Interpretacja indywidualna z dnia 25 maja 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.243.2023.2.SR

Skutki podatkowe otrzymania wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 marca 2023 r. złożyła Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem złożonym 19 maja 2023 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W dniu 29 kwietnia 2013 r. rada nadzorcza … w … po ogłoszonym ogólnopolskim konkursie na stanowisko prezesa zarządu, dokonała wyboru … (Wnioskodawczyni), uchwałą nr …, na stanowisko prezesa zarządu … w ….

W dniu 15 maja 2013 r. … zawarła z Wnioskodawczynią umowę o pracę na czas nieokreślony na podstawie ustawy Prawo spółdzielcze – art. 52 § 1.

W dniu 19 maja 2018 r. w … w … odbyło się walne zgromadzenie członków spółdzielni, na którym doszło do wyboru nowych członków rady nadzorczej Spółdzielni.

Nowa rada nadzorcza w dniu 3 października 2018 r. podjęła uchwałę nr … o odwołaniu z dniem podjęcia uchwały z funkcji prezesa zarządu Wnioskodawczyni oraz rozwiązanie z Nią z chwilą odwołania umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy pomimo tego, że była w okresie chronionym, podlegała szczególnej ochronie wynikającej z art. 39 Kodeksu pracy. Wnioskodawczyni brakował 1 rok i 1 miesiąc do nabycia zasłużonej emerytury po 45 latach pracy.

Zgodnie z art. 52 § 2 Prawa spółdzielczego, odwołanie członka zarządu lub zawieszenie w czynnościach nie narusza jego uprawnień wynikających ze stosunku pracy lub innego stosunku pokrewnego, którego przedmiotem jest świadczenie pracy i mają zastosowanie przepisy Kodeksu pracy w zakresie stosunku pracy nawiązanego na postawie umowy o pracę.

W dniu 12 października 2018 r. Wnioskodawczyni otrzymała oświadczenie … w … o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy.

Nie zgadzając się na kłamliwe i wymyślone zarzutu zwolnienia dyscyplinarnego oraz nierespektowanie przez … Kodeksu pracy w kwestii ochrony przedemerytalnej Wnioskodawczyni złożyła odwołanie do Sądu Rejonowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w … – pozew o przywrócenie do pracy i wypłatę za czas pozostawania bez pracy.

W dniu 25 sierpnia 2021 r. Sąd Rejonowy w … Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wydał wyrok w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej, sygn. akt …, o treści:

1.Przywrócić … do pracy w ….

2.Zasądzić od … na rzecz … kwotę .... zł brutto tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia pracy w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku.

3.Zasądzić od … na rzecz … kwotę ..... zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

4.Nakazuje pobrać od … w … na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w … kwotę ..... zł tytułem nieuiszczenia opłaty od pozwu.

Sąd Rejonowy wskazał w uzasadnieniu, że podstawą prawną roszczenia powódki … jest przepis art. 57 § 2 Kodeksu pracy, zgodnie z którym, jeżeli z pracownikiem rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo odszkodowanie.

„Sąd uznał, że podane … przyczyny rozwiązania umowy są nieuzasadnione”.

„Sąd uznał, że … nie naruszyła obowiązków pracowniczych w sposób ciężki”.

„Sąd uzasadniał, że działanie pracodawcy było pozbawione uzasadnionych podstaw faktycznych oraz prawnych i że pracodawca wykreował sytuację, w której pracownik w okresie chronionym, a więc takim w którym najciężej znaleźć nowe zatrudnienie był pozbawiony możliwości zarobkowania”.

Od ww. wyroku … odwołała się do Sądu Okręgowego w … składając apelację.

W dniu 30 czerwca 2022 r. Sąd Okręgowy w … wydał wyrok w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej, sygn. akt …, w sprawie z powództwa … przeciwko … w … o przywrócenie do pracy, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy na skutek apelacji wniesionej przez pozwaną … w … od wyroku Sądu Rejonowego w … Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 25 sierpnia 2021 r., sygn. akt …:

1.Apelację oddala.

2.Zasądza od … w … na rzecz … kwotę 4 170 zł tytułem zwrotu kosztów procesu II instancji.

„Sąd mając na względzie rozważania Sądu Rejonowego uznał, że podane … przyczyny rozwiązania umowy o pracę są nieuzasadnione.”

