Organ administracji państwowej nie może odmówić wypłacenia zasiłku osobie czasowo pozostającej bez pracy z powołaniem się na par. 28 pkt 2 zarządzenia nr 33 Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 29 czerwca 1974 r. w sprawie gospodarowania funduszem aktywizacji zawodowej /Dz.Urz. MPPiSS nr 4 poz. 17/, jeżeli proponowane tej osobie prace nie były zgodne z posiadanym przez nią wykształceniem
1. Przyznanie lub odmowa przyznania zasiłku osobie czasowo pozostającej bez pracy jest decyzją administracyjną. Jest to bowiem rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej aktem jednostronnym, skierowanym na zewnątrz i regulującym uprawnienia indywidualne. 2. Zarządzenie nr 8 Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 8 lutego 1982 r. w sprawie zakresu działalności i świadczeń finansowych ze środków
Przez pracę odpowiednią w rozumieniu par. 24 ust. 2 zarządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 8 lutego 1982 r. w sprawie zakresu działalności i świadczeń finansowych ze środków funduszu aktywizacji zawodowej /Dz.Urz. MPPiSS nr 2 poz. 7/ należy rozumieć również pracę zastępczą, której rodzaj nie może odbiegać w istotny sposób od poziomu i kierunku wykształcenia oraz praktycznych umiejętności
1. Działając na podstawie upoważnienia zawartego w par. 12 pkt 6 uchwały nr 18 Rady Ministrów z dnia 20 stycznia 1982 r. w sprawie funduszu aktywizacji zawodowej /M.P. nr 3 poz. 14/ Minister Pracy, Płacy i Spraw Socjalnych wydał zarządzenie nr 8 z dnia 8 lutego 1982 r. w sprawie zakresu działalności i świadczeń finansowych ze środków funduszu aktywizacji zawodowej /Dz.Urz. MPPiSS nr 2 poz. 7/ normujące
1. Wycofanie karty rejestracyjnej do akt archiwalnych na podstawie par. 32 ust. 1 pkt 2 instrukcji w sprawie pośrednictwa pracy /załącznik nr 1 do zarządzenia nr 11 Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 23 czerwca 1978 r. w sprawie pośrednictwa pracy oraz zasad współdziałania zakładów pracy z terenowymi organami administracji państwowej w zakresie racjonalizacji zatrudnienia - Dz.Urz. MPPiSS
1. Fakt, że wspólnota wyznaniowa Świadkowie Jehowy nie należy do kategorii związków wyznaniowych uznanych przez Państwo, nie oznacza, że stałe wykonywanie funkcji duchownych na rzecz współwyznawców jest przyczyną społecznie nie usprawiedliwiającą uchylania się od podjęcia innej pracy zarobkowej w rozumieniu art. 7 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu wobec osób uchylających się od pracy
1. Par. 2 ust. 1-3 rozporządzenia Ministra Pracy, Płacy i Spraw Socjalnych z dnia 21 marca 1983 r. w sprawie wykonywania robót na cele publiczne przez osoby wpisane do wykazu osób uporczywie uchylających się od pracy /Dz.U. nr 17 poz. 81/ określa wymogi, jakie powinno spełniać "wezwanie" organu administracji państwowej skierowane do osoby mającej stawić się w danym miejscu i czasie celem wykonania
Skasowanie decyzji organu I instancji nie musi oznaczać powstania równocześnie prawa do egzekwowania należności wypłaconej nienależnie. Uprawnienie takie musi wynikać albo z ustawy albo z tytułu wykonawczego mogącego być podstawą egzekucji. Do czasu przedstawienia takiego tytułu wykonawczego bądź wylegitymowania się odpowiednim przepisem ustawy nie jest możliwe nawet z należności należnych zobowiązanemu
Stałe wykonywanie funkcji duchownych na rzecz członków wyznania "Świadków Jehowy" /współwyznawców/ można byłoby uznać za społecznie usprawiedliwioną przyczynę uchylania się od pracy, albowiem w przeciwnym razie mielibyśmy do czynienia z ograniczeniem konstytucyjnej zasady stanowiącej prawo do swobodnego wykonywania funkcji religijnych przez związek wyznaniowy /art. 70 Konstytucji PRL/. Konieczność
Przed wyjaśnieniem okoliczności związanych ze sposobem i zakresem współdziałania małżonków w celu zaspokojenia potrzeb rodziny, pozostawanie mężczyzny na utrzymaniu żony nie może stanowić podstawy do przyjęcia, iż utrzymuje się on ze źródeł sprzecznych z zasadami współżycia społecznego w rozumieniu art. 7 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu wobec osób uchylających się od pracy /Dz.U
Zwolnienie od obowiązku służby wojskowej ze względu na stan zdrowia wskazuje na występowanie u zwolnionego schorzeń lub wad organizmu, które mogą powodować również ograniczenie zdolności do pracy i ta właśnie okoliczność wymaga zbadania w drodze odpowiedniego postępowania dowodowego w trybie art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu wobec osób uchylających się od pracy /Dz.U
1. Kobieta, która urodziła dziecko, przez pewien czas po porodzie nie jest ani zdolna ani gotowa do podjęcia pracy zawodowej, nie spełnia zatem jednego z niezbędnych warunków pobierania zasiłku dla poszukujących bezskutecznie odpowiedniej pracy. 2. Zasiłek mógłby być jej wypłacony na nowo, gdyby w jakiś czas po porodzie zgłosiła się we właściwym referacie zatrudnienia Urzędu Miejskiego i złożyła oświadczenie
Wobec braku sprzeczności między par. 3 pkt 1 zarządzenia Ministra Finansów z dnia 25 stycznia 1984 r. w sprawie szczegółowych zasad obliczania produkcji sprzedanej netto oraz produkcji sprzedanej do ustalenia obciążeń na Państwowy Fundusz Aktywizacji Zawodowej /M.P. nr 3 poz. 24/ a ust. 3 okólnika nr 5/KS Ministra Finansów z dnia 11 kwietnia 1984 r. w sprawie szczegółowych zasad obliczania produkcji
Stanowisko inspektora do spraw planowania z wymaganym wykształceniem ekonomicznym wyższym lub średnim nie może być uznane za sprzeczne z kwalifikacjami osoby legitymującej się wyższym wykształceniem ekonomicznym.
