrzeby mieszkaniowe. Przeto zostały spełniane przesłanki cytowanego powyżej przepisu, stąd dalsze jej zameldowanie tamże byłoby utrzymywaniem fikcji meldunkowej. W odwołaniu T. M. domagała się przede wszystkim uchylenia tej decyzji, a nadto zawieszenia postępowania do czasu zakończenia postępowania, jak to określiła, w przedmiocie wydania tytułu wykonawczego oraz sposobu realizacji wyroku eksmisyjnego. Poza tym podniosła, że wbrew twierdzeniom organu nie ma zaspokojonych potrzeb mieszkaniowych, bo została wyprowadzona "donikąd", przebywa na strychu czy podobnych miejscach. Nadto, że wymiana zamków uniemożliwiła jej powrót do lokalu matki, gdzie nadal ma część swoich rzeczy. Wskazała wreszcie, że podane w uzasadnieniu zakwestionowanej decyzji wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego zostały błędnie oznaczone, a jego orzecznictwo nie aprobowało jako powodu wymeldowania przymusowego opuszczenia lokalu. Utrzymując w mocy decyzję organu pierwszej instancji Wojewoda Zachodniopomorski w uzasadnieniu swej decyzji z dnia [...] lutego 2008 r. ustalił, iż odwołująca się nie przebywa w przedmiotowym lokalu z zamiarem stałego pobytu i nie koncentruje w nim swoich spraw życiowych, co sama potwierdziła. Bezspornie też eksmisja wobec niej została orzeczona prawomocnym wyrokiem i wykonana przez właściwy (uprawniony) organ. Toteż niepodobna jej w tym postępowaniu kwestionować. Powołując się na stanowisko judykatury organ ten wskazał, iż za równoznaczne z dobrowolnym opuszczeniem lokalu uznawane jest wykonanie przez uprawniony organ prawomocnego tytułu eksmisyjnego. A skoro bezsprzecznie odwołująca się nie dokonała czynności wymeldowania, nabrał przekonania, iż zasadnie orzeczono o tym w osnowie wspomnianej wyżej decyzji. Na koniec organ drugiej instancji zważył, iż zameldowanie ma na celu wyłącznie rejestrację faktycznego przebywania w danym lokalu z zamiarem stałego pobytu, toteż odmienne rozstrzygnięcie doprowadziłoby do fikcji w tym zakresie. Dlatego odwołania nie uwzględnił, opierając swe rozstrzygnięcie m.in. o przepis art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a.