Za niesłuszny uznać należy pogląd Sądu Najwyższego wypowiedziany w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 1982 r. V KRN 50/82, opublikowany w urzędowym zbiorze orzeczeń (OSNKR 1982, nr 6, poz. 39), że nie można się powoływać na nieświadomość bezprawności czynu, jeżeli określone w dekrecie zakazy i nakazy zostały przed ogłoszeniem aktu prawnego w Dzienniku Ustaw podane do publicznej wiadomości przez
Nie jest obecnie dopuszczalne posłużenie się kryterium "potrzeb wymiaru sprawiedliwości w Siłach Zbrojnych" jako jedyną przesłanką odmowy wpisu na listę obrońców wojskowych /art. 62 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o ustroju sądów wojskowych - Dz.U. nr 23 poz. 166 ze zm./.
1. Obecnie, gdy art. 1 Konstytucji określa Rzeczpospolitą Polską jako państwo prawne, obowiązywanie zasady lex retro non agit nie może budzić najmniejszych wątpliwości. 2. Przestępczość czynów popełnionych przed promulgacją aktu prawnego, uznającego czyny te za karalne, jest wyłączona, i to zarówno z uwagi na brak powinności zapoznania się z treścią aktu prawnego, który nie wszedł jeszcze w życie,
W sprawach osób cywilnych, w których orzeczenia wydały sądy wojskowe, które na podstawie art. 1 i 2 oraz 5 § 1 ustawy z dnia 5 kwietnia 1955 r. o przekazaniu sądom powszechnym dotychczasowej właściwości sądów wojskowych w sprawach karnych osób cywilnych, funkcjonariuszów organów bezpieczeństwa publicznego, Milicji Obywatelskiej i Służby Więziennej (Dz.U. art. 15, poz. 83) zostały przekazane sądom powszechnym
Wyrażona przez prezesa sądu wojewódzkiego odmowa ustanowienia tłumaczem przysięgłym osoby ubiegającej się o wykonywanie tego zawodu jest decyzją administracyjną, na którą przysługuje /po wyczerpaniu toku instancji/ skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
1. W rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego akt powołania jest aktem administracyjnym lecz nie decyzją administracyjną. Podobny charakter mają akty rozwiązania stosunku służbowego z powołania a także akty dokonujące przekształceń stosunków. 2. Sądowa kontrola zasadności rozwiązania bądź wygaśnięcia stosunku pracy na podstawie powołania /art. 69 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy
1. Przepis art. 177 § 1 k.p.c. w zw. z art. 393 § 1 k.p.c. i art. 211 k.p.a. ma odpowiednie zastosowanie w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, jeżeli treść orzeczenia tego sądu zależy od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez sąd, przed którym toczy się postępowanie cywilne. 2. W razie stwierdzenia przez Naczelny Sąd Administracyjny naruszenia przepisu art. 97 § 1 pkt 4, art.
l. Ustawa z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. 1989 r. nr 17 poz. 99 ze zm./ nie przewiduje możliwości "zawieszenia planu zagospodarowania przestrzennego" uchwałą rady gminy. 2. Uchwała rady gminy, pozbawiająca właścicieli nieruchomości, którym przysługiwałoby odszkodowanie za grunty wydzielone pod budowę ulic, możliwości realizacji zabudowy mieszkaniowej przewidzianej w planie
Pracownicy wojewódzkich biur wyborczych nie są urzędnikami organów administracji państwowej, ani tych organów i instytucji, na które rozciągnięto przepisy ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ i nie odnoszą się do nich przepisy ustawy o pracownikach urzędów państwowych. Stosunek pracy kierownika wojewódzkiego biura wyborczego jest stosunkiem
Sprawę o ustanowienie tłumacza przysięgłego prezes sądu wojewódzkiego rozstrzyga w drodze decyzji administracyjnej.
Uchwały Sądu Najwyższego zawierające wytyczne w zakresie wykładni prawa i praktyki sądowej nie mają mocy zasad prawnych.
