ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ZDROWIA z dnia 20 kwietnia 2005 r. w sprawie szczegółowych zasad kierowania, przyjmowania, przenoszenia, zwalniania i pobytu nieletnich w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami

Wersja: archiwalna |  Dziennik Ustaw rok 2005 nr 79 poz. 692 z 2005-05-09

Wyrok SA w Gdańsku z dnia 10 maja 2005 r., sygn. II AKa 99/05

Orzeczenia Sądów Apelacyjnych, rok 2005

Jeżeli podstawą kwalifikacji rabunku z art. 280 § 2 k.k. jest posłużenie się także „innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem”, to chodzić może wyłącznie o przedmioty, których każde „ normalne” użycie przeciwko innemu człowiekowi zawsze stwarza, podobnie jak użycie broni palnej lub noża, realne zagrożenia dla życia. Takich cech nie ma pusta butelka, bowiem w przypadku tego przedmiotu można stwierdzić

Postanowienie SN z dnia 10 maja 2005 r. sygn. II KK 531/04

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

1. Gdy prokurator występuje do sądu o nadanie podejrzanemu statusu świadka koronnego, sąd uwzględnia całokształt jego wyjaśnień i postawionych mu zarzutów oraz powiązanie zarzuconych czynów ze sprawą, w której ma dojść do nadania statusu świadka koronnego, a nie jedynie te z nich, które zostały wskazane w pierwotnym postanowieniu o przedstawieniu zarzutów. 2. W razie uzyskania przez podejrzanego statusu

Wyrok SN z dnia 10 maja 2005 r. sygn. III KK 270/04

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

Błędne jest twierdzenie, że prędkością bezpieczną w warunkach nocnych jest taka prędkość, która pozwala zatrzymać pojazd przed przeszkodą, którą dostrzec można w światłach mijania, nawet jeżeli kierujący pojazdem, przestrzegając przepisów ruchu drogowego, nie miał obowiązku liczyć się z pojawieniem się tej przeszkody.

Wyrok SN z dnia 11 maja 2005 r. sygn. III KK 248/04

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

Doręczenie stronie tylko fragmentu uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego rozpoczynające bieg terminu do wniesienia kasacji, w sytuacji gdy przyczyny niesporządzenia uzasadnienia w całości leżą po stronie sądu, nie może wywoływać skutków dla strony niekorzystnych, a brak w doręczonym stronie fragmencie uzasadnienia ustosunkowania się do zarzutów zawartych w środku odwoławczym jest rażącym naruszeniem

Postanowienie SN z dnia 12 maja 2005 r. sygn. V KK 432/04

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

Sąd odwoławczy zarządza sprowadzenie na rozprawę oskarżonego pozbawionego wolności (art. 451 k.p.k.) - postanowieniem.

Uchwała SN z dnia 24 maja 2005 r. sygn. I KZP 17/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

Sąd, orzekając na podstawie art. 72 § 2 k.k. o obowiązku naprawienia szkody, w wyroku określa również czas i sposób jego wykonania.

Postanowienie SN z dnia 24 maja 2005 r. sygn. I KZP 15/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

Przewidziany w art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.) obowiązek Skarbu Państwa ponoszenia kosztów nieopłaconej przez strony pomocy prawnej z urzędu (art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.) dotyczy pomocy „udzielonej”, a zatem powstaje w momencie rozpoczęcia wykonywania przez adwokata czynności związanych bezpośrednio z udzieleniem pomocy stronie

Uchwała SN z dnia 24 maja 2005 r. sygn. I KZP 14/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

W postępowaniu odwoławczym, toczącym się na skutek zaskarżenia orzeczenia obejmującego zarówno czyn uznany za przestępstwo, jak i czyn zakwalifikowany przez sąd pierwszej instancji jako wykroczenie (art. 400 k.p.k.), sąd odwoławczy stosuje przepisy Kodeksu postępowania karnego.

Uchwała SN z dnia 24 maja 2005 r. sygn. I KZP 12/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

Ukończenie przez nieletniego, o którym mowa w art. 13 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz. U. z 2002 r. Nr 11, poz. 109 ze zm.), 21 lat w czasie orzekania, nie stoi na przeszkodzie wymierzeniu mu kary z nadzwyczajnym jej złagodzeniem, o ile zachodzą przesłanki określone w art. 10 tej ustawy. W braku takich podstaw postępowanie wszczęte w związku z popełnieniem

Uchwała SN z dnia 24 maja 2005 r. sygn. I KZP 5/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

Wznowienie postępowania na podstawie art. 542 § 3 k.p.k. w związku z ujawnieniem się jednego z uchybień wymienionych w art. 439 § 1 k.p.k. może nastąpić tylko z urzędu, nie zaś na wniosek strony.

Wyrok SN z dnia 25 maja 2005 r. sygn. akt III KK 95/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

(...) prawomocne skazanie za czyn ciągły (art. 12 kk) stoi na przeszkodzie, ze względu na treść art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., ponownemu postępowaniu o później ujawnione zachowania, będące elementami tego czynu, które nie były przedmiotem wcześniejszego osądzenia (uchwała SN z dnia 21 listopada 2001 r., I KZP 29/02, OSNKW 2001, nr 1-2, poz. 2).

Postanowienie SN z dnia 7 czerwca 2005 r. sygn. III SO 12/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

Przepisy ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz.U. Nr 179, poz. 1843) nie przewidują zaskarżania postanowień wydanych po rozpoznaniu skargi na przewlekłość postępowania.