Zapisy dokonane przez Wydział Zatrudnienia i Spraw Socjalnych dotyczące ilości osób zarejestrowanych jako poszukujących pracy oraz zapisy o zgłoszonych przez gospodarkę uspołecznioną wolnych miejscach pracy, nie mogą stanowić wyłącznej podstawy do oceny rzeczywistej sytuacji na rynku pracy.
Ustalenie czy posiadane wykształcenie i przygotowanie zawodowe /w szczególności ukończone studia wyższe o określonej specjalności, rodzaje pracy zawodowej wykonywanej dotychczas i ewentualne inne jeszcze dodatkowe kwalifikacje/ pozwalają na wykonywanie pracy w określonym charakterze bez przygotowania zawodowego lub po uprzednim krótkim przygotowaniu, a więc czy proponowana praca stanowi propozycję
1. Intencją wprowadzenia ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu wobec osób uchylających się od pracy /Dz.U. nr 35 poz. 229/ - dającą się odczytać zwłaszcza z treści art. 8 ust. 2 i art. 11 ust. 1 - było przeciwdziałanie zjawisku utrzymywania się ze źródeł sprzecznych z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo ze źródeł nie ujawnionych, nie zaś ustanowienie obowiązku pracy. 2. Przesłanką
1. Nie każdy przypadek uchylania się od podjęcia pracy przez osobę objętą zakresem stosowania ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu wobec osób uchylających się od pracy /Dz.U. nr 33 poz. 229/ może być uznany za społecznie nieusprawiedliwiony a fakt czerpania środków utrzymania z innych źródeł niż zarobki z własnej pracy najemnej, twórczej bądź prowadzonej na własny rachunek - za sprzeczny
1. Nie można uznać za zgodne z przepisami prawa procesowego ustalenie wystąpienia przesłanki, dającej podstawy do wydania decyzji o odmowie przyznania zasiłku, samego faktu nie stawienia się na wezwanie doręczone w trybie art. 44 Kpa, zwłaszcza gdy zainteresowana osoba oświadcza, że zawiadomienia nie otrzymała. 2. Samo ustalenie, że strona nie stawiła się na wezwanie dokonane w trybie art. 44 Kpa,
W myśl par. 24 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 sierpnia 1983 r. w sprawie zatrudnienia absolwentów /t.j. Dz.U. 1989 nr 11 poz. 62/ w związku z par. 1 ust. 1 tego rozporządzenia, absolwentem jest osoba, która ukończyła studia wyższe i rozpoczyna pierwszą pracę w okresie 3 lat od ukończenia studiów.
Bezrobotny, dla którego nie było propozycji odpowiedniej pracy, prawo do zasiłku nabywa wprawdzie po upływie 7 dni od zarejestrowania, jednakże zasiłek przysługuje mu od dnia zarejestrowania / art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./.
Przepisy ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 i z 1990 nr 9 poz. 57/ nie przewidują możliwości rewaloryzowania ostatnio pobieranego wynagrodzenia za pracę dla ustalenia wysokości zasiłku dla bezrobotnych na zasadzie art. 15 ust. 2 tej ustawy.
O jedynym żywicielu rodziny w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./ można mówić wówczas, gdy chodzi o osobę, która ma na swym wyłącznym utrzymaniu co najmniej jednego członka swej rodziny i to takiego, który sam - ze względu na wiek, stan zdrowia, brak jakiegokolwiek majątku lub dochodów, itp. - utrzymać się nie może.
Ze sformułowania "nie jest właścicielem lub posiadaczem", użytego w art. 2 ust. 1 pkt 8 lit. "b" ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./, wynika, że stosowane w tej ustawie określenie "bezrobotny" nie obejmuje osoby, która jest właścicielem gospodarstwa rolnego, bez względu na to, czy gospodarstwo to jest w jej posiadaniu, czy też w posiadaniu innej osoby, a także
