Przepisy ustawy z dnia 29 marca 1962 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 20 poz. 90 ze zm./, jak również przepisy rozporządzenia Ministrów Komunikacji i Gospodarki Komunalnej z dnia 8 lutego 1963 r. w sprawie ochrony dróg publicznych i technicznych urządzeń drogowych /Dz.U. nr 8 poz. 48/ nie dają organowi administracji podstaw do ograniczenia uprawnień właściciela nieruchomości do postawienia na tej
1. Organ administracji państwowej, wydając decyzję o cofnięciu kierowcy prawa jazdy na podstawie przepisu art. 20 ust. 3 pkt 2 lit. "b" ustawy z dnia 27 listopada 1961 r. o bezpieczeństwie i porządku ruchu na drogach publicznych /Dz.U. nr 53 poz. 295 ze zm./, nie może przyjmować w postępowaniu administracyjnym dowodu z wyroku sądu lub orzeczenia kolegium do spraw wykroczeń uznających kierowcę winnym
1. Organ administracji państwowej nie może nakazać rozebrania ogrodzenia nieruchomości z powołaniem się na naruszenie przepisów prawa budowlanego o pozwoleniu na budowę, jeżeli ogrodzenie to nie odpowiada warunkom określonym w par. 44 ust. 1 pkt 3 lit. "c" rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr
1. Zgodnie z par. 3 ust. 1 zarządzenia Ministra Komunikacji z dnia 17 grudnia 1973 r. w sprawie kierowania kandydatów na kierowców i kierowców pojazdów samochodowych na badania lekarskie i psychologiczne /M.P. nr 56 poz. 322/ jedynym dokumentem stwierdzającym stan zdrowia jest świadectwo lekarskie właściwego zakładu służby zdrowia. 2. Odstępstwo od powyższej zasady, wyrażone w par. 3 ust. 3 zarządzenia
1. Rozróżniając /art. 20 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 27 listopada 1961 r. o bezpieczeństwie i porządku ruchu na drogach publicznych - Dz.U. nr 53 poz. 295/ wypadki, w jakich prawo jazdy "powinno" a w jakich "może" być cofnięte ustawodawca wskazał, że o pierwszym z tych przypadków /art. 20 ust. 3/ właściwy organ jest obowiązany do cofnięcia prawa jazdy, natomiast w drugim z nich jest on tylko uprawniony
Tylko orzeczenie odpowiadające wymogom prawa może stanowić podstawę do unieważnienia książeczki żeglarskiej w trybie par. 6 ust. 3 zarządzenia Ministra Żeglugi z dnia 24 lipca 1971 r. w sprawie książeczek żeglarskich i list załogi na polskich statkach morskich /M.P. nr 44 poz. 283 ze zm./.
Porównanie treści par. 16 ust. 3 rozporządzenia Ministrów Komunikacji i Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 31 lipca 1972 r. w sprawie krajowego transportu drogowego /Dz.U. nr 34 poz. 234/ ze sformułowaniem przesłanki cofnięcia zezwolenia zamieszczonej w par. 42 ust. 3 pkt 1 tego rozporządzenia pozwala przyjąć, że podstawą odmowy wydania zezwolenia jest sam fakt skazania, zaś upływ czasu
1. Drogą publiczną jest w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 29 marca 1962 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 20 poz. 90 ze zm./ droga z której mogą korzystać wszyscy zgodnie z jej przeznaczeniem na równych prawach. Według cytowanej ustawy zaliczenie określonej drogi do jednej z kategorii dróg publicznych /drogi państwowe, lokalne, zakładowe/ następuje z mocy bądź zarządzenia Prezesa Rady Ministrów /droga
1. Przewóz pasażerów taksówką osobową z niesprawnym i nielegalizowanym taksometrem, pobieranie zawyżonych opłat za usługi i brak ważnych dokumentów eksploatacyjnych samochodu w czasie świadczenia usług są okolicznościami uzasadniającymi cofnięcie przewoźnikowi zezwolenia na prowadzenie transportu drogowego na podstawie par. 42 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministrów Komunikacji i Gospodarki Terenowej
Odmowa wykonania taksówką osobową usługi przewozowej bez uzasadnionych przyczyn lub wyczekiwanie na korzystne kursy zamiast wykonywania normalnych usług są naruszeniem przepisów par. 13 i par. 17 ust. 1 załącznika do zarządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 30 czerwca 1967 r. w sprawie przepisów porządkowych przy przewozie osób i bagażu taksówkami samochodowymi /M.P. nr 38 poz. 187/ i uzasadniają
1. Błędny jest pogląd jakoby podstawą odmowy wydania zezwolenia mógł być przepis par. 41 ust. 1 rozporządzenia Ministrów Komunikacji i Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 31 lipca 1972 r. w sprawie krajowego transportu drogowego /Dz.U. nr 34 poz. 234/, który przewiduje możliwość "cofnięcia", a nie "odmowy wydania" zezwolenia i to "w razie zmiany okoliczności uzasadniających cofnięcie zezwolenia
1. Dla oceny związku pomiędzy wykroczeniem a "prowadzoną działalnością transportową" nie ma doniosłości fakt, czy w czasie popełnienia wykroczenia w samochodzie znajdował się pasażer. 2. Okoliczność ukarania podlega ocenie przez organ administracji państwowej w postępowaniu wszczętym wnioskiem o "przedłużenie ważności zezwolenia" będącym w istocie wnioskiem o wydanie "nowego" zezwolenia na prowadzenie
