Organ odwoławczy w przypadku, gdy strona nie wniosła obowiązującej opłaty skarbowej należnej od odwołania zobowiązany jest do oceny, czy zwrot odwołania w trybie art. 261 par. 2 Kpa nie narusza ważnego interesu strony /art. 261 par. 4 pkt 1 Kpa/. Z uwagi na charakter pisma stanowiącego odwołanie, z reguły skorzystanie z instytucji zwrotu może doprowadzić do naruszenia takiego interesu.
1. Podatnicy nie posiadający zezwolenia na wykonywanie niektórych czynności bankowych nie mogli korzystać ze zwolnienia od opłaty skarbowej. 2. Z istoty odpowiedzialności solidarnej zgodnie z art. 366 Kc wynika możliwość żądania spełnienia całego świadczenia od jednego tylko z dłużników.
Nabycie w formie umowy przez spółdzielnię mieszkaniową od osoby fizycznej nieruchomości, na której realizowane będzie zorganizowane budownictwo wielorodzinne, nie stanowi podstawy do uznania, że czynność ta nie podlega opłacie skarbowej na mocy art. 3 ust. 1 pkt 1 lit. "h" ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./.
Pojęcie nabycia prawa z decyzji administracyjnej odnosi się tylko do sfery prawa materialnego.
Każde wymierzenie opłaty skarbowej od czynności cywilnoprawnej, która w świetle ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ opłacie tej nie podlega, stanowi rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.
Czynność cywilnoprawna, w wyniku której nastąpił zakup wierzytelności przez Bank nie podlega opłacie skarbowej /art. 3 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej - Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./.
Jeżeli przepis prawa dopuszcza możliwość rozbieżnej jego interpretacji, to wybór jednej z nich nie może być oceniony jako rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa nawet wówczas, gdy zostanie ona później uznana za nieprawidłową albo, co zdarza się częściej, inna interpretacja zostanie uzana za słuszniejszą.
Od dnia 5 lipca 1993 r. to jest od wejścia w życie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, sprzedaż wierzytelności nie podlega opłacie skarbowej, jeżeli dokonuje jej podatnik VAT świadczący usługi w zakresie finansów, a także gdy podatnikiem tej daniny jest nabywca wierzytelności.
Nie podlega opłacie skarbowej na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ sprzedaż wierzytelności: a/ w okresie od 18 marca 1992 r. do 4 lipca 1993 r., gdy sprzedawcą był podmiot wykonujący działalność gospodarczą /w zakresie obrotu wierzytelnościami/; b/ od 5 lipca 1993 r., kiedy dokonuje jej podatnik podatku od towarów
1. Gmina nie dysponuje ogólnym "władztwem podatkowym", które upoważniałoby ją do samodzielnego wprowadzania na swoim terenie podatków czy też opłat albo też do generalnego uchylania istniejących ustawowych obowiązków podatkowych. 2. Brak jest przesłanek prawnych, by rada gminy była uprawniona do ustanowienia opłaty administracyjnej od decyzji o zmianach warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.
Późniejsze rozwiązanie ważnie zawartej umowy nie wywołuje uprawnień do żądania zwrotu zapłaconej przy jej zawarciu opłaty skarbowej.
Nabycie przez spółdzielnię mieszkaniową nieruchomości w drodze umowy zawartej w formie aktu notarialnego na cele zorganizowanego budownictwa mieszkaniowego nie podlega opłacie skarbowej w świetle postanowień art. 3 ust. 1 pkt 1 lit. "h" ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej./Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./.
Utrata mocy przez umowę spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z powodu niedopełnienia obowiązku rejestracji w rejestrze handlowym nie odpowiada żadnej z wyliczonych w art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ przesłanek, w szczególności zaś nie może być ujmowana w kategoriach nieważności czynności cywilnoprawnej.
Skład sędziowski rozpoznający przedmiotową sprawę w pełni podzielił pogląd oraz stanowisko wyrażone w uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 września 1996 r. - FPS 1/96 - iż umowne przeniesienie własności działki gruntu dokonane w trybie art. 231 par. 2 Kc nie powoduje obowiązku uiszczania opłaty skarbowej według art. 1 ust. 1 pkt 2 lit. "a" ustawy z dnia 31 stycznia
Żadne postanowienie umowy nie wskazuje na to, że wolą stron było podejmowanie wspólnych działań w oparciu o wniesione wkłady, jak również aby każda ze stron była uprawniona i zobowiązana do prowadzenia wspólnych spraw /art. 865 Kc/.
Nie można przyjmować, że każde nabycie nieruchomości rolnej prowadzi do utworzenia gospodarstwa rolnego.
1. W przypadku gdy wartość każdego z przedmiotów zamiany jest jednakowa, należy się opłata skarbowa wymierzona od tej wartości. 2. Brak zawinienia podatnika co do niepobrania podatku przez płatnika lub pobrania go w kwocie niższej od należnej wyłącza odpowiedzialność podatnika za ten podatek, zaś podmiotem wyłącznie odpowiedzialnym staje się płatnik nie będący pracownikiem.
Artykuł 29 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ może mieć zastosowanie do opłaty skarbowej od umów sprzedaży wierzytelności, dopiero gdy we właściwym trybie zostanie potwierdzony nienależny charakter tej opłaty. Tryb ten jest zaś uregulowany w wydanym na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o opłacie skarbowej zarządzeniu z dnia 21 lipca 1989
Błędna jest interpretacja organów skarbowych uznająca każdy zwrot świadczenia pieniężnego wskutek rozwiązania umowy wzajemnej za ukrytą formę pożyczki.
Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ przepisów ustawy nie stosuje się m.in. do sprzedaży przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. Wyłączenie to ma charakter szczególny i powoduje, że strony tej konkretnej czynności nie są podatnikami podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 5 ust
Brak podstaw prawnych do rozszerzającej interpretacji przepisu art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ i do uznania, że "dana miejscowość" może być utożsamiana ze wszystkimi miejscowościami leżącymi w granicach określonej gminy, w której położona jest określona nieruchomość.