„Sąd podzielił stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 24 stycznia 2019 r. w sprawie I PK 9/18 (Legalis nr 1874441), że nie jest dopuszczalne pozbawienie pracownika w oparciu o art. 8 k.p. zagwarantowanych przepisami prawa roszczeń w sytuacji, gdy rozwiązanie umowy o pracę nie tylko dokonano z naruszeniem prawa, ale także przy braku przyczyny uzasadniającej rozwiązanie. Zatem osoba, która dochodzi przed Sądem takiego wynagrodzenia, a więc podstawowego świadczenia przysługującego z nieprawidłowo rozwiązanego stosunku pracy, nie nadużywa swoich praw podmiotowych. Za przyznaniem tych świadczeń przemawiają zasady słuszności i sprawiedliwości”.

„Powódka w chwili rozwiązania umowy o pracę była w okresie chronionym. Z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że w takiej sytuacji Sąd nie może nie uwzględnić żądania przywrócenia do pracy, gdyż sankcjonowałby tym możliwość ominięcia przepisów art. 39 k.p., które mają charakter norm bezwzględnie wiążących. Niezależnie więc od podnoszonych okoliczności, że został już wybrany Prezes spółdzielni, powódka ma prawo żądać przywrócenia jej do pracy, choć nie na stanowisko prezesa, ale stanowisko, na którym będzie miała takie porównywalne warunki pracy i płacy i żądanie to nie narusza w żaden sposób zasad współżycia społecznego”.

„… ponad 30 lat przepracowała w spółdzielczości zajmując stanowiska w administracji, kadrach, windykacji i stanowisko kasjera. Obowiązkiem pozwanego po powrocie powódki do pracy będzie ustalenie dla niej stanowiska pracy odpowiadającego jej kwalifikacjom zawodowym oraz innych istotnych warunków pracy i płacy. W tym stanie rzeczy, Sąd na podstawie art. 56 § 2 kodeksu pracy w związku z art. 45 § 3 kodeksu pracy przywraca … do pracy w … w …”.

Sąd uwzględniając roszczenia pracownika o przywrócenie do pracy w razie niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy nie oznacza w tym przypadku, że pracownik zostaje przywrócony do funkcji prezesa zarządu. Przez przywrócenie do pracy należy zatem rozumieć umożliwienie pracownikowi powrót na stanowisko, w którym będzie miał zapewnione podobne warunki pracy i płacy jak przed zwolnieniem.

Mając na uwadze powyższe rozważania, na podstawie art. 385 Kodeksu postępowania cywilnego Sąd oddalił apelację pozwanej … w … jako bezzasadną.

W dniu 30 czerwca 2022 r. Wnioskodawczyni złożyła pismo u pracodawcy …w …, zgłaszając swoją gotowość do pracy zgodnie z wyrokiem sądowym.

W dniu 1 lipca 2022 r. pracodawca … skierowała Wnioskodawczynię na badania lekarskie. W dniu 5 lipca 2022 r. Wnioskodawczyni dostarczyła orzeczenie lekarskie zezwalające na podjęcie pracy.

W dniu 6 lipca 2022 r. zarząd … pismem nr … czasowo powierzył Wnioskodawczyni inną pracę działając na podstawie art. 42 § 4 Kodeksu pracy w dziale organizacyjno-prawnym od dnia 6 lipca 2022 r. do 15 lipca 2022 r.

… w … w dniu 13 lipca 2022 r. dokonała wpłaty na konto bankowe Wnioskodawczyni kwoty 247 552 zł zgodnie z wyrokiem sądu, sygn. akt ….

W dniu 14 lipca 2022 r. Wnioskodawczyni złożyła wezwanie do pracodawcy … o zapłatę kwoty 116 563,33 zł tytułem pozostawania bez pracy od dnia 17 czerwca 2021 r. do 30 czerwca 2022 r.

W dniu 15 lipca 2022 r. zarząd … w … po raz drugi złożył Wnioskodawczyni oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem z zachowaniem trzymiesięcznego wypowiedzenia wraz ze zwolnieniem od świadczenia pracy, który upłynął 31 października 2022 r.

W dniu 21 lipca 2022 r. … w … dokonała przelewu na konto bankowe Wnioskodawczyni kwoty 79 460,07 zł bez żadnej informacji.

Po pisemnych interwencjach Wnioskodawczyni dopiero w dniu 23 sierpnia 2022 r. … poinformowała, że w oparciu o otrzymaną interpretację z ZUS potrąciła należne składki z kwoty 116 563,33 zł.

