Ustalanie podstawy wymiaru zasiłków po przekroczeniu rocznej podstawy wymiaru składek ZUS

Przekroczenie rocznej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ma znaczący wpływ na prawidłowe obliczanie podstawy wymiaru świadczeń chorobowych. Po przekroczeniu ustawowego limitu w danym roku kalendarzowym pracownik płaci tylko składkę chorobową. Oznacza to, że do podstawy zasiłkowej przyjmowana jest wyższa kwota wynagrodzenia. Płatnik zasiłków musi znać zasady ustalania wysokości wynagrodzenia uwzględnianego w podstawie zasiłkowej, gdy dojdzie do jej przekroczenia. Zasady te różnią się bowiem w zależności od tego, czy np. w danym miesiącu pracownik był nieobecny w pracy, czy jest to miesiąc przekroczenia 30-krotności albo czy pracownikowi są wypłacane dodatkowe składniki wynagrodzenia, które są uwzględniane (lub nie) w podstawie zasiłkowej. Znajomość tych zasad pozwoli pracodawcy uniknąć ewentualnych korekt dokumentów rozliczeniowych i płacowych.

1. Podstawa wymiaru zasiłków 

Podstawę wymiaru zasiłków dla pracowników ustala się z uwzględnieniem ich wynagrodzenia wypłaconego za okres 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeżeli zatrudnienie pracownika jest krótsze oraz w niektórych innych przypadkach (np. zmiana wymiaru czasu pracy), podstawę wymiaru ustala się po przyjęciu wynagrodzenia wypłaconego za pełne miesiące kalendarzowe (zatrudnienia albo po zmianie wymiaru czasu pracy).

Jeżeli w okresie poprzedzającym niezdolność do pracy (12 miesięcy lub krótszym) pracownik nie osiągnął wynagrodzenia wskutek nieobecności w pracy z przyczyn usprawiedliwionych, przy ustalaniu podstawy wymiaru tego zasiłku: 

• wyłącza się wynagrodzenie za miesiące, w których przepracował mniej niż połowę obowiązującego go czasu pracy,