Zastrzeżenie w umowie obowiązku zapłaty kary umownej na wypadek odstąpienia przez jedną ze stron od umowy nie oznacza, iz strony przewidziały jednocześnie umowne prawo odstąpienia. Zastrzeżenie prawa odstąpienia nieograniczone terminem jest bowiem nieważne (art. 58 § 1 i 3 k.c.) i nie wywołuje żadnego skutku prawnego.
Chociaż dominuje pogląd, iż sama nieekwiwalentość świadczeń nie stanowi dostatecznej przesłanki uznania umowy (ugody) za nieważną, to - przy ocenie zgodności czynności prawnej (ugody) z zasadami współżycia społecznego - nie można pomijać przyczyny, które do jej zawarcia doprowadziły i okoliczności towarzyszących.
Skoro znaczne pogorszenie sytuacji życiowej w rozumieniu art. 446 § 3 k.c. obejmuje nieuchwytne i trudne do wyliczenia szkody polegające nie tylko na pogorszeniu sytuacji materialnej, ale i na utracie realnej możliwości polepszenia, a niekiedy nawet ustabilizowania szeroko rozumianej sytuacji życiowej, to zrozumiałe jest, że takie szkody nie dają się ściśle matematycznie wyliczyć. Trudności te usprawiedliwiały
Doprowadzenie człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności w rozumieniu art. 280 § 1 k.k. to zachowania, które nie polegają na użyciu przemocy wobec osoby. Spowodowanie stanu bezbronności polega na tym, że pokrzywdzony, mający do tej pory możliwość obrony lub ucieczki, zostaje ich pozbawiony.
W postępowaniu kasacyjnym zainicjowanym po dniu 1 lipca 2009 r., art. 1302 § 3 k.p.c. nie może znaleźć zastosowania.
Aczkolwiek każdy z małżonków może samodzielnie wykonywać zarząd majątkiem wspólnym, to jedynie w zakresie czynności zwykłego zarządu, natomiast do dokonania czynności przekraczających ten zakres, potrzebna jest zgoda drugiego małżonka (art. 36 § 2 k.r.i.o.p.). Dla odróżnienia czynności zwykłego zarządu majątkiem wspólnym od czynności przekraczających ten zarząd istotne znaczenie mają rozmiar i charakter
Doręczenie zastępcze w trybie art. 139 § 1 k.p.c. dotyczy także pierwszego pisma w sprawie.
Wpis na rachunku bankowym stanowi materialnoprawną przesłankę rozporządzenia przez posiadacza rachunku środkami pieniężnymi.
Brak określenia w umowie o oddaniu gruntu w użytkowanie wieczyste sposobu korzystania z gruntu wyłącza możliwość rozwiązania takiej umowy na podstawie art. 33 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami w zw. z art. 240 k.c.
Art. 491 ustawy o spółdzieniach mieszkaniowych wprowadza wyjątek od zasady odpłatności wymiaru sprawiedliwości (art. 2 ust. 2 u.k.s.c.) oraz odpowiedzialności za wynik procesu (art. 99 ust. 1 k.p.c.), Nałożenie jednak na stronę pozwaną obowiązku pokrycia kosztów procesu nie oznacza zwolnienia strony powodowej od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych ponad opłatę od pozwu, co sprawia, że na podstawie
Zażalenie na postanowienie sądu drugiej instancji oddalające wniosek o wyłączenie sędziego jest niedopuszczalne i podlega odrzuceniu.
Wobec tego, że Józef K. sam rozporządzał mieniem parafii, chociaż nielegalnie wobec odwołania go z funkcji proboszcza dekretem Prymasa Polski Józefa Glempa, to nie było mowy o wprowadzeniu w błąd, co stanowi znamię art. 286 § 1 k.k.
1. Zrzeczenie się funkcji członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest jednostronną czynnością prawną (oświadczeniem woli) wywołującą skutek w postaci wygaśnięcia mandatu i żądanie od takiej osoby aktów staranności polegających na wykreśleniu jej z KRS nie ma podstawy prawnej. 2. Po wygaśnięciu mandatu wskutek rezygnacji (art. 202 § 4 k.s.h.) były członek zarządu nie może reprezentować
Sąd okręgowy, rozpoznając zażalenie na odmowę dokonania czynności notarialnej, orzeka jako sąd drugiej instancji.
Wymierzając na podstawie art. 42 § 2 k.k. nieobjęty porozumieniem środek karny w postaci zakazu prowadzenia rowerów na okres 4 lat, Sąd nie tylko dopuścił się obrazy art. 42 § 2 k.k. przez to, że orzekł na tej podstawie środek karny zakazu prowadzenia pojazdu niemechanicznego, ale również dopuścił się rażącej obrazy przepisów wskazanych w kasacji, tj. art. 335 § 1 k.p.k. oraz art. 343 § 7 k.p.k.
Okres odbywania zasadniczej służby wojskowej należy traktować jako okres podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu z tytułu pozostawania w stosunku pracy w rozumieniu art. 29 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach.
Zasadnicza służba wojskowa nie może być doliczona przez ZUS do okresów pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, które uprawniają do wcześniejszej emerytury.
Przesłanka z przepisu art. 29 ust. 2 pkt 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest spełniona tylko wówczas, gdy pomiędzy ustaniem ostatniego stosunku pracy a złożeniem wniosku o emeryturę nie wystąpił żaden okres podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu niezwiązanego z zatrudnieniem w charakterze pracownika.
Aplikant radcowski nie może otrzymywać renty rodzinnej, ponieważ odbywanie aplikacji radcowskiej nie może być uznane za „studia w szkole wyższej” w rozumieniu art. 68 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.).
Jeżeli ubezpieczony rokuje odzyskanie zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, to nie spełniała przesłanki renty z art. 57 ust. 1 pkt 1, czy niezdolności do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.
Cofnięcie przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego wniosku, o którym mowa w art. 60 § 1 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.), nie podlega kontroli Sądu Najwyższego i powoduje umorzenie postępowania wywołanego tym wnioskiem (art. 61 § 1 ustawy o Sądzie Najwyższym).
O uprawnieniu do wcześniejszej emerytury decyduje łączne spełnienie wszystkich warunków określonych w art. 32 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, a nie przekonanie pracownika, że praca była wykonywana w szczególnym charakterze lub warunkach. Praca w warunkach szczególnych [w zakładach przetwarzających azbest] nie jest tożsama z pracą bezpośrednio przy przetwórstwie azbestu.
Pouczenie, o którym mowa w art. 138 ust. 2 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach powinno być odpowiednie dla funkcji jaką odgrywa w normatywnej konstrukcji nienależnie pobranego świadczenia. Z treści konkretnie udzielonego pouczenia trzeba bowiem wyprowadzić ustalenie, że pobierający świadczenia wiedział (został pouczony) - „o braku prawa do ich pobierania”.
Na postanowienie sądu drugiej instancji w przedmiocie wykładni jego orzeczenia zażalenie nie przysługuje.