Kilkukrotne pisemne prośby o przedstawienie interpretacji ZUS dotyczącej Wnioskodawczyni zostały zlekceważone przez pracodawcę – ….

Pytanie

Czy wypłaty wynagrodzenia zasądzone na podstawie art. 57 § 2 Kodeksu pracy są zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych:

1)wynagrodzenie w kwocie ..... zł przyznane w dniu 25 sierpnia 2021 r. przez Sąd Rejonowy w … Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, sygn. akt …, za okres od dnia 16 marca 2019 r. do 16 czerwca 2021 r. tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia pracy w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku; wypłacone w 100 % w dniu 13 lipca 2022 r.,

2)wynagrodzenie należne w kwocie ..... zł za okres od dnia 17 czerwca 2021 r. do 30 czerwca 2022 r. tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, w zawiązku z oddaleniem apelacji przez Sąd Okręgowy w … Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, sygn. akt …; wypłacone w dniu 21 lipca 2022 r. w kwocie ....zł?

Pani stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawczyni, zasądzone wyrokiem sądu wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy jest de facto odszkodowaniem. Zostało wypłacone na podstawie Kodeksu pracy, a jego wysokość wynika wprost z art. 57 i stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne jest od podatku dochodowego, bowiem jego wysokość oraz zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, tj. na gruncie przedstawionej sprawy z przepisów Kodeksu pracy. Dlatego świadczenie pieniężne z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę, którego zasady ustalania wynikały wprost z przepisów Kodeksu pracy, korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy

Wnioskodawczyni wskazuje korzystne interpretacje dla pracownika wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w podobnych sprawach np.:

- interpretację indywidualną z 11 czerwca 2021 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.379.2021.1.AK,

-interpretację indywidualną z 17 stycznia 2020 r., nr 0113-KDIPT2-1.4011.560.2019.2.MAP.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał powyższe przykładowo podane interpretacje uznając, że przyznane na podstawie wyroku sądu świadczenie pieniężne – wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jako odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę, którego zasady ustalania wynikały wprost z przepisów Kodeksu pracy, korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 października 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 295/21, uznał, że jest to odszkodowanie i podlega rygorom art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. W uzasadnieniu wyraził pogląd, że określone w art. 47 i art. 57 Kodeksu pracy wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest powszechnie postrzegane jako majątkowe świadczenie odszkodowawcze, potwierdzone również w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2009 r., sygn. akt I PZP 2/09. W tej mierze m.in. stwierdzono, że pełni ono funkcję uproszczonej, ale pewnej i w zamierzeniu ustawodawcy szybkiej sankcji prawa pracy stosowanej wobec pracodawcy za samo wadliwe wypowiedzenie umowy o pracę.

Również Trybunał Konstytucyjny zajął podobne stanowisko co do charakteru analizowanego świadczenia w wyroku z dnia 22 maja 2013 r., nr .....

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2009 r., sygn. akt II PK 117/08, stwierdzono między innymi, że należne pracownikowi wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest świadczeniem o charakterze odszkodowawczym. Sąd Najwyższy orzekł, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę z naruszeniem prawa oraz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie mają charakteru periodycznego tak jak wynagrodzenie za pracę oraz majątkowo-przysparzającego, lecz charakter kompensacyjno-odszkodowawczy, ponadto nie odwzajemniają pracy i stąd nie mieszczą się w prawniczym (doktrynalnym) pojęciu wynagrodzenia za pracę. Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy (art. 47 i art. 57 Kodeksu pracy) jest w istocie także odszkodowaniem, albowiem wypłacane jest za okres przypadający po ustaniu stosunku pracy. Zdaniem Sądu Najwyższego, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy (art. 47 Kodeksu pracy) jest szczególnym świadczeniem odszkodowawczym i niewątpliwie nie jest ono wynagrodzeniem za świadczoną pracę.

