Skutkiem zastosowania art. 3851 § 1 k.c. nie jest, a na pewno nie musi być w każdym przypadku, bezwzględna nieważność czynności prawnej na podstawie art. 58 § 1 k.c. Gdyby ustawodawca zamierzał przesądzić o nieważności postanowień umownych, których abuzywność została stwierdzona, nie ustanawiałby w przepisie art. 3851 § 1 k.c. specyficznej sankcji prawa UE – braku związania umową, identyfikowaną najczęściej
W sprawie nie tylko nie istniały przeszkody do zbadania abuzywności postanowień umowy kredytu, ale w świetle przepisów Dyrektywy 93/13 Sąd Okręgowy był do tego zobowiązany. Zaniechawszy tego badania, Sąd Okręgowy naruszył zasadę ochrony konsumentów wynikającą z art. 76 Konstytucji RP nie zapewniając konsumentowi ochrony przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi w sposób, jaki wymagany jest w świetle
Nie ma podstaw do ingerencji w treść umowy pożyczki, ponieważ pozaodsetkowe koszty kredytu zawarte w umowie mieszczą się w granicach określonych przez prawo, co jest zgodne z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 3531 k.c.
Sąd, także w postępowaniu nakazowym, zawsze winien badać umowę stanowiącą podstawę dochodzonego roszczenia pod kątem jej ważności i wiążącego skutku jej postanowień dla jej stron, przy czym ocena abuzywności konkretnych postanowień kontraktowych zawsze należy do zakresu kognicji sądu meriti, z uwzględnieniem konkretnej umowy zawartej przez strony oraz całokształtu okoliczności danej sprawy.
Sąd, także w postępowaniu nakazowym, zawsze winien badać umowę stanowiącą podstawę dochodzonego roszczenia pod kątem jej ważności i wiążącego skutku jej postanowień dla jej stron, przy czym ocena abuzywności konkretnych postanowień kontraktowych zawsze należy do zakresu kognicji sądu meriti, z uwzględnieniem konkretnej umowy zawartej przez strony oraz całokształtu okoliczności danej sprawy.
W istocie strony umowy gwarancyjnej nie doszły do porozumienia w zakresie istotnego elementu czynności prawnej (umowy gwarancji bankowej), w związku z czym należało przyjąć, że zamierzona czynność prawna nie doszła do skutku i była czynnością nieistniejącą z uwagi na brak porozumienia stron (dyssens).
Wyeliminowanie z umowy zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem postanowień niedozwolonych otwiera wprawdzie drogę do rozważań, czy umowa w pozostałym zakresie jest możliwa do utrzymania, jednak wynik tych rozważań nie poddaje się żadnemu automatyzmowi. Dla oceny tej kwestii nie ma bezpośredniego znaczenia nawet fakt, że bezskuteczna klauzula umowna określa świadczenie główne stron. Wprawdzie eliminacja
Zastrzeganie w umowie pożyczki odsetek w wysokości nadmiernej, która nie ma uzasadnienia ani w wysokości inflacji ani w zyskach osiąganych w ramach normalnej, rzetelnie prowadzonej działalności gospodarczej, należy uznać za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.
Okoliczność, iż pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają wysokości określonej w art. 36a ust. 1 i 2 ustawy o kredycie konsumenckim, nie wyłącza dopuszczalności i obowiązku oceny przez sąd (z urzędu), czy postanowienia określające te koszty są niedozwolone (art. 3851 § 1 k.c.). Jest oczywiste, że przepisy art. 36a u.k.k. nie określają pozytywnie, w sposób bezwzględnie wiążący, liczby
Postanowienia zawarte w umowie kredytowej mogą być uznane – niezależnie – zarówno za sprzeczne z ustawą (art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim), jak i za niedozwolone ze względu na to, że kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (art. 3851 § 1 k.c.). Przepis art. 36a u.k.k. pozwala bowiem określić jedynie maksymalną wysokość
W przypadku dochodzenia zapłaty na podstawie roszczeń wywodzonych z umowy zawartej z konsumentem sądy mają wyraźną powinność badania ważności i uczciwości charakteru postanowień zawartych umów kredytowych. Brak przeprowadzenia właściwych analiz (rozważań) świadczy o niespełnieniu wymagań płynących z konstytucyjnej zasady ochrony konsumentów przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi.
Nawet jeżeli wysokość kosztów danej umowy pożyczki, pomimo zastosowania mechanizmu ograniczającego ich wysokość, określonego w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, nadal miałaby świadczyć o naruszeniu interesów konsumenta (z uwagi na relację wysokości udzielonej pożyczki do tych zredukowanych kosztów), to z całą pewnością naruszenie to nie będzie już miało charakteru „rażącego”, jak tego wymaga
Skoro orzecznictwo w sposób jednoznaczny wskazuje, że przewidziane w art. 49 ust. 1 u.k.k. uprawnienie konsumenta do obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku jego spłaty w całości przed terminem określonym w umowie obejmuje także prowizję za udzielenie kredytu, to nie znajduje usprawiedliwienia pozostawienie w mocy prawomocnego orzeczenia, w którym nie tylko zastosowano wykładnię art. 49 u.k.k
Legalnie działająca firma pożyczkowa nie może wprowadzać w błąd klientów, sugerując możliwość wypłacenia pieniędzy bez oceny ryzyka i zdolności kredytowej. Musi też w ofertach podawać konkretne wartości oprocentowania, wyrażone liczbowo, nie tylko opisowo.
1. Sąd, przed którym prowadzone jest postępowanie nakazowe z weksla stanowiącego zabezpieczenie umowy kredytu konsumenckiego, nie może pominąć zasad europejskiego prawa konsumenckiego procedując jedynie na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego, które nie pozwalają brać pod uwagę w postępowaniu nakazowym z weksla, treści umowy konsumenckiej. Jak wskazał Sąd Najwyższy, konieczność zapewnienia
1. Nie sposób przyjąć, że uprawnienie przewidziane w art. 42 u.k.k. dotyczy jedynie kredytu odnawialnego w rozumieniu przepisów p.b. 2. Przedsiębiorca udzielający kredytu konsumenckiego ma obowiązek wskazać w umowie konkretną wysokość stopy oprocentowania zadłużenia przeterminowanego obowiązującą w chwili zawierania umowy, a także sposób ustalania jej wysokości w trakcie obowiązywania umowy, jeżeli
