Wyrok Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 13 stycznia 2009 r., sygn. XVII Ama 26/08

1. Jeżeli potencjalną daną praktyką przedsiębiorcy może być dotknięty każdy konsument w analogicznych okolicznościach, to ma miejsce naruszenie zbiorowych interesów.

2. Stosownie do art. 27 ust. 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów ciężar wykazania zaprzestania praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów obciąża przedsiębiorcę, który się na to powołuje. Zaprzestanie stosowania praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów to nie tylko przyznanie i ustalenie, że tej praktyki nie będzie się stosować, ale faktyczne zaniechanie jej stosowania. 

Sąd Okręgowy w Warszawie - Wydział XVII Ochrony Konkurencji i Konsumentów po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2009 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania ULTIMO Sp. z o.o. we Wrocławiu przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o naruszenie zbiorowych interesów konsumentów

I. oddala odwołanie,

II. zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 360 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów po przeprowadzeniu z urzędu postępowania w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów przez ULTIMO Sp. z o.o. we Wrocławiu, wydał 31 grudnia 2007 r. decyzję administracyjna Nr DDK-23/2007.

W Decyzji Prezes UOKiK:

I. Na podstawie art. 26 ust. 1 w zw. z art. 24 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331 ze zm.), (dalej „Ustawa”), uznał za naruszające zbiorowe interesy konsumentów praktyki ULTIMO polegające na: nierzetelnym wskazywaniu w pismach wzywających konsumentów do zapłaty ewentualnych kosztów postępowania sądowego i egzekucyjnego, w szczególności przez umieszczanie w pismach haseł, iż dłużnik zostanie obciążony wszelkimi kosztami postępowania sądowego i komorniczego; umieszczaniu w treści pism kierowanych do konsumentów informacji o wizycie Inspektora Działu Windykacji Bezpośredniej w celu przygotowania raportu obejmującego składniki stanu majątkowego, co mogło wprowadzać w błąd poprzez powodowanie u konsumentów wrażenia, że podmiot inny niż sąd może zobowiązać dłużnika do wyjawienia majątku oraz mogło zmierzać do wykorzystania stanu obawy i poczucia lęku o swoje dobra, a tym samym wywierać na konsumentach presję psychiczną prowadzącą do podejmowania działania zgodnego z wolą ULTIMO; umieszczaniu w treści pism kierowanych do konsumentów informacji sugerujących konsumentom, którzy podnieśli zarzut przedawnienia należności, iż w świetle zawartych umów i historii spłaty zadłużenia są oni wciąż - przy zastrzeżeniu możliwości przymusowego wyegzekwowania roszczeń - zobowiązani do ich spłaty; umieszczaniu w treści pism kierowanych do konsumentów informacji o zamieszczeniu danych dłużnika w Biurze Informacji Kredytowej, ze wskazaniem, że pozbawi to konsumenta możliwości korzystania z usług: instytucji bankowych, operatorów telefonii stacjonarnej i komórkowej itd., co mogło wprowadzać konsumentów w błąd poprzez jednoznaczne stwierdzenie, iż sam fakt umieszczenia danych konsumentów w Biurze Informacji Kredytowej pozbawi ich możliwości korzystania z usług ww. instytucji; co naruszało obowiązek udzielania konsumentom rzetelnej i pełnej informacji, o którym mowa w art. 24 ust. 2 pkt 2 Ustawy oraz obowiązek prowadzenia działalności gospodarczej z poszanowaniem dobrych obyczajów oraz słusznych interesów konsumentów, o którym mowa w art. 17 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 ze zm.), (dalej „Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej”) i nakazał zaniechanie ich stosowania,