Wyrok Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 10 maja 2010 r., sygn. XVII Ama 92/08
Ustawodawca dokonując w art. 17 ustawy Prawo przewozowe regulacji w zakresie praw podróżnych do zmiany i odstąpienia od umowy przewozu uznał te interesy prawne podróżnych za zasługujące na ochronę i zabezpieczenie w takim zakresie, w jaki to uczynił w tym przepisie. Działania powódki naruszające te interesy podróżnych należy uznać zatem za działania bezprawne i godzące w interesy konsumentów, co wypełnia
1. Do uznania danej praktyki za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów wystarczy potencjalne zagrożenie naruszenia interesów konsumentów. Niezasadne jest uzależnienie wydania decyzji (za każdym razem zagrożenia stosowaniem praktyki) od badania opinii publicznej czy, w odczuciu badanych, dana informacja mogła ich wprowadzić w błąd. 2. W świetle art. 2 pkt 4 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom
Jak wynika z treści art. 24 ust. 3 u.o.k.k., nie jest zbiorowym interesem konsumentów suma indywidualnych interesów konsumentów. Sformułowanie to należy rozumieć w ten sposób, że liczba indywidualnych konsumentów, których interesy zostały naruszone, nie decyduje o tym, czy dana praktyka narusza zbiorowe interesy konsumentów. Praktyką naruszającą zbiorowe interesy konsumentów jest bowiem takie zachowanie
Stosownie do treści art. 26 ust. 2 w zw. z art. 27 ust. 4 u.o.k.k., w decyzji o uznaniu praktyki za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów i stwierdzającą zaniechanie jej stosowania Prezes UOKiK może określić dodatkowe środki, w szczególności zobowiązać przedsiębiorcę do złożenia jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia o treści i w formie określonej w decyzji, a może również nakazać publikację
Pojęcie praktyki zakazanej, określonej w art. 24 ust. 1 ustawy o.k.i k. zawiera w sobie implicite działanie (zaniechanie) sprzeczne z przepisami prawa chroniącymi konsumentów, które szkodzi (interesy zbiorowe konsumentów doznały uszczerbku) lub może szkodzić (interesy zbiorowe konsumentów mogą doznać uszczerbku) konsumentom. Dlatego też zwrot „naruszać” w kontekście art. 24 ust. 2 ustawy o.k. i k.
1. Art. 24 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, jak i art. 23a wcześniej obowiązującej ustawy zawierają przesłanki, jakie powinna spełniać dana praktyka, aby być uznaną za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów i jednocześnie nie zawierają przesłanek, które wyłączałyby bezprawność działania przedsiębiorcy. Powyższe wskazuje, że utarta praktyka obsługiwania klientów, która nawet zapewniałaby
Prezes UOKiK nie jest zobligowany do zastosowania art. 28 ust. 1 ustawy z 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumenta.
Stosowanie postanowień zamieszczonych we wzorcu umowy polega w istocie na wprowadzaniu wzorca do obrotu prawnego poprzez oferowanie go konsumentom i proponowanie zawierania umów na warunkach w nim określonych. Pojęcie to jest zatem związane z momentem, od którego możliwe jest zawarcie umowy z użyciem tego wzorca, nie zaś z wykonaniem konkretnej umowy zawartej przy jego wykorzystaniu.
1. Jeżeli potencjalną daną praktyką przedsiębiorcy może być dotknięty każdy konsument w analogicznych okolicznościach, to ma miejsce naruszenie zbiorowych interesów. 2. Stosownie do art. 27 ust. 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów ciężar wykazania zaprzestania praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów obciąża przedsiębiorcę, który się na to powołuje. Zaprzestanie stosowania praktyki
Naliczanie przez ubezpieczyciela składki za okres, w którym ubezpieczony nie jest objęty ochroną, nie zabezpiecza w istocie interesów konsumentów i powoduje niezgodne z przepisami pobieranie składek. Stwarza to sytuację, w której ubezpieczony opłacający składki w pierwszych 90-ciu dniach nie jest objęty ochroną. Pobieranie zaś od ubezpieczonego składki, pomimo nieobjęcia go ochroną ubezpieczeniową
Nie do zaakceptowania jest taki kwotowy poziom nałożonych kar, kiedy strona biernie uczestnicząca w porozumieniu globalnie ma nałożoną wyższą karę niż podmiot działający jako organizator.
