Wyrok NSA z dnia 22 lipca 2009 r., sygn. II FSK 501/08
Warunkiem dopuszczalności skargi jest wyczerpanie drogi prawnej poprzez złożenie wszystkich przewidzianych prawem środków zaskarżenia oraz doprowadzenie do wydania ostatecznego orzeczenia o określonych w ustawie zasadniczej wolnościach, prawach lub obowiązkach osoby wnoszącej skargę.
Sfera stosowania prawa nie może stanowić przedmiotu oceny Trybunału Konstytucyjnego, który jest „sądem nad prawem” a nie „nad faktami”.
W sprawie z protestu wyborczego Sąd Najwyższy nie rozstrzyga, w jaki sposób należałoby ukształtować zasady głosowania osób niepełnosprawnych (niewidomych), aby zrealizować zasadę tajności.
Art. 42 ust. 2 Konstytucji, statuując prawo do obrony, nie gwarantuje jednak prawa do zaskarżenia orzeczenia. Zasada prawa do obrony, odnosząca się do wszystkich przewidzianych przez ustawodawcę stadiów postępowania, nie może być postrzegana jako zasada substytuująca prawo do zaskarżenia orzeczenia.
Prawo polskie wprost przewiduje odpowiedzialność państwa za szkodę wyrządzoną jednostce w związku z niezgodnym z prawem działaniem lub zaniechaniem organów władz publicznych.
Do podstawowych wymogów skargi konstytucyjnej należy uprawdopodobnienie naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego, którego źródłem jest zaskarżony akt normatywny oraz sformułowanie zarzutu niekonstytucyjności.
Pracodawca, zatrudniając pracownika, musi z nim podpisać umowę. Aby nie narazić się na odpowiedzialność, powinien jednak unikać postanowień niezgodnych z prawem, np. zapisów zakazujących podejmowania dodatkowego zatrudnienia.
Kontrola konstytucyjna inicjowana w wyniku skargi konstytucyjnej nie jest kontrolą abstrakcyjną, lecz kontrolą konkretną. Dlatego też jej przedmiotem jest norma, która wiąże się ze stanem faktycznym skargi.
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji niezbędne jest wskazanie przez skarżącego praw i wolności konstytucyjnych. Pozostałe przepisy mogą stanowić dopełnienie oceny zgodności zaskarżonego przepisu, nie mogą jednak w postępowaniu w przedmiocie skargi konstytucyjnej odgrywać roli wzorców samodzielnych.