Zgodnie z art. 47 i art. 50 Konstytucji RP każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego oraz zapewnia się nienaruszalność mieszkania. Nie mając zatem konkretnych dowodów, czy nawet uprawdopodobnienia faktu prowadzenia w lokalu mieszkalnym działalności gospodarczej zakłócającej spokój innym lokatorom, organy administracji nie mogą dokonywać kontroli, oględzin, wizji lokalnych w cudzym mieszkaniu
Mocą ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych aktów prawnych /Dz.U. nr 62 poz. 718 ze zm./ z dniem 1 stycznia 2001 r. zmieniony został tryb podawania do publicznej wiadomości ustaleń stóp procentowych. Aktualnie tylko uchwały Rady Polityki Pieniężnej, a nie obwieszczenia Prezesa NBP, ustalające wysokość stóp procentowych są publikowane w Dzienniku Urzędowym NBP. W
1. Wszelkie przepisy o charakterze ograniczającymi zwłaszcza w razie użycia sformułowań niejasnych, czy nieprecyzyjnych, winny być zaś wykładane w kierunku zawężenia, nie zaś zwiększenia skali ograniczeń. 2. Realizacja stacji paliw na określonym terenie jest zgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, skoro przewiduje on powstawanie "obiektów obsługi systemów komunikacji". Budowa stacji
1. Do właściwości rzeczowej sądu ochrony konkurencji i konsumentów nie należy rozpoznawanie skarg na bezczynność tych organów administracji publicznej, od decyzji których przysługuje odwołanie do tegoż sądu. Skargi na bezczynność, w tym na bezczynność Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki /Prezesa URE/, należą bowiem do właściwości sądu administracyjnego. 2. Względy wykładni funkcjonalnej art. 8 ust.
Wejście w życie przepisów mniej korzystnych nie musi oznaczać działania prawa wstecz, nawet jeżeli w wyniku nowelizacji sytuacja prawna podatnika w całości ulegnie pogorszeniu. Reguły demokratycznego państwa prawnego będą zachowane, jeżeli ustawa nowelizująca zostanie ogłoszona z odpowiednim wyprzedzeniem. Ustawodawca ma prawo do wycofania się z określonych rozwiązań, w przeciwnym razie wprowadzonej
1. Brak zgodności zamierzeń skarżących co do sposobu wykorzystania działki z treścią projektu planu nie oznacza, że zapisy planu i podjęta uchwała są niezgodne z prawem. W szczególności nie oznacza to, że przyjęte w projekcie planu rozwiązania są sprzeczne z konstytucją, która choć chroni własność indywidualną to dozwala nawet na wywłaszczenie nieruchomości na cel publiczny za słusznym odszkodowaniem
Odmówić wyjaśnienia przedstawionych wątpliwości prawnych.
Wniosek o wznowienie postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym oparty na przesłance braku możności działania, zgłoszony w sprawie zakończonej postanowieniem wydanym na posiedzeniu niejawnym podlega odrzuceniu jako nieopierający się na ustawowej podstawie wznowienia w rozumieniu art. 410 par. 1 w związku z art. 401 pkt 2 Kpc i art. 58 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym
Sąd nie podzielił poglądu pełnomocnika Rady Nadzorczej dotyczącego obowiązku wyczerpania uregulowanego w art. 34 ust. 3 ustawy z 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ trybu wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego stanowiskiem, ze względu na brzmienie art. 11 ust. 3 zdanie pierwsze w
Nie do zaakceptowania na gruncie zasady wyrażonej w art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej jest sytuacja, aby podatnik korzystający z możliwości stworzonej wyraźnie przez ustawodawcę w przepisie art. 21 ust. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, w przypadku nieuwzględnienia jego wniosku przez urząd skarbowy, mógł
Wyłączenie kognicji NSA w sprawach wymienionych w art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ i tym samym ograniczenie prawa do sądu nie pozostaje w sprzeczności z konstytucyjną zasadą prawa do sądu wyrażoną w art. 45 ust. 1 Konstytucji. Konstytucja przewiduje w art. 37 ust. 2 możliwość wprowadzenia w drodze ustawy wyjątków od zasady
Obowiązek równego traktowania podmiotów znajdujących się w takiej samej, czy zbliżonej sytuacji faktycznej i prawnej wynika z art. 32 Konstytucji. Stanowi on dyrektywę, którą muszą kierować się organy załatwiające sprawy uznaniowe. Pominięcie tej dyrektywy stanowi niewątpliwe naruszenie w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy zarówno tego przepisu ustawy zasadniczej jak i art. 155 Kpa.
