Zasady ustalania podstawy zasiłkowej przy zmianie wymiaru czasu pracy

Zmiana wymiaru czasu pracy może być okolicznością powodującą ponowne ustalenie podstawy wymiaru zasiłku z ubezpieczenia społecznego. Jeżeli zmiana etatu nastąpiła w miesiącach poprzedzających niezdolność do pracy albo w miesiącu powstania niezdolności, wówczas podstawę zasiłkową należy ustalić z wynagrodzenia po zmianie etatu.

Podstawę wymiaru wynagrodzenia za czas choroby i zasiłków – chorobowego, macierzyńskiego i opiekuńczego – stanowi co do zasady przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone pracownikowi za okres 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeżeli pracownik jest zatrudniony krócej niż 12 miesięcy, wówczas do podstawy zasiłkowej przyjmuje się wynagrodzenie za pełne, kalendarzowe miesiące zatrudnienia. 

Istotna przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku jest także zmiana wymiaru czasu pracy (i w konsekwencji wynagrodzenia) w miesiącach poprzedzających niezdolność do pracy, a nawet w tym samym miesiącu, w którym ta niezdolność powstała. W przypadku takiej zmiany podstawę wymiaru wynagrodzenia za czas choroby i zasiłków ustala się z uwzględnieniem wynagrodzenia wypłaconego za okres po tej zmianie.

Zmiana wymiaru czasu pracy w okresie 12 miesięcy poprzedzających niezdolność do pracy

W razie zmiany umowy o pracę lub innego aktu nawiązującego stosunek pracy polegającej na zmianie wymiaru czasu pracy podstawę wymiaru zasiłku należy ustalić z uwzględnieniem przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ustalonego dla nowego wymiaru czasu pracy w miesiącach poprzedzających. Nie ma przy tym znaczenia, czy zmiana wymiaru czasu pracy nastąpiła przed czy po upływie jednego miesiąca kalendarzowego między pobieranymi zasiłkami albo w tym samym miesiącu.