Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 14 grudnia 1992 r., sygn. WZP 4/91

I. Do udziału w sprawie rozpoznawanej przez wojskowy sąd okręgowy na obszarze właściwości miejscowej innego sądu, a zastrzeżonej do wyłącznej właściwości wojskowego sądu okręgowego, może być wyznaczony ławnik wybrany do wojskowego sądu garnizonowego, jeżeli przemawia za tym wzgląd na usprawnienie postępowania sądowego (art. 49¹ ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o ustroju sądów wojskowych – Dz.U. nr 23, poz. 166, Dz.U. z 1989 r., nr 73, poz. 436 oraz Dz.U. z 1991 r., nr 113, poz. 491).

II. Uchwale niniejszej nadaje się moc zasady prawnej.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu wniosku Prezesa Izby Wojskowej Sądu Najwyższego z dnia 9 września 1991 r., skierowanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, na podstawie art. 16, pkt 3 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (j.t. Dz.U. z 1990 r., nr 26, poz. 153 z późn. zm.), składowi siedmiu sędziów Izby Wojskowej Sądu Najwyższego w celu podjęcia uchwały wyjaśniającej zagadnienie prawne: „Czy na podstawie art. 49 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o ustroju sądów wojskowych (Dz.U. nr 23, poz. 166 z późn. zm.) do udziału w sprawie rozpoznawanej przez wojskowy sąd okręgowy na obszarze właściwości miejscowej innego sądu, a zastrzeżonej do wyłącznej właściwości tegoż sądu okręgowego, może być wyznaczony ławnik wybrany do wojskowego sądu garnizonowego?” – uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.