Paragraf 42 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministrów Komunikacji i Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 31 lipca 1972 r. w sprawie krajowego transportu drogowego /Dz.U. nr 34 poz. 234/ nie może stanowić podstawy prawnej do wydania decyzji administracyjnej w sprawie cofnięcia zezwolenia lub potwierdzenia zgłoszenia osobie fizycznej, w stosunku do której postępowanie karne zostało warunkowo
1. Odmowa zwrotu prawa jazdy po jego zatrzymaniu powinna nastąpić w formie decyzji administracyjnej. 2. Okres, przez który kierujący nie czynił starań o odzyskanie zatrzymanego prawa jazdy mimo upływu okresu kary zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, nie może być wliczany do okresu pozbawienia prawa jazdy, wymienionego w art. 82 ust. 1 pkt 2 lit. "b" ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. - Prawo o ruchu
Ustawa z dnia 1 lutego 1983 r. prawo o ruchu drogowym /Dz.U. nr 6 poz. 35/ uprawniła naczelnika gminy na podstawie art. 82 ust. 1 do wezwania kierującego pojazdem by poddał się sprawdzeniu jego kwalifikacji kierowcy w sytuacji gdy istnieją uzasadnione zastrzeżenia co do znajomości przez niego przepisów o ruchu drogowym. Po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu na podstawie art. 84 ust. 6 wydaje
Ze sformułowania zawartego w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 1961 r. o transporcie drogowym i spedycji krajowej /Dz.U. nr 53 poz. 297/ oraz par. 12 rozporządzenia Ministrów Komunikacji i Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 31 lipca 1972 r. w sprawie krajowego transportu drogowego /Dz.U. nr 34 poz. 234 ze zm./, w których mowa, że organ administracji może udzielić osobie fizycznej zezwolenia
Wezwanie kierowcy do poddania się egzaminowi sprawdzającemu jego kwalifikacje na podstawie art. 82 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. prawo o ruchu drogowym /Dz.U. nr 6 poz. 35/ nie następuje w formie decyzji administracyjnej. Wydana zaś w takim przypadku decyzja nie przewidziana w prawie materialnym uzasadnia stwierdzenie jej nieważności /art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa/.
1. Ustawodawca nie definiuje pojęcia "pozbawiony prawa jazdy". Pod pojęcie to należy podciągnąć wszelkie formy prawnego pozbawienia kierowcy uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi, w tym także w drodze zatrzymania prawa jazdy w trybie art. 84 ust. 1, 3 i 4 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. prawo o ruchu drogowym /Dz.U. nr 6 poz. 35/. 2. Użyty w art. 82 ust. 1 pkt 2 lit. b" cyt. prawa o ruchu
Badania lekarskie kierowców i osób ubiegających się o prawo jazdy mogą przeprowadzać jedynie lekarze imiennie do tego upoważnieni /przez właściwy miejscowo zespół opieki zdrowotnej/ i odpowiednio przeszkoleni. Oni też wyłącznie są upoważnieni do orzekania o zdolności tych osób do kierowania pojazdami silnikowymi /par. 4 i par. 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 10 grudnia
1. Decyzja administracyjna załatwia sprawę indywidualną. Oznacza to, że organ załatwiający sprawę ma obowiązek rozpatrzeć wszystkie okoliczności dotyczące tej sprawy, a w uzasadnieniu faktycznym decyzji odmownej wskazać fakty, które uznał za udowodnione, dowody, na których się oparł, przyczyny z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. W uzasadnieniu prawnym organ powinien
1. Odpowiedzialność kierownika statku za bezpieczeństwo żeglugi i statku /par. 2 ust. 8 zarządzenia nr 44 Ministra Komunikacji z dnia 11 marca 1975 r. w sprawie przepisów żeglugowych na śródlądowych drogach wodnych - Dz.Urz. MK nr 9 poz. 68 ze zm./ obejmuje działania i zaniechania zarówno własne, jak i podległych mu członków załogi. 2. Jeżeli w wyniku rażącego naruszenia przepisów regulujących ruch
Przepis par. 42 ust. 3 rozporządzenia Ministrów Komunikacji i Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 31 lipca 1972 r. w sprawie krajowego transportu drogowego /Dz.U. nr 34 poz. 234 ze zm./ nie zezwala na cofanie uprawnień do wykonywania publicznego transportu drogowego jeżeli uprawnienie to nie zostało jeszcze udzielone, a poprzednio wydane w tym przedmiocie uprawnienie utraciło już swą ważność
Decyzja administracyjna w przedmiocie wydania zezwolenia na wykonywanie publicznego transportu drogowego przez osobę fizyczną wydawana jest w ramach uznania administracyjnego, przy czym samo spełnienie przez osobę ubiegającą się o wydanie zezwolenia przesłanek wymienionych w par. 16 rozporządzenia Ministrów Komunikacji i Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 31 lipca 1972 r. w sprawie krajowego
Wezwanie kierowcy pojazdu przez organ administracji państwowej do sprawdzenia kwalifikacji na podstawie art. 82 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. - Prawo o ruchu drogowym /Dz.U. nr 6 poz. 35/ nie jest decyzją administracyjną.
