Sąd I instancji dokonując zmiany opisu zarzucanego czynu z przekroczenia dozwolonej prędkości przez obwinionego na nieudzielenie informacji o osobie prowadzącej pojazd ewidentnie wyszedł poza przedmiotowe granice wniosku o ukaranie. Granice wniosku o ukaranie zakreśla między innymi określenie zarzucanego obwinionemu czynu ze wskazaniem miejsca, czasu, sposobu i okoliczności jego popełnienia (art. 57
Skoro, jak słusznie wywiódł Rzecznik Praw Obywatelskich, do 31 grudnia 2010 r. straży miejskiej nie przysługiwało uprawnienie do żądania od właściciela pojazdu wskazania komu go powierzył, to nie przysługiwał jej także w tych sprawach status oskarżyciela publicznego, a w konsekwencji straż nie była uprawniona do wnoszenia w nich aktów oskarżenia. Ten stan rzeczy wprost prowadzi do oceny, że rozpoznanie
Strona podmiotowa wykroczenia określonego w art. 107 k.w. polega na umyślności w formie zamiaru bezpośredniego - działanie sprawcy jest ukierunkowane na dokuczenie innej osobie i charakteryzuje się „złośliwością”.
Skazanie za inne czyny niż zarzucane powoduje, że w takiej sytuacji wyrok jest zawsze niekorzystny dla obwinionego, albowiem dochodzi do skazania za czyny, które nie były przedmiotem oskarżenia, natomiast brak jest rozstrzygnięcia sądu co do czynów zarzucanych. W istocie więc kasacja wniesiona została na korzyść obwinionego.
Straż gminna (miejska) nie jest uprawniona do złożenia wniosku o ukaranie za wykroczenie z art. 97 k.w. w zw. z art. 78 ust. 4 p.r.d. wobec właściciela lub posiadacza pojazdu, który nie wykonał obowiązku wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, albowiem zakres tego uprawnienia w sprawach o wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji w związku
1) Niewskazanie przez właściciela lub posiadacza pojazdu, na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w okolicznościach, o których mowa w art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), może stanowić wykroczenie określone w art. 97 k.w. 2) W sytuacji, gdy z natury „innych przepisów” zawartych w aktach
Niewskazanie przez właściciela lub posiadacza pojazdu na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w okolicznościach, o których mowa w art. 78 ust. 4 p.r.d., może stanowić wykroczenie z art. 97 k.w. W sytuacji, gdy z natury 'innego przepisu' zawartego w aktach prawnych dotyczących bezpieczeństwa lub porządku ruchu na drogach publicznych wynika, że wymagane jest umyślne
Straż gminna (miejska) nie jest uprawniona do wnoszenia i popierania wniosków o ukaranie w sprawach o wykroczenia w zakresie ścigania wykroczeń określonych w art. 65 § 1 kw.
1. Przez rozstrzygnięcie „co do kary”, jak tego wymaga art. 82 § 2 pkt 2 k.p.s.w., a tym bardziej przez wymóg wskazania „wymiaru kary”, jak żąda tego, stosowany w postępowaniu o wykroczenia odpowiednio (art. 94 § 1 k.p.s.w.) przepis art. 504 § 1 pkt 5 k.p.k., należy rozumieć nie tylko wskazanie na określony rodzaj kary lub środka karnego, jaki sąd orzeka, ale także określenie rozmiaru orzeczonego środka
Odpowiedzialności za wykroczenie „podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia pod groźbą kary”. Za taki akt normatywny nie może być oczywiście uznana, wskazana w zaskarżonym wyroku, uchwała Rady Miasta B. nr 65/90. Uchwała takowa może stanowić m. in. przepisy porządkowe, jednak należy je traktować jedynie jako normy sankcjonowane
Podstawowym dobrem chronionym wyrażanym przez art. 92 § 1 k.w. jest przestrzeganie obowiązku stosowania się do dyrektyw płynących ze znaków lub sygnałów drogowych lub poleceń osoby uprawnionej do kierowania tym ruchem albo jego kontroli. W tym przedmiocie ochrony całkowicie mieści się również dyrektywa zawarta w treści znaku „D-44”. Brak jest przesłanek do tego, aby treść § 58 ust. 4 rozporządzenia
Przepis Stosownie do treści (art. 415 § 5 zd. 2 k.p.k.), nawiązki na rzecz pokrzyw-dzonego, obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzyw-dę nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono. Wskazany zakaz odnosi się przy tym do każdego, określonego w ustawie, przypadku karnoprawnego
