Odnosząc się do interpretacji terminu „ponownie”, jakim posłużył się ustawodawca w treści art. 330 § 2 k.p.k. należy wskazać, że na tożsamość orzeczenia wskazuje zbieżność przedmiotowa i podmiotowa. W treści tego przepisu nie ma mowy natomiast o tożsamości argumentów, identyczności podstaw dowodowych czy też innych wymogów, które dostrzega niezasadnie Sąd I instancji. Zatem dla przyjęcia, że prokurator
Przepisy Rozdziału 56 kpk regulujące wznowienie postępowania nie czynią dla przesłanki przedawnienia żadnego wyjątku i stawiają ją w kategorii uchybień z art. 439 § 1 kpk, mogących skutkować wznowieniem postępowania tylko z urzędu (art. 542 § 3 kpk). Powyższe czyni niedopuszczalnym wznowienie postępowania na wniosek strony na podstawie przesłanki propter nova (art. 540 § 2 pkt 2 lit. a kpk), odnoszącej
W aktach sprawy brak jest informacji uzyskanej stosownie do przepisu § 76 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 stycznia 2002 roku w sprawie szczegółowych czynności sądów w sprawach z zakresu międzynarodowego postępowania cywilnego oraz karnego w stosunkach międzynarodowych (Dz. U. Nr 17. poz. 164). Przepis ten stanowi, że przed wydaniem postanowienia określającego kwalifikację prawną czynu
Okresy tymczasowego aresztowania przed skierowaniem sprawy do sądu z wnioskiem o umorzenie postępowania i zastosowanie środków zabezpieczających w trybie art. 324 § 1 kpk i na etapie postępowania sądowego oraz po przekazaniu sprawy prokuratorowi do dalszego prowadzenia na podstawie art. 324 § 2 kpk podlegają sumowaniu. Brak jest podstaw prawnych i przesłanek pozwalających na przyjęcie, że okres kiedy
O ile dowody z zeznań świadków zostały przeprowadzone w poprzednim postępowaniu prawidłowo, a sąd uchylający wyrok nie wskazał, że muszą one być powtórzone przy ponownym rozpoznaniu sprawy, to autonomiczną decyzją sądu pierwszej instancji jest ocena, czy będzie możliwe poprzestanie na ich ujawnieniu w trybie art. 442 § 2 kpk.
Skoro wznowienie postępowania na podstawie art. 542 § 3 kpk z powodu jednego z uchybień wymienionych w art. 439 § 1 kpk może nastąpić tylko z urzędu, a nie na wniosek strony, to stronie nie przysługuje również żądanie w drodze środka odwoławczego kontroli negatywnego stanowiska sądu.
Okoliczności ustalone w konkretnej sprawie mogą stać się podstawą oceny, że tymczasowe aresztowanie było co prawda niesłuszne, ale nie było ono niewątpliwie niesłuszne, co w świetle unormowania art. 552 § 4 k.p.k. (argumentum a contrario) stanowi przesłankę egzoneracyjną. Taką okolicznością będzie właśnie zawinione zachowanie oskarżonego, pozwalające postawić mu zarzut spowodowania niekorzystnego dla
Podstawami umorzenia, o których traktuje art. 7 ust. 1 ustawy z 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149 ze zm.), są jedynie te, które wskazano w art. 17 § 1 i 2 k.p.k. Powołany przepis nie dotyczy innych podstaw umorzenia, w tym także umorzenia na skutek stwierdzenia przedawnienia
Osoba, którą się namawia lub której udziela się pomocy do targnięcia się na własne życie, musi ze względu na swoje właściwości psychiczne być w stanie rozpoznać w pełni znaczenie czynu i pokierować swoim postępowaniem. Przy braku takiego rozeznania (dziecko, osoba niepoczytalna), czyn sprawcy może być uznany za przestępstwo z art. 148 k.k.
Prawomocne uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu stoi na przeszkodzie ze względu na treść art. 17 § 1 pkt 7 kpk skazaniu go za zachowania będące elementami tego czynu, które były przedmiotem wcześniejszego osądzenia niezależnie od stopnia społecznej szkodliwości tego fragmentu czynu.
W przedmiotowej sprawie oskarżony miał ustanowionych dwóch obrońców z wyboru wyraził więc wolę i gotowość korzystania z pomocy każdego z nich. Skoro tak, to każdego z nich należało zawiadomić o terminach rozprawy. Zbieżność nazwisk, czy też pokrewieństwo obrońców, ta sama siedziba kancelarii adwokackiej, nie mogą w żaden sposób usprawiedliwiać zaniechania powyższego. Skoro oskarżony odrębnie ustanowił
Działania polegające na uprawie konopi, a następnie wytwarzaniu z nich środka odurzającego, podjęte były z góry powziętym zamiarem. Wytwarzanie polegało przecież na suszeniu ziela konopi, które zostały zasadzone i uprawiane przez oskarżonego właśnie w tym celu. Systematycznie, w miarę dojrzewania kwiatostanów, oskarżony zbierał je, suszył, mielił, uzyskując znaczne ilości środka odurzającego. Uprawę
Kwestie związane z wykonywaniem kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego ujęte zostały w odrębnej ustawie z dnia 7 września 2007 r., to jednak - niezależnie od przyjętej techniki legislacyjnej - ich materia stanowi część uregulowań dotyczących prawa karnego wykonawczego, a zatem nie może być interpretowana w oderwaniu od zasadniczych reguł zawartych w kodeksie
Pistolet alarmowy 'Start 3' kal. 6 mm stanowi broń palną.