Wyrok SN z dnia 7 czerwca 2005 r. sygn. IV KK 442/04

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

Wyjątkowy charakter przepisu, art. 391 § 1 k.p.k. nakłada na sąd obowiązek kontroli, czy protokół przesłuchania osoby, która nie może być przesłuchana przez sąd sporządzony został zgodnie z obowiązującymi przepisami. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy taki protokół pochodzi z fazy postępowania, w której nie obowiązuje zasada jawności i kontradyktoryjności.

Postanowienie SN z dnia 8 czerwca 2005 r. sygn. IV KO 5/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

(...) kwestię dopuszczalności wskazywania przez stronę uchybień wymienionych w art. 439 § 1 k.p.k. rozstrzygać trzeba z uwzględnieniem nie tylko obu tych przepisów, lecz także wykładni systemowej. Mimo rozbieżności wypowiedzi komentatorów w tej kwestii, mającej swą przyczynę w niejednoznacznej językowo treści art. 542 § 3 k.p.k., już w postanowieniu z dnia 21 kwietnia 2005 r. (II KO 59/04 - niepubl

Wyrok SN z dnia 9 czerwca 2005 r. sygn. V KK 446/04

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

W razie stwierdzenia, że oskarżony działał w obronie koniecznej, rozpoznanie oskarżenia go o czyn określony w art. 162 § 1 k.k. popełniony wobec sprawcy zamachu, o ile nie został on zarzucony w akcie oskarżenia, możliwe jest wyłącznie w trybie art. 398 k.p.k.

Postanowienie SN z dnia 14 czerwca 2005 r. sygn. V KZ 21/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

W skrajnych wypadkach trudna sytuacja materialna, uniemożliwiająca stawienie się na rozprawie i udanie się do sądu w celu dowiedzenia się o treści orzeczenia, może być uznana za okoliczność usprawiedliwiającą przekroczenie terminu zawitego.

Postanowienie SN z dnia 14 czerwca 2005 r. sygn. V KZ 20/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

W świetle treści art. 40 § 3 k.p.k. i jednolitej interpretacji tego przepisu zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie Sądu Najwyższego (także publikowanym), sędzia który brał udział w wydaniu orzeczenia zaskarżonego kasacją, nie tylko nie może rozpoznawać kasacji, ale także nie może orzekać w kwestii jej dopuszczalności.

Postanowienie SN z dnia 15 czerwca 2005 r. sygn. II KZ 24/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

Skoro skazany w swoim wniosku o wznowienie podnosił nie tylko zarzuty będące powodem do wznowienia postępowania, ale jedynie z urzędu, co dawałoby podstawę do traktowania jego pisma tylko jako impulsu w rozumieniu art. 9 § 2 k.p.k. (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2005 r., I KZP 5/05, OSNKW 2005, z. 6), lecz także inne powody (natury konstytucyjnej), to wniosek ten trafnie uznano za wniosek

Postanowienie SN z dnia 15 czerwca 2005 r. sygn. II KO 25/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

Sąd, któremu przekazano sprawę w trybie art. 37 k.p.k., pozostaje sądem właściwym dla tej sprawy także wtedy, jeżeli po tym przekazaniu zwrócił ją prokuratorowi do uzupełnienia braków postępowania przygotowawczego, a prokurator następnie wniósł uzupełniony lub nowy akt oskarżenia. Sąd ten może zatem stwierdzić swoją niewłaściwość w trybie art. 35 k.p.k. tylko wówczas, gdy czyny zarzucane w akcie oskarżenia

Postanowienie SN z dnia 15 czerwca 2005 r. sygn. II KO 21/05

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

(...) orzeczenie biegłego lekarza nie wyklucza wprawdzie możliwości udziału oskarżonego w rozprawie lecz ze względu „na zaawansowanie choroby i przebyte powikłania” biegły uznaje za wskazane, aby „rozprawa odbywała się w miejscu zamieszkania oskarżonego”. Za zasadnością wniosku Sądu przemawia również fakt, iż uczestnictwo oskarżonego w rozprawie jest obowiązkowe. W takich okolicznościach prowadzenie

Postanowienie SN z dnia 15 czerwca 2005 r. sygn. III KK 225/04

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

Nie ma podstaw (do oceny) zachowania skazanego przez pryzmat art. 25 § 1 k.k., czego domaga się kasacja.(...). Kompleksowa ocena całego zdarzenia nie może pomijać faktu wyłączenia przez skazanego termy w chwilę po tym, gdy pokrzywdzony ją włączył. Odwołując się do realiów, w jakich przyszło skazanemu żyć, do konfliktu z teściem m.in. na tle opłat za media, słusznie ustalono, że ten fakt był początkiem

Postanowienie SN z dnia 16 czerwca 2005 r. sygn. II KK 476/04

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

1. (...) poczynione w kasacji stwierdzenia pozwalają wnioskować o tym, że jej autorka sam fakt istnienia w sprawie wzajemnie wykluczających się grup dowodowych utożsamia z nakazem przyjęcia przez sąd stosownie do treści art. 5 § 2 k.p.k. wersji dla skazanego najkorzystniejszej. Jest to zupełnie opaczne rozumienie reguły w tym przepisie wyrażonej. Nie można bowiem traktować jej jako swoistego ograniczenia

Postanowienie SN z dnia 16 czerwca 2005 r. sygn. II KK 257/04

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 2005

Wynikające z materiału dowodowego sprawy różne wersje wydarzeń nie są równoznaczne z istnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art. 5 § 2 k.p.k., bo w takim wypadku sąd orzekający zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i dopiero wówczas, gdy wątpliwości nie zostaną usunięte, to należy tłumaczyć je na korzyść oskarżonego.