Orzeczenie Komisji Inwalidztwa Zawodowego, stwierdzające jedynie grupę inwalidzką, nie może być wystarczające dla rozstrzygnięcia wniosku strony o zastosowanie zwolnienia w podatku od środków transportowych. W odniesieniu do inwalidów III grupy wymagane jest również orzeczenie zakładu służby zdrowia powołanego do przeprowadzania badań lekarskich kierowców oraz kandydatów na kierowców /art. 12 ust.
1. Podatek od środków transportowych jest podatkiem majątkowym, związanym z posiadaniem prawa własności. 2. Wygaśnięcie obowiązku podatkowego jest wyłącznie następstwem stałego wycofania z ruchu, rozumianego jako następstwo wyrejestrowania środka transportowego. Nie wystarczy zatem faktyczne wycofanie z ruchu środka transportowego jako wynik jego uszkodzenia, powodującego niemożność poruszania się
Art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz.U. Nr 54, poz. 254 ze zm.) uchylił wymienione w art. 9 ust. 2 tej ustawy przepisy innych ustaw jedynie w takim zakresie, w jakim przepisy te normowały dotychczas sprawy uprawnień do bezpłatnych lub ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego
1. Określone stawki podatku od środków transportowych nie mogą przekroczyć wysokości maksymalnej przewidzianej dla danego środka transportowego. 2. Zwolnienia zawarte w art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ mają charakter podmiotowy i dotyczą zwolnień całkowitych, a nie częściowych. 3. Ustawodawca nie przewidział odrębnej stawki
1. Uchwały rad gmin, podjęte na podstawie art. 7 ust. 2 i art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31/, nie mogą być adresowane do konkretnie /imiennie/ określonych podmiotów: muszą one być adresowane do nieokreślonego kręgu osób, bez względu na to, jakiej faktycznie ich liczby będą dotyczyły. 2. Uchwała rady gminy zwalniająca od podatku konkretnie
Stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./, określającego zwolnienie od podatku od środków transportowych, zwalnia się od podatku środki transportowe stanowiące zapasy mobilizacyjne.
Przypadki nasuwające zastrzeżenia co do stanu zdrowia kierujących pojazdami, o jakich stanowi przepis art. 86 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. Prawo o ruchu drogowym /t.j. Dz.U. 1992 nr 11 poz. 41 ze zm./ w zw. z par. 1 pkt 1 lit. "a" zarządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 12 stycznia 1995 r. w sprawie kierowania osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami
1. Odpowiedzialność pilota za naruszenie przepisów lotniczych nie może być traktowana jako odpowiedzialność absolutna, oderwana od winy. 2. Przepisy ustawy z dnia 31 maja 1962 r. - Prawo lotnicze /Dz.U. nr 32 poz. 153 ze zm./ nie nakładają na dowódcę statku powietrznego obowiązku dokonywania własnych ustaleń dotyczących rejestracji statku.
O tym, do jakiej kategorii zalicza się dany pojazd, decyduje dowód rejestracyjny tego pojazdu.
Nie wykonywanie przez okres blisko jednego roku przewozów międzynarodowych skutkuje cofnięciem koncesji.
Zasada podwójnego udokumentowania własności obowiązuje również wnioskującego o zarejestrowanie samochodu złożonego z używanych podzespołów poza macierzystą wytwórnią.
Na wierzycielu, którego wierzytelność została zabezpieczona przez przeniesienie własności środków transportowych, spoczywa obowiązek uiszczenia podatku od środków transportowych, o jakim mowa w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./.
Nie może budzić wątpliwości legalności par. 1 ust. 2 zarządzenia porządkowego dyrektora Urzędu Morskiego (...) z dnia 30 grudnia 1995 r. w sprawie określenia niektórych zasad wykonywania rybołówstwa morskiego /ogłoszonego w wymagany sposób/ wprowadzającego wagowy limit 10 procent przyłowów dorszy przy ukierunkowanych połowach ryb innych gatunków, którego naruszenie jest zagrożone karą pieniężną przewidzianą
Organem właściwym do wydania decyzji w sprawie określenia wysokości podatku od środka transportowego stanowiącego współwłasność osób fizycznych zamieszkałych na terenie różnych gmin jest organ gminy miejsca zamieszkania osoby, na której nazwisko sporządzony został dowód rejestracyjny pojazdu.
Zwolnienia od podatku od środków transportowych, przewidziane w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./, są zwolnieniami z mocy ustawy, co wyłącza możliwość decyzyjnego rozstrzygania przez organy samorządowe o przyznaniu bądź pozbawieniu podatników uprawnień z tego tytułu.
Zbycie środka jest to przeniesienie własności środka, wynikiem czego jest zmiana właściciela, zgłoszona do właściwego organu prowadzącego rejestr pojazdów.
1. Z żadnego z przepisów ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16 ze zm./ nie wynika uprawnienie właściciela rzeczy do należności z tytułu samego przeznaczenia rzeczy na cele obrony. Dlatego też wydanie decyzji nakładającej na właściciela rzeczy obowiązek przeznaczenia dla celów obrony nie rodzi żadnych uprawnień do uzyskania
Sprzedaż samochodu objętego koncesją stanowi podstawę obligatoryjnego cofnięcia koncesji.
Obiekty nie związane z gospodarką drogową lub potrzebami ruchu drogowego, a zatem także stałe ogrodzenia od strony dróg wojewódzkich, w szczególnie uzasadnionych przypadkach mogą być usytuowane w odległości mniejszej niż 8 metrów od zewnętrznej krawędzi jezdni, natomiast nigdy nie mogą być lokalizowane w pasie drogowym.
Zgoda zarządu drogi na wykonanie lub przebudowę zjazdu z drogi publicznej do pól uprawnych i zabudowań, o jakiej mowa w art. 29 pkt 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60 ze zm./, jest wymagana z punktu widzenia funkcji określonej drogi publicznej, organizacji i bezpieczeństwa ruchu na tej drodze, jej przepustowości, płynności i swobody ruchu drogowego; nie zastępuje
Jedynym i decydującym kryterium obciążenia opłatą drogową za przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia, jest przekroczenie dopuszczalnych norm masy całkowitej pojazdu czy nacisku na oś.
