Wyrok WSA w Łodzi z dnia 7 grudnia 2022 r., sygn. II SA/Łd 747/22

Zagospodarowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Grosińska-Grzymkowska Sędziowie Sędzia WSA Michał Zbrojewski Asesor WSA Marcin Olejniczak (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 grudnia 2022 r. sprawy ze skargi Ł. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu z dnia 11 lipca 2022 r. nr SKO.4120.129.22 w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy S. z dnia 26 kwietnia 2022 r., znak: IRŚ.RG.6730.9.2022; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu na rzecz strony skarżącej Ł. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. dc

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Sieradzu, decyzją z 11 lipca 2022 r., utrzymało w mocy decyzje Wójta Gminy Siemkowice z 26 kwietnia 2022 r., którą odmówiono Ł. E. S. spółce z o.o. z siedzibą w S. ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie elektrowni fotowoltaicznej (EPV A) o łącznej mocy do 3 MW wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną na części działek nr [...] i nr [...] obręb [...], gm. S.

Z akt sprawy wynika, że 4 marca 2022 r. spółka wniosła o wydanie decyzji ustalającej warunki zabudowy dla wskazanej inwestycji, a decyzją z 26 kwietnia 2022r., organ pierwszej instancji odmówił ustalenia warunków zabudowy z uwagi na brak spełnienia przesłanki z art. 61 ust. 1 pkt 1 z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2022 r., poz. 503 - u.p.z.p.).

Kolegium, utrzymując w mocy ww. decyzję, powołało się na orzecznictwo sądów administracyjnych i wyjaśniło, że instalacje fotowoltaiczne o mocy przekraczającej 500 kW (moc wynikająca z art. 10 ust. 2a u.p.z.p. w brzmieniu obowiązującym od dnia 30 października 2021 r.) z wyłączeniem wskazanych w ww. przepisie wolnostojących urządzeń fotowoltaicznych, o mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 1000 kW zlokalizowanych na gruntach rolnych stanowiących użytki rolne klas V, VI, Vlz i nieużytki - w rozumieniu przepisów wydanych na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz z wyłączeniem urządzeń innych niż wolnostojące, należy kwalifikować jako zabudowę przemysłową wymagającą analizy przesłanek z art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.z.p. Instalacje te nie korzystają bowiem ze zwolnienia wynikającego z art. 61 ust. 3 u.p.z.p. przewidzianego dla urządzeń infrastruktury technicznej i odnawialnych źródeł energii. Wskazało, że brzmienie art. 10 ust. 2a i art. 15 ust. 3 pkt 3a u.p.z.p. dowodzi, że wolą ustawodawcy jest, aby inwestycje, w ramach których planuje się rozmieszczenie urządzeń wytwarzających energię z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 100 kW (obecnie 500 kW), były realizowane przede wszystkim na podstawie ustaleń planu miejscowego. Nie wyklucza to możliwości ubiegania się o decyzję o warunkach zabudowy takiej inwestycji, ale wówczas wymagane jest spełnienie wymogów art. 61 ust. 1 u.p.z.p. Wobec tego, ze względu na moc instalacji fotowoltaicznej do 3 MW, zgodnie z powołanym w decyzji orzecznictwem sądów administracyjnych, wydanie decyzji lokalizacyjnej uzależnione jest od spełnienia wszystkich przesłanek z art. 61 ust. 1 u.p.z.p., gdyż odstępstwa z art. 61 ust. 3 u.p.z.p. nie stosuje się. Tym samym Kolegium podzieliło stanowisko organu pierwszej instancji, że ustalenie warunków zabudowy dla planowanej inwestycji wymagało przeprowadzenia analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu zgodnie z obowiązującymi przepisami u.p.z.p. oraz rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. (Dz. U. z 2003 r., nr 164, póz. 1588 ze zm.).