Na podstawie najnowszego orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego: wyrok z dnia 27 maja 2021 r., sygn. akt II FSK 3420/18, wyrok z dnia 25 listopada 2021 r., sygn. akt. II FSK 982/21, doszło do zmiany interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczących zwolnienia z podatku dochodowego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy wypłaconego pracownikowi. Zdaniem NSA, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jako odszkodowanie za szkodę jaką poniósł pracownik w wyniku utraty wynagrodzenia za pracę wskutek niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy, oraz jako odszkodowanie wypłacone pracownikowi, którego wysokość i zasady ustalania wynikają wprost z przepisów kodeksu pracy, podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy:

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2022 r. poz. 1510 ze zm.), stanowi, że:

Podkreślić należy, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym, tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia wynikającego z przepisów prawa pracy pozwala na zastosowanie zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy jednoczesnym braku wyłączeń, o jakich mowa w lit. a)-g) tego przepisu.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek, jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a więc jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Powyższe regulacje, mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie.

Jak stanowi bowiem art. 300 Kodeksu pracy:

Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Przepisy Kodeksu pracy, posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 45, art. 56, art. 99 Kodeksu pracy).

We wniosku wskazała Pani, że:

-w dniu 12 października 2018 r. otrzymała Pani oświadczenie Spółdzielni o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy;

-złożyła Pani odwołanie do Sądu Rejonowego – pozew o przywrócenie do pracy i wypłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy;

-wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 25 sierpnia 2021 r. została Pani przywrócona do pracy oraz tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, pod warunkiem podjęcia pracy w terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się wyroku, zasądzono na Pani rzecz kwotę ..... zł brutto; zasądzona kwota obejmowała okres od dnia 16 marca 2019 r. do dnia 16 czerwca 2021 r.;

-Spółdzielnia złożyła apelację od ww. wyroku;

-w dniu 30 czerwca 2022 r. Sąd Okręgowy oddalił apelację;

-podjęła Pani pracę w wyznaczonym terminie;

-w dniu 13 lipca 2022 r. Spółdzielnia dokonała wpłaty na Pani konto bankowe kwoty...... zł zgodnie z wyrokiem sądu, sygn. akt. …; kwota obejmowała okres do dnia 16 czerwca 2021 r.;

-w dniu 14 lipca 2022 r. złożyła Pani wezwanie do Spółdzielni o zapłatę kwoty .... zł tytułem pozostawania bez pracy od dnia 17 czerwca 2021 r. do 30 czerwca 2022 r.;

-w dniu 21 lipca 2022 r. Spółdzielnia dokonała przelewu na Pani konto bankowe kwoty .... zł.

Pani wątpliwości budzi kwestia czy otrzymane przez Panią wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy korzysta ze zwolnienia wskazanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje Kodeks pracy.

Zgodnie z art. 52 § 1 Kodeksu pracy:

W myśl art. 45 ww. Kodeksu:

Stosownie natomiast do art. 39 ww. Kodeksu:

W razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Stosownie do art. 47 Kodeksu pracy:

W myśl natomiast art. 47¹ ww. Kodeksu:

Zgodnie z art. 56 § 1 ww. Kodeksu:

W myśl art. 57 § 1 ww. Kodeksu:

Z powyższych regulacji wynika, że zgodnie z art. 57 § 1 Kodeksu pracy, pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Wynagrodzenia tego nie można traktować jako odszkodowania za bezprawne rozwiązanie stosunku pracy przysługującego na podstawie art. 56 § 1 Kodeksu pracy. Kodeks pracy wprowadza wyraźne rozgraniczenie pomiędzy wynagrodzeniem za czas pozostawania bez pracy, a odszkodowaniem. Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przysługuje wówczas, gdy orzeczono o przywróceniu do pracy (art. 57 § 1 Kodeksu pracy), natomiast o odszkodowaniu można mówić w sytuacji, gdy rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło z naruszeniem przepisów, a pracownik nie żąda przywrócenia do pracy (art. 56 § 1 Kodeksu pracy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że wypłacone Pani kwoty nie były odszkodowaniem, a wynagrodzeniem za czas pozostawania bez pracy.

Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest świadczeniem związanym bezpośrednio ze stosunkiem pracy. Kwota wypłaconego wynagrodzenia stanowi więc przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe znajduje potwierdzenie w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 maja 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 2029/07. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że, cyt.:

W wyroku z dnia 18 lutego 2010 r., sygn. akt II FSK 1504/08, Naczelny Sąd Administracyjny wskazał:

Ponadto, w wyroku z dnia 8 marca 2016 r., sygn. akt II FSK 3966/13, Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że:

Zatem,mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że wypłacone Pani wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy, w związku z przywróceniem Pani do pracy, nie jest odszkodowaniem ani zadośćuczynieniem, a tym samym nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Organ podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).