Postanowienie SN z dnia 22 grudnia 2010 r., sygn. II KK 288/10

W sytuacji, gdy zastosowanie określonego rozwiązania procesowego jest jedynie prawem, a nie obowiązkiem organu, i gdy nadto oskarżony i jego obrońca nie formułują w tej materii stanowczego wniosku dowodowego, ani ewentualne zastosowanie tego rozwiązania, ani zaniechanie jego zastosowania, nie stanowią naruszenia prawa, a tym bardziej naruszenia o charakterze rażącym, jak tego wymaga podstawa kasacyjna sformułowana w art. 523 § 1 k.p.k.

Zasada dwuinstancyjności polega na tym, że każde orzeczenie co do istoty sprawy, kończące postępowanie w pierwszej instancji, podlega instancyjnej kontroli organu wyższego rzędu. Nie można zaś - jak chciałby tego autor kasacji - upatrywać sensu tej zasady w konieczności poddania kontroli instancyjnej każdego orzeczenia, lub każdej jego części, także i w wypadku wydania go właśnie przez sąd drugiej instancji, jeśli orzeczenie to jest w swej treści w jakimkolwiek elemencie odmienne niż orzeczenie wydane przez sąd pierwszej instancji.