Wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 stycznia 2020 r., sygn. II SA/Wa 1459/19
Norma zawarta w art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy o Policji ma charakter częściowo uznaniowy. Oznacza to, że organ administracji jest zobligowany do dokładnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy i należytego uzasadnienia decyzji. Obowiązki organu administracyjnego w przypadku decyzji uznaniowych w zakresie postępowania dowodowego są większe niż przy ustawowym związaniu, gdyż w poszukiwaniu materialnego
W toku postępowania prowadzonego na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy o Policji organy Policji nie prowadzą czynności związanych z ustaleniami charakterystycznymi dla postępowania karnego, niejako je dublując, lecz przeprowadzają dowody w zakresie ustalenia wystąpienia określonej w powyższym przepisie przesłanki pozwalającej na zwolnienie funkcjonariusza ze służby.
Użycie w art. 41 ust. 2 ustawy o Policji zwrotu "policjanta można zwolnić ze służby" oznacza, że rozwiązanie stosunku służbowego na podstawie powyższego przepisu ma charakter fakultatywny, a decyzje w tym zakresie podejmowane są w ramach uznania administracyjnego przyznanego właściwym organom Policji.
Przyjęta w art. 96 ust. 2 ustawy o Służbie Więziennej konstrukcja uznania administracyjnego pozwala organowi administracji (organowi służby więziennej) na wybór takiego rozstrzygnięcia, które uważa za najwłaściwsze dla osiągnięcia celów funkcjonowania służby więziennej (w tym kreowanej przez ten organ polityki kadrowej), zarówno co do dalszego pozostawienia funkcjonariusza w służbie, mimo zaistnienia