Postanowienie SN z dnia 24 stycznia 2019 r., sygn. I PK 9/18

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Romualda Spyt

w sprawie z powództwa J. B.
‎przeciwko O. Spółce Akcyjnej z siedzibą w P.
‎o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 24 stycznia 2019 r.,
‎skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w P.
‎z dnia 8 września 2017 r., sygn. akt VI Pa (…),

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Powód J. B. odwołał się od wypowiedzenia umowy o pracę i dochodził przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach i zwrotu wynagrodzenia.

Sąd Rejonowy w P. wyrokiem z 1 lutego 2017 r., sygn. akt IV P (…), przywrócił powoda do pracy w pozwanej – O. Spółce Akcyjnej w P. na poprzednich warunkach pracy i płacy oraz zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 42.429,90 zł tytułem wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy - pod warunkiem podjęcia pracy.

Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z 8 września 2017 r., sygn. akt I PK (…), zmienił wyrok Sądu Rejonowego w P. z 1 lutego 2017 r. w zakresie pkt. II w ten sposób, że obniżył kwotę zasądzoną tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy do 42.300 zł (pkt 1), w pozostałej części oddalając apelację pozwanego (pkt 2).

Pozwana zaskarżyła wyrok Sądu Okręgowego w całości. Zarzucono naruszenie prawa materialnego, to jest: 1) art. 32 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2015 r., poz. 1881 ze zm.) w związku z art. 8 k.p. i art. 30 § 4 k.p. oraz art. 300 k.p. w związku z art. 58 k.c. w związku z art. 83 § 1 k.c., przez ich błędną wykładnię polegającą na nieuprawnionym przyjęciu, że dla skuteczności decyzji pozwanego o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę za wypowiedzeniem, przyczyny takiego rozwiązania powinny stanowić wyłącznie ciężkie naruszenia przez powoda jego podstawowych obowiązków pracowniczych; 2) art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych w związku z art. 38 § 1 k.p., przez ich błędną wykładnię polegającą na nieuprawnionym przyjęciu, że dla przeprowadzenia skutecznej konsultacji związkowej dotyczącej zamiaru rozwiązania umowy o pracę z pracownikiem objętym szczególną ochroną związkową nie jest wystarczające wskazanie przez pracodawcę, w piśmie skierowanym do reprezentującej pracownika organizacji związkowej dotyczącym zamiaru rozwiązania z nim umowy o pracę, jako podstawy prawnej, ogólnej normy art. 38 § 1 k.p., a konieczne jest w takim przypadku wyraźnie przywołanie przepisu art. 32 ust. 1 pkt. 1 ustawy o związkach zawodowych; 3) art. 47 k.p. przez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że pomimo że powód począwszy od 2 listopada 2016 r. podjął zatrudnienie u innego pracodawcy, przysługuje mu roszczenie o wynagrodzenie w związku z przywróceniem go do pracy na dotychczasowych warunkach za czas pozostawania bez pracy u pozwanego, to jest za okres od 1 kwietnia 2016 r. do dnia wydania wyroku przez Sąd Rejonowy w P., niepomniejszone o świadczenia uzyskane w tym okresie od nowego pracodawcy, co w konsekwencji doprowadziło do nieuzasadnionego zastosowania normy art. 45 § 1 k.p. oraz art. 47 k.p. i przywrócenia powoda do pracy na dotychczasowych warunkach oraz do zasądzenia na jego rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres od dnia ustania stosunku pracy do dnia wyrokowania, pomimo równoczesnego podjęcia przez niego zatrudnienia u innego pracodawcy. Skarżący zarzucił również naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 207 § 6 k.p.c. w związku z art. 382 k.p.c. przez nieuzasadnione pominięcie zgłoszonego przez pozwanego w apelacji wniosku dowodowego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu – trzech zaświadczeń lekarskich powoda za okres od 24 lipca 2015 r. do 4 września 2015 r., podczas gdy wniosek ten nie był spóźniony, jego uwzględnienie nie spowodowałoby żadnej zwłoki w rozpoznaniu niniejszej sprawy w postępowaniu apelacyjnym, a brak przeprowadzenia tego dowodu doprowadził do nieuzasadnionego pominięcia przez Sąd drugiej instancji istotnych okoliczności związanych z wyłącznie doraźnym i niezwiązanym z działalnością związkową charakterem przyznania powodowi szczególnej ochrony przed rozwiązaniem stosunku pracy, niezasługującym tym samym na ochronę prawną.