Wśród szczegółowych zasad, wynikających z koncepcji demokratycznych państwa prawnego wymienić należy zasadę zaufania obywatela do prawa i zasadę zaufania obywatela do państwa /por. orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego sygnatura K 5/91/ Z pierwszej z tych zasad wynika m.in. niedopuszczalność nieuzasadnionego zaskakiwania obywatela nowymi rozwiązaniami prawnymi, bez stworzenia im niezbędnej możliwości
1. Samodzielność gminy w zakresie należących do niej zadań własnych, według art. 44 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - ustawa z dnia 22 lipca 1952 r. - Dz.U. 1976 nr 7 poz. 36 ze zm./ i art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, podlega ograniczeniu jedynie na mocy przepisów ustaw. Organy gminy nie mogą podejmować czynności, które
Z zasad zaufania obywatela do prawa i zaufania obywatela do państwa, wynikających - według Trybunału Konstytucyjnego /orzeczenie K 15/91/ - z koncepcji demokratycznego państwa prawnego, pierwsza oznacza między innymi niedopuszczalność nieuzasadnionego zaskakiwania obywateli nowymi rozwiązaniami prawnymi, bez stworzenia im niezbędnej możliwości dostosowania ich działań do nowego stanu prawnego, z drugą
1. Od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa rozstrzygającej o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe ze względu na powagę stanowiska, podjętą na podstawie art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 2 grudnia 1989 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa /Dz.U. nr 73 poz. 435 ze zm./ - służy zainteresowanemu skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego. 2. Odmówić udzielenia odpowiedzi na zagadnienia prawne opisane w punkcie
Ochrona prawna stosunku pracy przewidziana w art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 31 lipca 1985 r. o obowiązkach i prawach posłów i senatorów (Dz.U. z 1991 r. nr 18, poz. 79) nie obejmuje posłów i senatorów będących żołnierzami zawodowymi.
Artykuł 18 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych z 1966 r., ratyfikowanego przez Polskę w 1977 r. /Dz.U. 1977 nr 38 poz. 167 i 168/, który traktuje o prawie do wolności myśli, sumienia i wyznania /podobnie jak art. 82 Konstytucji RP/, nie stwarza podstawy do otrzymania skierowania do służby zastępczej.
Jest niezgodne z zasadą zaufania do państwa i prawa, stanowiącą komponent konstytucyjnej zasady demokratycznego państwa prawa (art. 1 Konstytucji), gdy organ administracji zachował się odmiennie wobec osoby, której uprzednio oficjalnie udzielił informacji o praktyce stosowania prawa.
Z przepisów art. 18 i art. 40 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ nie da się wyprowadzić uprawnień gminy do ustanowienia rzecznika praw obywatelskich.
Powszechne stosowanie w sprawach wojskowych podporządkowanych Kodeksowi postępowania administracyjnego zasady informowania stron o przysługujących im uprawnieniach stanowi nie tylko wypełnienie nakazu art. 9 Kpa, ale jest zarazem gwarancją równego traktowania wszystkich poborowych, a tym samym urzeczywistnia zasadę równych praw i jednakowej ochrony prawnej /art. 67 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej
1. Konstytucyjna zasada, iż sędziowie podlegają tylko ustawom /art. 62 Konstytucji/, która została powtórzona w art. 4 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym oraz o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. nr 4 poz. 8 ze zm./ - nie pozwala na bezkrytyczny stosunek sądu administracyjnego do aktów podustawowych /aktów wykonawczych/. Z zasady podległości
1. Do postępowania w sprawie o przeniesienie sędziego na inne miejsce służbowe /art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1989 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa - Dz.U. nr 73 poz. 435 ze zm., w związku z art. 61 par. 2 pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych - Dz.U. 1990 nr 23 poz. 138 ze zm./ mają zastosowanie przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. 2. Przepis
1. Na tle art. 189 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /t.j. Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16/ może chodzić tylko o takie zasady moralne, które dają przekonującą odpowiedź na pytanie, dlaczego służba wojskowa zasadnicza nie da się pogodzić z wypełnieniem konstytucyjnego zapisu, że obrona Ojczyzny jest najświętszym obowiązkiem patriotycznym obywateli
1. Pełnomocnikiem procesowym strony, będącej podmiotem gospodarczym, w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym dotyczącym sprawy z zakresu działalności gospodarczej tego podmiotu może być z ramienia spółki lub spółdzielni z udziałem adwokatów lub radców prawnych, działającej na podstawie art. 24 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./,
