Wyrok NSA z dnia 20 grudnia 2005 r., sygn. II FSK 80/05

Okoliczność, że stanowisko zajęte przez Wojewódzki Sąd Administracyjny jest odmienne od prezentowanego przez stronę skarżącą nie oznacza, że takie uzasadnienie wyroku nie odpowiada wymogom ustawowym.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Krzymień (sprawozdawca), Sędziowie NSA Antoni Hanusz, Arkadiusz Cudak, , Protokolant Magdalena Gródecka, po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2005 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Finansowej skargi kasacyjnej Krystyny H. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 6 października 2004 r., sygn. akt I SA/Gd 565/01 w sprawie ze skargi Krystyny H. na decyzję Izby Skarbowej w G. Ośrodek Zamiejscowy w S. z dnia 12 marca 2001 r., (...) w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania z tytułu zryczałtowanego podatku dochodowego od dochodów z nieujawnionych źródeł przychodów za 1996 r . 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Krystyny H. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w G. kwotę 1.200 zł (słownie: jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 6 października 2004 r., I SA/Gd 565/01, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę Krystyny H. na decyzję Izby Skarbowej w G. z dnia 12 marca 2001 r. w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania z tytułu zryczałtowanego podatku dochodowego od dochodów z nieujawnionych źródeł przychodów za 1996 r. Jak wskazano w uzasadnieniu, organy podatkowe w wyniku przeprowadzonej kontroli za lata 1994-1996 stwierdziły, iż wydatki Skarżącej w 1996 r. były wyższe o 18.242,02 zł w stosunku do przychodów tego roku /przychody 124.319,09; wydatki 142.561,11 zł/. Skarżąca bowiem w roku podatkowym 1996 poczyniła wydatki inwestycyjne związane z działalnością gospodarczą prowadzoną w ramach Przedsiębiorstwa Handlowego "S." w B. dotyczące m.in. nakładów finansowych związanych z adaptacją zakupionej w dniu 8 grudnia 1995 r. nieruchomości oraz tytułem spłaty zaciągniętego w grudniu 1995 r. kredytu inwestycyjnego. Organy podatkowe uznały, w oparciu o wykazaną dysproporcję pomiędzy wydatkami a mieniem, że dochody Skarżącej przeznaczone na pokrycie tych wydatków pochodziły z nieujawnionych źródeł. Przeprowadzone postępowanie podatkowe skupiało się głównie na zbadaniu, czy prawdziwe są twierdzenia Strony, iż na pokrycie tych wydatków posiadała środki finansowe ze spieniężenia spadku uzyskanego przez męża po jego zmarłym w 1976 r. ojcu, sprzedaży biżuterii otrzymanej od matki męża oraz posiadanych w bankach lokat. Izba Skarbowa podkreśliła, iż w przypadku prowadzenia postępowania w sprawie nieujawnionych źródeł przychodów, to na Skarżącej ciąży obowiązek wykazania źródeł przychodów. W ocenie organów podatkowych, Strona nie przedstawiła dowodów potwierdzających wskazane przez nią źródła pokrycia poczynionych w 1996 r. wydatków. W trakcie postępowania Skarżąca wskazywała, że wydatki 1996 r. zostały pokryte ze spieniężenia spadku uzyskanego przez męża po jego zmarłym ojcu. W skład spadku wchodziły bowiem srebrne naczynia stołowe oraz inne wartościowe pamiątki rodzinne /ze sprzedaży których uzyskano w 1996 r. kwotę 65 000 zł/. W ocenie organów podatkowych Strona nie udowodniła jednak powyższych twierdzeń, bowiem po śmierci Henryka H. /ojca męża/ nie przeprowadzono postępowania spadkowego, nie zrealizowano obowiązku podatkowego w podatku od spadków, umowy sprzedaży w 1996 r. - wbrew art. 75 par. 1 Kc - nie zostały zawarte w formie pisemnej, jak również Skarżąca nie dysponuje pokwitowaniami odbioru należności wynikających z tych