Wyrok WSA w Opolu z dnia 28 stycznia 2020 r., sygn. II SA/Op 444/19

Przyjęta w art. 96 ust. 2 ustawy o Służbie Więziennej konstrukcja uznania administracyjnego pozwala organowi administracji (organowi służby więziennej) na wybór takiego rozstrzygnięcia, które uważa za najwłaściwsze dla osiągnięcia celów funkcjonowania służby więziennej (w tym kreowanej przez ten organ polityki kadrowej), zarówno co do dalszego pozostawienia funkcjonariusza w służbie, mimo zaistnienia przesłanek wymienionych w tym przepisie, jak i jego zwolnienia ze służby.

Teza urzędowa

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Krupiński Sędziowie Sędzia WSA Daria Sachanbińska Sędzia WSA Krzysztof Sobieralski (spr.) Protokolant st. insp. sądowy Katarzyna Stec po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 stycznia 2020 r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w Opolu z dnia 20 września 2019 r., nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby funkcjonariusza służby więziennej oddala skargę.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu wniesionej przez A. S. (dalej również jako skarżący lub funkcjonariusz), reprezentowanego przez pełnomocnika adwokata I. J., jest decyzja Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w Opolu z dnia 20 września 2019 r. (dalej również jako organ II instancji), nr [...], utrzymująca w mocy decyzję Dyrektora Zakładu Karnego nr [...] w [...] z dnia 5 czerwca 2019 r. (nr [...]) w przedmiocie zwolnienia ze służby w Służbie Więziennej, wydaną na podstawie art. 96 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2019 r. poz. 2096 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", w związku z upływem dwunastomiesięcznego okresu zawieszenia w czynnościach służbowych.

Wniesienie skargi poprzedziło postępowanie o następującym przebiegu:

Decyzją nr [...] z dnia 4 czerwca 2018 r. Dyrektor Zakładu Karnego Nr [...] w [...] zawiesił [...] A. S. - [...] Zakładu Karnego Nr [...] w [...] - w czynnościach służbowych na okres 3 miesięcy tj. od dnia 4 czerwca 2018 r. do dnia 3 września 2018 r. Jednocześnie na czas zawieszenia funkcjonariusza w czynnościach służbowych, zawieszono 50% należnego funkcjonariuszowi uposażenia. Organ pierwszej instancji swoją decyzję uzasadnił wpłynięciem do jednostki informacji o skierowaniu przez Prokuratora Rejonowego [...] do Sądu Rejonowego w [...], Wydział [...] Karny, aktu oskarżenia przeciwko A. S. oskarżonemu o to, że w [...] i [...] w okresie od [...] do dnia [...] znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją żoną K. S., tj. o przestępstwo z art. 207 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. z 2017 r. poz. 2204 z późn. zm.; obecnie: Dz. U. z 2019 r. poz. 1950 z późn. zm.), zwanej dalej "K.k.", i art. 157 § 2 K.k. w związku z art. 11 § 2 K.k. Dalej wskazano, że czasowe odsunięcie funkcjonariusza od wykonywania zadań i czynności służbowych, z uwagi na charakter zarzucanych czynów, wynikało z obawy o realne możliwości właściwego, zgodnego z prawem wywiązywania się funkcjonariusza z nałożonych obowiązków służbowych, które wykonywał on w stałym i bezpośrednim kontakcie z osobami pozbawionymi wolności. Dodatkowo podkreślono, że waga zarzucanych czynów skutkowała utratą zaufania ze strony przełożonych co do właściwego wykonywania przez skarżącego zadań służbowych. Kolejnymi decyzjami Nr [...] z dnia 30 sierpnia 2018 r., Nr [...] z dnia 3 grudnia 2018 r., Nr [...] z dnia 4 marca 2019 r. oraz Nr [...] z dnia 31 maja 2019 r. przedłużano okres zawieszenia funkcjonariusza do dnia 4 czerwca 2019 r., stosownie do art. 94 ust. 2 - 4 ustawy. W dniu 4 czerwca 2019 r. upłynął okres dwunastu miesięcy zawieszenia A. S. w obowiązkach służbowych, co zgodnie z treścią art. 96 ust. 2 pkt 7 ustawy umożliwia zwolnienie ze służby. Wobec powyższego Dyrektor Zakładu Karnego Nr [...] w [...] w dniu 5 czerwca 2019 r. wydał decyzję o takiej treści. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ I instancji wskazał, że wziął pod uwagę dotychczasowy pozytywny przebieg służby funkcjonariusza oraz jego niekaralność. Podkreślił jednak, że jako przełożony ma obowiązek zapewnić prawidłowy tok służby w kierowanej przez siebie jednostce, a także zadbać o właściwą obsadę etatową w dziale ochrony. Wskazał ponadto na rygorystyczne wymagania, jakie stawiane są funkcjonariuszom Służby Więziennej w zakresie przestrzegania prawa i zasad etycznych. Dalej podkreślił, że ze statusem funkcjonariusza Służby Więziennej wiąże się szczególny stopień społecznego zaufania i żaden funkcjonariusz nie jest zwolniony z należytego zachowania się nawet poza służbą. W związku z toczącym się postępowaniem karnym A. S. utracił nieposzlakowaną opinię, autorytet i wiarygodność, a charakter postawionych mu zarzutów karnych (w postaci fizycznego i psychicznego znęcania się nad żoną, a także spowodowania u niej obrażeń na ciele, które naruszyły prawidłowe czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni) spowodował, że stracił on poważanie wśród osadzonych, funkcjonariuszy i współpracowników, a także zaufanie przełożonych.