Wyrok NSA z dnia 3 lutego 2009 r., sygn. II OSK 80/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Barbara Adamiak Sędziowie sędzia NSA Maria Czapska-Górnikiewicz sędzia NSA Zygmunt Zgierski (spr.) Protokolant Agnieszka Kuberska po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej K. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 października 2007 r. sygn. akt IV SA/Wa 882/07 w sprawie ze skargi K. M. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] marca 2007 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę kasacyjną,

Uzasadnienie

II OSK 80/08

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 22 października 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K. M. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] marca 2007 r. w przedmiocie wymeldowania.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne:

W dniu 22 stycznia 2007 r. Prezydent m. st. Warszawy, na wniosek A. W., orzekł o wymeldowaniu K. M. z córką O. S. z pobytu stałego z lokalu nr [...] przy ul. [...] w W. W uzasadnieniu organ wskazał, że spełniony został warunek niezbędny do wymeldowania, tzn. K. M. opuściła dotychczasowe miejsce pobytu, nie dokonując obowiązku wymeldowania się.

Wojewoda Mazowiecki, rozpatrując odwołanie, w którym K. M. podniosła, że wyprowadzenie się nie miało charakteru dobrowolnego, nie stwierdził podstaw do jego uwzględnienia. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podniósł, że zameldowanie w określonym miejscu lub z niego wymeldowanie ma odzwierciedlać stan rzeczywisty. Pobyt stały w danym lokalu oznacza przebywanie w określonej miejscowości pod określonym adresem z zamiarem stałego lub długotrwałego zamieszkiwania z wolą koncentracji w danym miejscu swoich spraw życiowych, w tym założenia ośrodka osobistych i majątkowych interesów (art. 10 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. z 2001 r. Nr 87, poz. 960 ze zm.). Z wyjaśnień K. M., składanych w toku prowadzonego postępowania, wynikało, że przedmiotowy lokal opuściła z obawy o swoje i córki bezpieczeństwo pod koniec 2005 r. Fakt niezamieszkiwania wymienionej od jesieni 2005 r. potwierdzili również przesłuchani w sprawie świadkowie w osobach K. S. oraz W. G. Organ odwoławczy wskazał dalej, że K. M. skorzystała ze środka prawnego zmierzającego do przywrócenia jej posiadania lokalu nr [...] przy ul. [...] w W., jednak prawomocnym wyrokiem z dnia 7 sierpnia 2006 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia powództwo w tym względzie oddalił. Do wniesionego odwołania strona dołączyła wprawdzie kolejny pozew o przywrócenie naruszonego posiadania, jednakże kwestia opuszczenia lokalu została już przesądzona. K. M. spełniła zatem dyspozycje art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Opuściła bowiem miejsce pobytu stałego i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się, a opuszczenie to miało charakter dobrowolny i trwały.