umów. Podatnik nie może w toku postępowania podatkowego żądać, aby brak dowodu źródłowego pozwalającego na udokumentowanie transakcji został przez organ podatkowy zastąpiony jedynie dowodami z zeznań świadków, skoro nie uczestniczyli oni w tych transakcjach, a swoją wiedzę na ten temat mogą posiadać tylko ze słyszenia. Izba Skarbowa wskazała na niezasadność zarzutu strony podniesionego w odwołaniu, że organ kontroli skarbowej nie ustosunkował się do załączonych dowodów w postaci notatek Alicji H. i faktury na zakup samochodu osobowego Fiat oraz zaniechał przesłuchania świadka Mariana S., nabywcy samochodu Fiat na okoliczność jego zakupu w 1977 r., nie wyczerpując w ten sposób materiału dowodowego w sprawie. Organ ten wskazał, że zarówno kserokopia rachunku nr 02444 z dnia 24 lipca 1971 r. potwierdzającego zakup przez Kazimierza i Alicję H. /teściów strony/ samochodu osobowego marki Fiat 1300, jak i kserokopia odręcznej notatki Alicji H. sporządzonej w 1976 r. - zostały dołączone dopiero do odwołania z dnia 14 sierpnia 1999 r. od decyzji Inspektor Kontroli Skarbowej z dnia 30 lipca 1999 r. Zważywszy, że zostały one dołączone do odwołania od decyzji organu I instancji, ustosunkowanie się do tych dowodów przez Inspektora mogło nastąpić /i nastąpiło/ jedynie w piśmie przewodnim, którym przekazano odwołanie do rozpatrzenia Izbie Skarbowej. W ocenie organu odwoławczego zarzut obrazy art. 188 Ordynacji podatkowej poprzez zaniechanie przesłuchania nabywcy samochodu jest w świetle zebranego materiału dowodowego bezpodstawny, gdyż zgodnie z powołanym przepisem żądanie strony dotyczące przeprowadzenia dowodu należy uwzględnić, jeżeli przedmiotem dowodu są okoliczności mające znaczenie dla sprawy, chyba że okoliczności te stwierdzone są wystarczające innym dowodem. Treść odwołania wskazywała, że okoliczność, którą za pomocą ewentualnego nawet wniosku o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka Mariana S. strona zamierzała dowieść /tj. fakt, że samochód ten wszedł w skład masy spadkowej/ została już udowodniona innym dowodem. Ze znajdującego się w aktach sprawy odpisu skróconego aktu zgonu Kazimierza H. wynikało, że zmarł on 3 września 1976 r. w S. Oznacza to, że zakupiony w 1971 r. samochód osobowy wszedł w skład masy spadkowej. Sam fakt jednak zgromadzenia określonej kwoty pieniężnej, którą przeznaczono na zakup biżuterii nie świadczy wobec braku dowodów jej późniejszej sprzedaży, że mąż Skarżącej faktycznie uzyskał z tego tytułu 15.000 zł, które częściowo spożytkował na adaptację lokalu handlowego. Zgromadzony w tej mierze materiał dowodowy, tj. wyjaśnienia Krystyny H. i jej męża z dnia 17 lipca 1999 r., zeznania Alicji H. z dnia 30 lipca 1999 r. oraz zeznania Krzysztofa H. z dnia 27 października 2000 r., uzupełniony o przedkładane w toku postępowania dowody zakupu samochodu osobowego Fiat, notatki Alicji H. sporządzone w 1976 r. po śmierci męża na okoliczność uzyskanych przychodów i dokonanych wydatków - pozwalało w ocenie organu II instancji jedynie stwierdzić, że Alicja H. mogła uzyskać po śmierci męża określone kwoty pieniężne i mogła je zainwestować w zakup biżuterii. Wyżej wymienionymi środkami dowodowymi nie można jednak dowieść, iż Krzysztof H. ze sprzedaży przekazanej mu przez matkę biżuterii uzyskał w 1996 r. wskazywaną kwotę pieniężną. Brak jest bowiem dowodu zarówno przekazania Krzysztofowi H. tych rzeczy przez jego matkę, jak i ich sprzedaży. Same bowiem zeznania osób pochodzących z kręgu najbliższej rodziny nie stanowiły, w ocenie Izby Skarbowej, obiektywnego i nie budzącego wątpliwości dowodu potwierdzającego rzeczywiste zaistnienie ww. zdarzeń.