Gdy przepisy art. 290 § 2 k.k. oraz art. 120 k.w. mówią o „drzewie”, to chodzi tu o drzewo w stanie surowym, tj. takim, w jakim pozostało w lesie po wyrąbaniu lub powaleniu. W razie przerobienia takiego wyrąbanego lub powalonego drzewa na materiał budowlany lub inny materiał użytkowy, drzewo otrzymało już inną postać (właśnie drewna - uwaga SN) i inną wartość, traci więc postać drzewa, o którym mowa
Wyrażona jest w art. 1 § 1 k.w. fundamentalna zasada, że odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabronio-ny przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia pod groźbą kary aresztu, ograniczenia wolności, grzywny do 5.000 zł lub nagany. Oznacza to, że opis czynu zabronionego składający się na jego typ musi być zawarty w akcie prawnym o ran-dze
1. W postępowaniu w sprawie o wykroczenie, gdy na etapie postępowania międzyinstancyjnego dochodzi do depenalizacji zachowania stanowiącego wykroczenie, sąd ad quem odpowiednio (art. 109 § 1 k.p.s.w.) stosując art. 62 § 3 k.p.s.w. i art. 5 § 1 pkt 2 k.p.s.w. powinien wydać wyrok uniewinniający. 2. Przypisanie obwinionemu zawinienia czynu, który już w dacie orzekania przez sąd odwoławczy nie wypełniał
W wypadku czynów stypizowanych w odrębnych ustawach, a więc pozostających poza zbiorem wykroczeń określonych w Kodeksie wykroczeń. Nieoznaczenie górnej granicy wymiaru kary ograniczenia wolności lub grzywny przesądza wówczas, że zagrożone nimi typy czynów zabronionych są występkami.
Wprawdzie w art. 529 k.p.k. mowa jest o wniesieniu i rozpoznaniu kasacji na korzyść i oczywistym jest, że rozumując a contrario, nie wchodzi w grę kasacja na niekorzyść przy wystąpieniu takich, określonych w tym przepisie przesłanek jak akt łaski, wystąpienie okoliczności wyłączających ściganie lub uzasadniających zwieszenie postępowania, błędnym byłoby jednak odczytywanie art. 529 k.p.k. z uwzględnieniem
Nie wywołuje skutku procesowego w postaci wniesienia środka odwoławczego oświadczenie procesowe strony przesłane w formie dokumentu elektronicznego, zgodnie z wymogami ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. Nr 130, poz. 1450 ze zm.), albowiem zarówno w procedurze wykroczeniowej, jak i w procedurze karnej taka forma czynności procesowej nie jest przewidziana.
(…) Pogląd sądu odwoławczego nie mógł zostać zaakceptowany, tym bardziej, że sąd ten, poza powołaniem się na tezę postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2007 r., III KK 46/06, nie uzasadnił szerzej swego stanowiska, nie wskazał żadnych argumentów przemawiających jego zdaniem za tym, iż zakresy pojęciowe zwrotów „gwałt na osobie” i „przemoc” nie są tożsame.
W wypadku, gdy postanowienie o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia środka zaskarżenia nie było poprzedzone wydaniem zarządzenia o odmowie przyjęcia tego środka, decyzja o odmowie przywrócenia terminu stanowi orzeczenie „zamykające drogę do wydania wyroku” (zarówno w rozumieniu art. 459 § 1 k.p.k., jak i art. 14 § 1 pkt 1 k.p.s.w.). Natomiast w wypadku, gdy przed złożeniem przez stronę wniosku
I. Znaczenie normatywne określeń „przemoc wobec osoby”, użytego w art. 280 § 1 kk oraz „gwałt na osobie”, użytego w art. 130 § 3 kw, jest tożsame. II. Nadać powyższej uchwale moc zasady prawnej.
Artykuł 290 k.k. zawiera ograniczenie przedmiotu przestępstwa tylko do drzewa rosnącego w lesie, co powoduje, że osoba zabierająca w celu przywłaszczenia drzewo wcześniej powalone nie dopuszcza się przestępstwa z tego przepisu, lecz kradzieży o ile wartość drzewa przekracza 250 zł.
Nie można (…) przyjąć, aby postępowanie w sprawie o wykroczenie wszczęto przed dniem 2 września 2004 r. mimo, że najpierw prokurator a później policja dysponowali już dowodami dotyczącymi tego wykroczenia. Nie prowadzono jednak w odniesieniu do tego czynu żadnych czynności poza wyłączeniem materiałów i przekazaniem ich policji. Nie prowadzono innych działań procesowych w odniesieniu do osoby obwinionego
Zakresy znaczeniowe zwrotów: „przemoc wobec osoby”, użytego w art. 280 § 1 k.k., i „gwałt na osobie”, użytego w art. 130 § 3 k.w. - są tożsame”.