„Stosowanie” postanowień wzorca [art. 24 ust. 1 ustawy o okik] oznacza bowiem jego umieszczenie we wzorcu używanym w obrocie z konsumentami. Strona zawierająca umowę z wykorzystaniem wzorca jest nim związana z chwilą zawarcia umowy, co oznacza, że wzorzec (i jego poszczególne postanowienia) mają zastosowanie do stosunku obligacyjnego zawiązanego pomiędzy stronami z chwilą zawarcia umowy.
Skoro nie było podstaw do przyjęcia, że Kompania Piwowarska S.A. posiada na rynku właściwym pozycję dominującą, to nie mogło dojść do naruszenia art. 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Treść art. 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nie pozostawia wątpliwości, że zakaz zawarty w tym przepisie dotyczy wyłącznie działań podmiotu posiadającego pozycję dominującą.
Na określony w konkretnej sprawie rynek właściwy składa się wiele elementów. Sam fakt istnienia wielu konkurentów na rynkach lokalnych (obszary miejskie i wiejskie), ceny oferowane na tych obszarach przez przedsiębiorców nie mogą stanowić jedynych kryteriów wyznaczenia rynku geograficznego. Na rynku geograficznym, oprócz faktycznych barier dostępu do rynku mieć na uwadze należy także inne bariery,
Na podstawie przedstawionych okoliczności sprawy Sąd ustalił, że metoda rozliczania ciepłej wody stosowana przez PEC była nieprawidłowa, bo powodowała istotne straty dla Spółdzielni (ubytki wody ciepłej, za którą Spółdzielnia płaciła). Metoda rozliczania ciepłej wody proponowana przez Spółdzielnię oparta na pomiarach przepływu wody przez wodomierz główny zamontowany na granicy własności urządzeń przedsiębiorstwa
Przez rynek właściwy rozumie się rynek towarów lub usług, które ze względu na ich przeznaczenie, ceny oraz właściwości,wtym jakość, są uznawane przez ich nabywców za substytuty oraz są oferowane na obszarze, na którym ze względu na ich rodzaj i właściwości, istnienie barier dostępu do rynku, preferencje konsumentów, znaczące różnice cen i koszty transportu, panują zbliżone warunki konkurencji.
Informacje na temat zasad i terminu spłaty kredytu winny być zawarte w umowie o kredyt konsumencki, a nie w regulaminie.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem ocenie przepisów ustawy antymonopolowej podlegają te wszystkie działania organu samorządu zawodowego, które wykraczają poza jego ustawowe kompetencje, a zarazem wywołują negatywne skutki w zakresie rozwoju wolnej konkurencji. Przechodząc do istotnej w sprawie kwestii oceny porozumienia Izby jako związku przedsiębiorców polegającego na podjęciu przez jego organ uchwały
Za porozumienia antykonkurencyjne uznaje się nie tylko formalne umowy zawarte przez przedsiębiorców lub ich związki, ale także wszelkie uzgodnienia dokonane przez przedsiębiorców lub ich związki, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym. Jeśli wiec porozumienia mogą mieć również charakter nieformalny, nie jest konieczne
W ocenie Sądu powód bezpodstawnie przyjmuje, iż każdy przewoźnik może, w sposób nieograniczony, świadczyć samodzielnie lub wspólnie z innymi przewodnikami przewozy regularne. Stanowisko to należy uznać za chybione, albowiem przewozy regularne może wykonywać wyłącznie przewoźnik, który uzyskał zezwolenie właściwego organu administracji publicznej (art. 18 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym) oraz spełnia
Zabronione jest nadużywanie pozycji dominującej na rynku, gdy tego skutkiem jest przeciwdziałanie ukształtowaniu się bądź rozwojowi konkurencji co do zasady. W panujących realiach rynkowo-gospodarczych ograniczenie nadużywania pozycji dominującej tylko do rynku, na którym posiada się taką pozycję byłoby nieuzasadnione w szczególności z uwagi na cel ochronny ustawy wskazany w jej art. 1, tj. z uwagi
Opłata z tytułu nielegalnego poboru energii elektrycznej jest świadczeniem nie mającym rzeczowego ani zwyczajowego związku z przedmiotem umowy sprzedaży energii elektrycznej. Nie chodzi tu bowiem o wyegzekwowanie przez przedsiębiorstwo energetyczne realizacji przez kontrahenta obowiązku zapłaty należności za zakupioną energię lub usługi.
W ocenie Sądu domowa zawarcia umowy z zainteresowanym była uzasadniona brakiem technicznych możliwości przyjmowania większej niż aktualnie ilości ścieków dowożonych, a więc uzasadniona obiektywnie. Tym samym nie zachodzą przesłanki uzasadniające ocenę tego zachowania jako przeciwdziałania ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania bądź rozwoju konkurencji.