Sprostowaniem fałszywych zeznań, w rozumieniu art. 247 § 4 pkt 2 k.k., są też zgodne z prawdą wyjaśnienia oskarżonego, które złożył on, gdy zostało wszczęte przeciwko niemu postępowanie karne o fałszywe zeznania.
I. Do udziału w sprawie rozpoznawanej przez wojskowy sąd okręgowy na obszarze właściwości miejscowej innego sądu, a zastrzeżonej do wyłącznej właściwości wojskowego sądu okręgowego, może być wyznaczony ławnik wybrany do wojskowego sądu garnizonowego, jeżeli przemawia za tym wzgląd na usprawnienie postępowania sądowego (art. 491 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o ustroju sądów wojskowych Dz.U. nr 23
Żołnierze wchodzący w skład patrolu Żandarmerii Wojskowej nie są przełożonymi żołnierzy legitymowanych lub zatrzymanych, a z ochrony karnoprawnej przewidzianej w art. 311-315 k.k. korzystają na podstawie art. 316 k.k.
Reguły ustrojowe wynikające z przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (j.t. Dz.U. z 1991 r., nr 25, poz. 103 z późn. zm.) dopuszczają możność wykonywania wszelkich Funkcji Prokuratora Generalnego przez jego zastępców, a tym samym dopuszczają również składanie przez nich rewizji nadzwyczajnej; pomimo braku szczegółowej w tej kwestii regulacji ustawowej.
1. W wypadku naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym podstawowym kryterium określającym poważną szkodę w mieniu w rozumieniu art. 145 § 1 k.k. powinna być wielokrotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, ustalonego na podstawie ostatnich w odniesieniu do czasu popełnienia czynu urzędowych danych, ogłaszanych przez Prezes Głównego Urzędu Statystycznego, stosownie do przepisów ustawy
Przepis art. 389 k.p.k. stanowi podstawę uzasadniającą wznowienie postępowania sądowego zakończonego prawomocnym orzeczeniem.
Oświadczenie złożone przez żołnierza wobec przełożonego, że nie przyjmie broni, będące manifestacją woli powstrzymywania się od posługiwania się nią, jest odmową wykonywania obowiązku wynikającego ze służby wojskowej (art. 305 k.k.), nie zaś niewykonaniem rozkazu (art. 309 k.k.).
Przez przyjęcie obowiązków w obcym wojsku lub obcej organizacji wojskowej, o którym mowa w art. 237 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 4, poz. 16), należy rozumieć wstąpienie w skład sił zbrojnych obcego państwa lub w skład obcej organizacji wojskowej w celu pełnienia służby. Określenia tego nie wyczerpuje natomiast
Sąd wojskowy stwierdziwszy na rozprawie, że czyn zarzucany oskarżonemu, nie będącemu żołnierzem w chwili orzekania, nie zawiera znamion przestępstwa, a stanowi jedynie wykroczenie, uznaje się niewłaściwym do rozpoznania sprawy i na podstawie art. 25 § 1 k.p.k. przekazuje ją kolegium do spraw wykroczeń albo gdy chodzi o wykroczenie skarbowe organowi określonemu w ustawie karnej skarbowej.
W razie śmierci osoby, wobec której stwierdzono nieważność orzeczenia, jej uprawnienie określone w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149) przechodzi na małżonka tylko wtedy, kiedy małżeństwo trwało w chwili śmierci uprawnionego.
Z punktu widzenia art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149) umorzenie postępowania z braku dowodów winy na podstawie przepisów kodeksu wojskowego postępowania karnego z 1945 r. należy traktować jak umorzenie postępowania z powodu, o którym obecnie
Artykuł 29 k.p.k. zakazuje jedynie sądowi powszechnemu wszczęcia negatywnego sporu kompetencyjnego z sądem wojskowym, ale nie zmienia niczego w zakresie uprawnienia stron do zaskarżania orzeczeń sądu wojskowego w kwestii właściwości. Oznacza to, te na postanowienie sądu wojskowego o przekazaniu sprawy sądowi powszechnemu lub nieprzyjęciu sprawy przekazanej przez sąd powszechny z wyjątkiem wypadków
Z racji szczególnego unormowania legitymacji do zaskarżania orzeczeń w trybie rewizji nadzwyczajnej (art. 464 i art. 591 § 1 k.p.k.) należy przyjąć, że art. 380 § 2 k.p.k., przewidujący możliwość cofnięcia przez oskarżonego wniesionego na jego korzyść środka odwoławczego, nie ma odpowiedniego zastosowania do postępowania toczącego się w trybie tej rewizji (por. art. 462 k.p.k.).
Orzeczenie (postanowienie) b. Najwyższego Sądu Wojskowego, rehabilitujące skazanego, a wydane pod rządem poprzednio obowiązującej procedury karnej, jako przybierające postać prawomocnego umorzenia postępowania karnego, jest orzeczeniem ostatecznym (finalnym) uwalniającym niesłusznie skazanego od winy i kary. Uzasadnia to potraktowanie go na równi z wyrokiem uniewinniającym wydanym przez Sąd Najwyższy
