Wyrok SN z dnia 6 grudnia 2010 r., sygn. II UK 149/10

Pouczenie, o którym mowa w art. 138 ust. 2 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach powinno być odpowiednie dla funkcji jaką odgrywa w normatywnej konstrukcji nienależnie pobranego świadczenia. Z treści konkretnie udzielonego pouczenia trzeba bowiem wyprowadzić ustalenie, że pobierający świadczenia wiedział (został pouczony) - „o braku prawa do ich pobierania”.

Sąd Najwyższy w składzie: 

SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)

SSN Beata Gudowska

SSN Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca)

w sprawie z wniosku Joachima T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w W.

o zwrot nienależnie pobranego świadczenia,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 6 grudnia 2010 r.,

skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 20 stycznia 2010 r.,

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu w W. do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Decyzją z 4 lutego 2009 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. na podstawie art. 138 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) oraz na podstawie art. 84 ust. 1, ust. 9 i ust. 11 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887 ze zm.) zobowiązał Joachima Trelę do zwrotu nienależnie pobranej emerytury za okres od 1 marca 2008 r. do 30 listopada 2008 r. w kwocie 19. 692, 64 zł.

Wyrokiem z dnia 20 stycznia 2010 r. Sąd Apelacyjny w W. na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Ubezpieczeń Społecznych w W. z dnia 7 października 2009 r. oddalającego odwołanie wnioskodawcy od powyższej decyzji organu rentowego. Sąd drugiej instancji podzielił podstawę faktyczną oraz podstawę prawną zaskarżonego wyroku, które przedstawiają się następująco.