Dowód osobowy nie nabiera cech wiarygodności, ani też nie może zostać zdeprecjonowany tylko dlatego, że został utrwalony w jednej z faz postępowania karnego: w postępowaniu przygotowawczym, czy jurysdykcyjnym. Jeśli wyjaśnienia różnią się w swej treści, a cezurą tych rozbieżności jest stadium procesu, to Sąd I instancji dokonuje recenzji takiego dowodu z zachowaniem typowych reguł obowiązujących w
W wypadku niemożności bezpośredniego przesłuchania pokrzywdzonego na rozprawie, w sytuacjach określonych w art. 391 § 1 k.p.k., protokoły jego przesłuchania, jak i protokoły okazania osób, okazania rzeczy, konfrontacji, wizji lokalnej czy nawet eksperymentu procesowego przeprowadzonych z jego udziałem, nie mogą podlegać jedynie ujawnieniu, w trybie art. 394 § 2 k.p.k., lecz z uwagi na ich każdorazową
Trudno nawet zrozumieć intencje obrońcy, starającego się wykazać, że rażącą niewspółmierność kary łączyć należy wyłącznie z takim, a nie innym określeniem okresu próby. Takie postawienie tematu nasuwa podejrzenie, że owa „rażąca niewspółmierność” to - dla oskarżonego - obowiązek prowadzenia przez 5 lat ustabilizowanego i porządnego życia - bez nadużywania alkoholu i przy wykonywaniu pracy.
W postępowaniu o wydanie wyroku łącznego z mocy art. 574 k.p.k. stosuje się odpowiednio przepisy o postępowaniu zwyczajnym przed sądem I instancji. Zastosowanie w tym postępowaniu znajduje więc również norma zawarta w art. 80 k.p.k. stanowiąca o obowiązku posiadania obrońcy w postępowaniu przed sądem okręgowym w I instancji w sytuacji, gdy oskarżony jest pozbawiony wolności. Przepis ten stosowany odpowiednio
Celem tego przygotowania postępowania lustracyjnego winno być ustalenie, czy rzeczywiście zostało złożone oświadczenie lustracyjne niezgodne z prawdą, wszechstronne wyjaśnienie okoliczności sprawy, w tym zebranie, zabezpieczenie utrwalenie dowodów dla sądu tak, aby rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło na pierwszej rozprawie głównej. Nieprzeprowadzenie w postępowaniu przygotowawczym dowodu z opinii sądowo-psychiatrycznej
Wykonanie kary w całości nie stoi na przeszkodzie wydaniu wyroku łącznego, ale nie dotyczy to sytuacji, gdy skazanie uległo zatarciu. Zgodnie z treścią art. 106 kk z chwilą zatarcia skazania uważa się je za niebyłe. Konsekwencją tego jest uznanie za niebyłe samego przestępstwa, czyli uznanie z chwilą zatarcia skazania, że przestępstwa w ogóle nie popełniono. W takiej sytuacji w chwili wydawania wyroku
Pokrzywdzony może wnieść do sądu subsydiarny akt oskarżenia tylko wtedy, gdy prokurator - po wyczerpaniu kolejnych, przewidzianych w art. 306 § 1 oraz w art. 330 § 1 i 2 k.p.k., szczebli zaskarżenia podejmowanych przez niego decyzji - wyda 'powtórnie' 'ponownie' postanowienie o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania. Nie ma racji skarżący, iż „powtórna „ decyzja o jakiej mowa w art. 55 § 1
Kwestie dotyczące ustalenia kręgu osób uprawnionych do uzyskania odszkodowania z tytułu represjonowania winny być przedmiotem merytorycznego rozpoznania sprawy, nie mogą być zatem uznane za formalny brak wniosku.
Niedopuszczalne jest aby Sąd polski w ramach wdrożonej procedury w przedmiocie wykonania nakazu europejskiego, ustalał, czy prawomocne postanowienie sądu zagranicznego zarządzające wykonanie kary pozbawienia wolności czyni zadość odpowiednim przepisom prawa polskiego. Byłoby to bowiem niedopuszczalne kontrolowanie materialnej treści zagranicznych rozstrzygnięć przez pryzmat ich zgodności z prawem polskim
Należy odróżnić sytuację, gdy kara grzywny, orzeczona w jednym z łączonych prawomocnych wyroków, została już w całości lub części wykonana, od sytuacji, gdy analogiczna grzywna, orzeczona na mocy art. 71 § 1 k.k., nie podlega wykonaniu z uwagi na zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności na mocy art. 75 § 2 k.k. O ile bowiem wykonanie w całości lub części poszczególnych, podlegających łączeniu
