Postanowienie SN z dnia 15 czerwca 2005 r. sygn. III KK 225/04

Nie ma podstaw (do oceny) zachowania skazanego przez pryzmat art. 25 § 1 k.k., czego domaga się kasacja.(...). Kompleksowa ocena całego zdarzenia nie może pomijać faktu wyłączenia przez skazanego termy w chwilę po tym, gdy pokrzywdzony ją włączył. Odwołując się do realiów, w jakich przyszło skazanemu żyć, do konfliktu z teściem m.in. na tle opłat za media, słusznie ustalono, że ten fakt był początkiem zdarzenia, był niewątpliwym dążeniem skazanego do konfrontacji z nieprzychylnym mu pokrzywdzonym. Wyłączając termę musiał się liczyć z przeciwdziałaniem i to niewątpliwie nieparlamentarnym ze strony pokrzywdzonego. I do takiego przeciwdziałania doszło, a przebieg kontrakcji pokrzywdzonego i dalsze wydarzenia polegające m.in. na wzajemnej szarpaninie obu mężczyzn w przedpokoju w pobliżu łazienki, obelgi pokrzywdzonego, wypychanie go z pokoju, kolejna szarpanina, uderzenie pokrzywdzonego w twarz, po którym nastąpił bardzo silny krwotok z nosa, wreszcie przewrócenie go na podłogę i duszenie, aż do skutku w postaci śmierci zostały prawidłowo ustalone. Przebieg tego zachowania obu mężczyzn, z uwagi na jego konfrontacyjny charakter, nie pozwala na zastosowanie instytucji obrony koniecznej, bowiem zdarzenia tego, bez dokonywania sztucznych podziałów nie można oceniać w kategoriach ataku i obrony. Wzajemność bowiem akcji i kontrakcji (niezależnie od podziału na słowne i fizyczne), ataku i obrony, wyklucza możliwość uznania, że skazany podjął działania obronne, odpierając bezprawny zamach na pozostające pod ochroną prawa dobro. Skoro nie było takiej sytuacji, przeto nie można zasadnie twierdzić, że pozbawienie (pokrzywdzonego) życia wynikało jedynie z przekroczenia przez skazanego granic obrony koniecznej.