Wyrok NSA z dnia 16 lipca 1997 r., sygn. III SA 508/96

Każde wymierzenie opłaty skarbowej od czynności cywilnoprawnej, która w świetle ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ opłacie tej nie podlega, stanowi rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.

UZASADNIENIE

Dwunastoma decyzjami wydanymi w okresie od 30.8.1994 r. do 9.6.1995 r. Urząd Skarbowy w G. wymierzył opłaty skarbowe Bankowi "P." SA od umów, na podstawie których ten ostatni nabywał wierzytelności, w tym m.in. wierzytelności aptek w stosunku do Skarbu Państwa, z tytułu refundacji ceny leków. Pismem z 25.8.1995 r. Bank "P." SA wystąpił do Izby Skarbowej w G. o stwierdzenie nieważności wspomnianych dwunastu decyzji i o zwrot nadpłaconej opłaty skarbowej w kwocie 318.094,49 zł.

W uzasadnieniu powołał się na wyjaśnienia, które otrzymał w piśmie Ministerstwa Finansów z 2.7.1995 r. /PO-725-825-167-2480/95/, z których wynikało, że w wypadku wspomnianych transakcji kupna wierzytelności, opłata skarbowa nie była należna. Autorzy wniosku podkreślili, że sama częstotliwość wykonywania obrotu wierzytelnościami przesądza sprawę na korzyść Banku "P.". Izba Skarbowa w G. odmówiła wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wymienionych przez wnioskodawcę. Analizując treść art. 3 ust 1 pkt 5 lit. "a" ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 74 poz. 443 ze zm./ Izba Skarbowa doszła do wniosku, że nie podlegają opłacie skarbowej jedynie te czynności cywilnoprawne, które rodzą obowiązek podatkowy w podatku VAT lub rodziłyby taki obowiązek, gdyby dany podmiot lub czynność nie były od podatku VAT zwolnione. Przykładem - według Izby Skarbowej - może być sprzedaż usług wymienionych w załączniku nr 2 do ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, które zwolnione są od VAT-u na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Jednakże, jak podkreśliła Izba Skarbowa, w przypadku usług finansowych zwolnieniem objęty jest sprzedawca, a nie nabywca wierzytelności.