Zatarcie skazania jest (…) pewną fikcją prawną i oznacza, że skazanemu ponownie przysługuje status osoby niekaranej, bowiem przyjmuje się, że skazanie jako zdarzenie historyczne nie miało w ogóle miejsca. Trafny jest jednak pogląd, że nie oznacza to, że zatarcie skazania stwarza niewzruszalne prawne domniemanie niewinności w stosunku do danego czynu. Nie chodzi tu bowiem o domniemanie, lecz o fikcję
Fakt zatarcia z mocy prawa skazania przez sąd karny za czyn będący przestępstwem o znamionach tożsamych z przewinieniem dyscyplinarnym nie tworzy innej okoliczności wyłączającej ściganie w rozumieniu art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. Odpowiedzialność dyscyplinarna za czyn stanowiący naruszenie godności sprawowanego urzędu prokuratorskiego oraz będący jednocześnie przestępstwem, następuje równolegle do odpowiedzialności
Komenda Wojewódzka Policji nie jest wyodrębnioną jednostką budżetową, której przysługiwałoby wynagrodzenie za parkowanie pojazdów zabezpieczonych w sprawie, jako dowodów rzeczowych będących w dyspozycji organu procesowego w ramach prowadzonych postępowań sądowych.
Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ponosi Skarb Państwa.
W sytuacji, gdy zastosowanie określonego rozwiązania procesowego jest jedynie prawem, a nie obowiązkiem organu, i gdy nadto oskarżony i jego obrońca nie formułują w tej materii stanowczego wniosku dowodowego, ani ewentualne zastosowanie tego rozwiązania, ani zaniechanie jego zastosowania, nie stanowią naruszenia prawa, a tym bardziej naruszenia o charakterze rażącym, jak tego wymaga podstawa kasacyjna
O wypadku mniejszej wagi, o którym mowa w art. 278 § 3 k.k., nie świadczy tylko wartość przedmiotu czynu, to trzeba mieć na uwadze szczegółową analizę okoliczności towarzyszących zachowaniu się sprawcy, w tym m.in. odnośnie uprzedniego usunięcia przez niego zabezpieczeń na towarze, czy dysponowania pieniędzmi pozwalającymi na zakup jednej pary spodni, a także uprzedniej karalności oskarżonego, odnośnie
Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są (…) miarodajne (…) wątpliwości, zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd meriti rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości
Jeżeli prokurator podniesie zarzut przedawnienia roszczeń, a sąd ustali, że niedotrzymanie przez wnioskodawcę terminu nie usprawiedliwiają żadne wyjątkowe okoliczności, żądanie odszkodowania podlega oddaleniu. Sama niewątpliwa niesłuszność tymczasowego aresztowania i związane z tym krzywdy, a tego dotyczyć miały owe dowody, nie wyłączają jeszcze trafności powołania się na przedawnienie. Obowiązek pouczenia
1. W kasacji nie wystarczy powołać się - chociażby bezzasadnie - na jakiekolwiek inne naruszenie prawa, aby dopuszczalne było skuteczne skarżenie również niewspółmierności kary. Trzeba bowiem wykazać rzeczywiste zaistnienie podnoszonej obrazy prawa przez sąd odwoławczy, jako że to wyrok tego sądu objęty jest kasacją. Wypada również podnieść, że nieskorzystanie przez sąd odwoławczy z urzędu z możliwości
Analiza treści art. 120 § 2 in fine k.p.k. pozwala wyrazić stanowczy pogląd, że uznanie pisma strony za bezskuteczne nie wchodzi tu w rachubę, skoro nie została ona pouczona o skutkach nieuzupełnienia braku w terminie. Taki brak pouczenia należy traktować jak niepouczenie uczestnika postępowania o ciążących obowiązkach i przysługujących uprawnieniach, w związku z czym brak ten - stosownie do treści
Sam wiek pokrzywdzonej, jak słusznie wskazano, nie może decydować o szkodliwości czynu popełnionego wobec niej.
