Wyrok NSA z dnia 19 czerwca 2015 r., sygn. II FSK 1100/13

Oszacowanie jednego z elementów stosunku prawno podatkowego nie jest sankcją podatkową, lecz sposobem ustalenia podstawy opodatkowania, która także w przypadku wyboru metody opartej o art. 23 § 4 ord. pod. powinna być zbliżona jak najbardziej do rzeczywistych jej rozmiarów.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Stefan Babiarz (sprawozdawca), Sędzia NSA Beata Cieloch, Sędzia del. WSA Wojciech Stachurski, Protokolant Joanna Bańbura, po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 grudnia 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 394/12 w sprawie ze skargi D. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie na rzecz D. S. kwotę 3.800 (słownie: trzy tysiące osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.