Usunięcie danych z Krajowego Rejestru Karnego nie następuje w drodze decyzji administracyjnej. Czynność taka mieści się w zakresie art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ i podlega kontroli sądowej.
1. Prawo do informacji jest zasadą, a wyjątki od niego powinny być interpretowane ściśle. 2. Akta postępowań przygotowawczych (...) stanowią informację o działalności organów publicznych /art. 61 Konstytucji RP/. prokuratura mieści się w pojęciu organu władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępnie do informacji publicznej /Dz.U. nr 112 poz. 1198 ze zm./.
Akty wykonawcze /w świetle art. 92 Konstytucji RP - rozporządzenia/ są wydawane przez uprawnione organy na podstawie upoważnienia zawartego w ustawie w celu jej wykonania. Zasadniczo więc przepisy takich aktów nie mogą być stosowane w celu wykonania innej ustawy. Możliwość taką należy wykluczyć wtedy, gdy z treści konkretnej ustawy w ogóle nie wynika, aby odsyłała ona w jakimś zakresie do aktów normatywnych
Zobowiązanie organu tylko do dokonania czynności materialno-technicznej jaką jest doręczenie nie mieści się w kompetencjach Naczelnego Sądu Administracyjnego zakreślonych w art. 26 w zw. z art. 17 i art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
Osoba występująca do organów administracji publicznej z wnioskami lub skargami dotyczącymi potrzeby ochrony interesu publicznego a nie własnego - chronionego konkretnymi przepisami prawa materialnego, nie może uzyskać żadnej decyzji administracyjnej, której byłaby adresatem i nie przysługują jej też żadne środki odwoławcze w trybie instancyjnym od orzeczeń organu administracji, dotyczących sfery wykraczającej
Obowiązkiem Sądu jest badanie legitymacji skarżącego na każdym etapie postępowania. W wypadku utraty, w toku postępowania sądowego uprawnienia do popierania skargi Sąd musi uwzględnić tę okoliczność z urzędu.
Nabywca części zabudowanej nieruchomości nie może skutecznie powoływać się na naruszenie swojego interesu prawnego ze względu na niezachowanie wymogów w zakresie odległości, jeśli obiekt nabył od inwestora, który uzyskał pozwolenie na budowę szeregu budynków na kilku działkach wydzielonych geodezyjnie. Obiektów realizowanych przez jednego inwestora nawet na kilku geodezyjnie wydzielonych działkach
Zgodnie z art. 160 par. 4 Kpa o odszkodowaniu przysługującym od organu orzeka organ administracji publicznej, który stwierdził nieważność decyzji z powodu naruszenia art. 156 par. 1. Jak wynika z powyższego rozstrzyganie w zakresie przyznania odszkodowania na podstawie art. 160 Kpa nie należy do kompetencji NSA, określonych w art. 16 i art. 17 ustawy z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym
Organem uprawnionym do orzekania o odszkodowaniu przysługującym od organu gminy który wydał uchwałę sprzeczną z prawem w stopniu skutkującym jej nieważność w przypadku, gdy nieważność tę stwierdził NSA jest organ nadzoru /wojewoda, a w zakresie spraw finansowych regionalna izba obrachunkowa/.
Przepis par. 15 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania /Dz.U. nr 60 poz. 278/ w brzmieniu obowiązującym do 11 grudnia 2002 r. - jako sprzeczny z przepisami ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty /Dz.U. 1996 nr 67 poz. 329 ze zm./ oraz ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu
Obawa przed prześladowaniem z powodu religii w rozumieniu art. 1 ust. A pkt 2 Konwencji dotyczącej statusu uchodźców, sporządzonej w Genewie dnia 28 lipca 1951 r. /Dz.U. 1991 nr 119 poz. 515/, może wynikać także z zagrożenia wywołanego odmową uczestniczenia w praktykowaniu obrzędu lub kultu religijnego.
