Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 28 grudnia 2023 r., sygn. II SA/Rz 1968/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Asesor WSA Maria Mikolik /spr./ po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 grudnia 2023 r. sprawy ze sprzeciwu F. H. od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krośnie z dnia 10 listopada 2023 r. nr SKO.415.191.2598.2023 w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy oddala sprzeciw.

Uzasadnienie

II SA/Rz 1968/23

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z 10 listopada 2023 r. nr SKO.415.191.2598.2023 Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Krośnie, działając na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 775, z późn. zm., dalej: k.p.a.), a także art. 59 ust. 1, art. 52 ust. 1 w związku z art. 64 ust. 1, art. 61 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 977, z późn. zm., dalej: u.p.z.p.), po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez F. Sp. z o.o. w [...], uchyliło w całości decyzję Wójta Gminy [...] z 18 września 2023 r., nr GPRiOS.6730.15.2023 odmawiającą ustalenia warunków zabudowy i przekazało sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

Jak wynika z akt sprawy, Wójt Gminy [...] decyzją z 18 września 2023 r., nr GPRiOS.6730.15.2023 odmówił ustalenia warunków zabudowy na wniosek F. Sp. z o.o. w [...] dla planowanej inwestycji obejmującej budowę elektrowni fotowoltaicznej o mocy do 4 MW, [...], realizowanej w granicach działek o nr ewid. [...], obręb ewidencyjny [...], jednostka ewidencyjna [...].

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji zauważył, że z dosłownego brzmienia ustawy o odnawialnych źródłach energii należałoby wyprowadzić wniosek, że instalacja fotowoltaiczna jest instalacją odnawialnego źródła energii, zatem spełnia warunek określony wart. 61 ust. 3 u.p.z.p., to zaś oznaczałoby, że na gruncie powołanych przepisów realizacja takiej inwestycji wymaga uzyskania decyzji o warunkach zabudowy, jednak nie ma potrzeby spełnienia wymogu tzw. dobrego sąsiedztwa tj. warunku kontynuacji funkcji zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. Organ I instancji wskazał jednak, że podany wyżej art. 61 ust. 3 u.p.z.p. nie funkcjonuje i nie pozostaje w akcie prawnym jedynie w relacji do art. 61 ust. 1 i ust. 2 lecz także z pozostałymi przepisami powyższej ustawy, w szczególności z art. 1 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 pkt 1 u.p.z.p.. Dodatkowo organ powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych wskazał na konieczność zastosowania wykładni systemowej co powoduje, że stosowanie przepisów art. 61 ust. 1 i 3 u.p.z.p. powinno być dokonywane z uwzględnieniem pozostałych przepisów tej ustawy normujących kwestię lokalizacji mikro instalacji oraz urządzeń wytwarzających energię z odnawialnych źródeł energii, zwłaszcza art. 10 ust. 2a oraz art. 15 ust. 3 pkt 3 a u.p.z.p. Organ przyjął więc, że treść powyższych przepisów świadczy o tym, że wolą ustawodawcy jest, aby inwestycje w ramach których planuje się rozmieszczenie urządzeń wytwarzających energię z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 500 kW były realizowane przede wszystkim na podstawie ustaleń planu miejscowego. Oznacza to, że tego rodzaju inwestycje mają istotne znaczenie dla kształtowania lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, a zwłaszcza ładu przestrzennego w gminie. Nie wyklucza to zdaniem organu możliwości ubiegania się o decyzje o warunkach zabudowy dla takiej inwestycji, ale wówczas wymagane jest spełnienie wymogów art. 61 ust. 1 pkt 1-6 ustawy.