Wyrok NSA z dnia 23 listopada 1993 r., sygn. IV SA 202/93

1. Użyty w art. 2 pkt 1 dekretu z dnia 7 kwietnia 1948 r. o wywłaszczeniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w okresie wojny 1939-1945 /Dz.U. nr 20 poz. 138/ zwrot "nieruchomości, które zajęte zostały" na cele w nim określone, oznacza władcze zajęcie takiej nieruchomości wbrew woli dotychczasowego jej właściciela.

2. Zajęcie nieruchomości na jeden z celów określonych w omawianym przepisie na podstawie umowy dzierżawy oraz posiadanie takiej nieruchomości w dniu wejścia w życie powyższego dekretu

przez podmiot wymieniony w jego art. 1 ust. 1 w ramach zawartej umowy nie spełnia warunków art. 2 pkt 1 tego dekretu.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Komendy Wojewódzkiej Policji w Ł. na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 24 listopada 1992 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczeń organów administracji w sprawie wywłaszczenia nieruchomości.

UZASADNIENIE

Orzeczeniem Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w B. z dnia 24 lipca 1952 r., wydanym na podstawie art. 1 i 2 dekretu z dnia 7 kwietnia 1948 r. o wywłaszczeniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w okresie wojny 1939-1945 /Dz.U. nr 20 poz. 138 ze zm./, wywłaszczono na rzecz Skarbu Państwa /Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego/ nieruchomość położoną przy ul. S. nr 6 w Ł., składającą się z działki o powierzchni 370 m2 oraz piętrowego domu mieszkalnego murowanego. Z uzasadnienia tego orzeczenia wynika, że nieruchomość została zajęta w dniu 1 lutego 1945 r. przez Starostwo Powiatowe w Ł., które użytkowało ją także w dniu wejścia w życie dekretu, to jest w dniu 16 kwietnia 1948 r. Odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość natomiast zostało ustalone orzeczeniem wyżej wymienionego Prezydium z dnia 27 lipca 1961 r.; orzeczenie to zostało utrzymane w mocy decyzją z dnia 10 lutego 1962 r. Komisji Odwoławczej do Spraw Wywłaszczeń przy Ministrze Spraw Wewnętrznych.