Pozbawieniem wolności w rozumieniu (art. 501 pkt 1 k.p.k.) jest (…) każde, wynikające z decyzji właściwego organu, uniemożliwienie osobie swobodnego poruszania się. Przy czym nie ma znaczenia - dla określenia zakresu owego ustanowionego w art. 501 pkt 1 k.p.k. zakazu - podstawa prawna danego pozbawienia wolności, a istotny i wystarczający dla zastosowania tej normy jest sam fakt, że dana osoba „jest
Nieprawidłowe było utrzymanie wyroku Sądu pierwszej instancji w zakresie nałożonego obowiązku naprawienia szkody, skoro - jak przyjął Sąd odwoławczy - wartość przedmiotowego samochodu pozostała nieustalona. Roszczenie o odszkodowanie pieniężne za utracony na skutek przestępstwa samochód ma charakter podzielny, w związku z czym na rzecz powoda będącego współwłaścicielem samochodu może być zasądzona
Skarżący kwestionował w tym miejscu nie kwalifikację prawną czynów, ale podważał zasadność poglądu, że zachowanie oskarżonego stanowiło więcej niż jeden czyn zabroniony; sygnalizował więc obrazę przepisu art. 12 k.k., chociaż wyraźnie nie wskazał, że ten właśnie przepis uważa za naruszony. Do tej kwestii Sąd odwoławczy w istocie się nie odniósł; ograniczył swoją wypowiedź do przytoczenia poglądów teoretycznie
Sądem właściwym do rozpoznania skargi na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki co do orzeczeń wydanych w postępowaniu wykonawczym jest zgodnie z treścią art. 4 ust. 4 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej
Nierozważenie przez sąd odwoławczy wszystkich wniosków i zarzutów wskazanych w środku odwoławczym, wbrew dyspozycji art. 433 § 2 k.p.k., może stanowić podstawę skargi kasacyjnej, jako rażące naruszenie prawa procesowego mogące mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a dokumentem który pozwala na stwierdzenie, czy sąd odwoławczy wypełnił wymóg art. 433 § 2 k.p.k. jest bez wątpienia właśnie pisemne uzasadnienie
Przedmiotem postępowania karnego wszczętego aktem oskarżenia jest to zdarzenie faktyczne (historyczne), czyn w znaczeniu naturalnym, który został opisany w akcie oskarżenia przez prokuratora, przy czym o tym jakie zdarzenie ma być przedmiotem osądu nie decyduje sam sposób zredagowania opisu czynu w zarzucie aktu oskarżenia - choć oczywiście winien on spełniać wymagania zawarte w przepisie art. 332
Skoro art. 640 k.p.k. nakazuje odpowiednie stosowanie regulacji, normującej zasady ponoszenia kosztów w sprawach z oskarżenia prywatnego, w razie umorzenia postępowania na zasadzie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k., również w sprawach z oskarżenia publicznego, w których to oskarżyciel posiłkowy wniósł akt oskarżenia, to oznacza, że w tego rodzaju sprawach, przy takim umorzeniu postępowania, koszty procesu ponosić
Brak uprzedniej karalności sądowej oskarżonego stanowi zawsze, niezależnie od rodzaju popełnionego przestępstwa, a więc także w przypadku popełnienia przestępstwa zabójstwa, okoliczność łagodzącą w odniesieniu do sfery wymiaru kary. Niekaralność za popełnienie przestępstwa świadczy bowiem pozytywnie o dotychczasowym sposobie życia oskarżonego (art. 53 § 2 k.k.).
Doprowadzenie człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności w rozumieniu art. 280 § 1 k.k. to zachowania, które nie polegają na użyciu przemocy wobec osoby. Spowodowanie stanu bezbronności polega na tym, że pokrzywdzony, mający do tej pory możliwość obrony lub ucieczki, zostaje ich pozbawiony.
