W przypadku skazania sprawcy w innym procesie za przestępstwo umyślne, istotna jest, w aspekcie możliwości zastosowania instytucji określonej w art. 66 k.k., nie data wydania wyroku, ale data, w której wyrok ten się uprawomocnił.
Możliwość przewidywania skutków wymienionych w art. 157 § 1 k.k., a nawet ich spowodowanie nie jest, w ujęciu art. 158 § 2 k.k., okolicznością decydującą o kwalifikowanej odpowiedzialności za udział w pobiciu (…) W niniejszej sprawie dla przyjęcia kwalifikowanej odpowiedzialności oskarżonych za udział w pobiciu pokrzywdzonego konieczne było natomiast wykazanie, że oskarżeni przewidywali lub obiektywnie
Zasada domniemania niewinności wiąże się ściśle z wyrażoną w art. 4 k.p.k. zasadą obiektywizmu. Oznacza ona nakaz bezstronnego traktowania stron, w tym oskarżonego oraz zakaz kierunkowego nastawienia do sprawy, sąd nie może przyjmować określonego obrazu sprawy przed zakończeniem postępowania i dawać stronom do zrozumienia, że ma już określoną wersję zdarzenia w przedmiocie odpowiedzialności. Uzewnętrznienie
Treść art. 89 § 2 k.k. pozwala (…) na taką interpretację, że przewidziana w nim możliwość orzeczenia grzywny określonej w art. 71 § 1 k.k., wiąże się wyłącznie z warunkowym zawieszeniem wykonania kary łącznej pozbawienia wolności (lub ograniczenia wolności) i jest niezależna od możliwych podstaw orzekania grzywien za poszczególne przestępstwa, wówczas gdy żadnej nie orzeczono.
Brak zaznajomienia się z (…) aktami przez pozostałych dwóch członków składu stanowi rażące naruszenie art. 92 k.p.k.
Wznowienie postępowania sądowego prowadzonego w trybie przepisów Kodeksu karnego wykonawczego i zakończonego prawomocnym orzeczeniem jest dopuszczalne, z wyłączeniem jedynie podstawy określonej w art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k., skoro funkcję tę spełnia art. 24 § 1 k.k.w., regulujący tę kwestię odrębnie. W postępowaniu wykonawczym zagadnienie udziału obrońcy w posiedzeniu Sądu, a także sprowadzenia skazanego
Od dnia 1 stycznia 2007 r., czynności prowadzone w ramach porozumienia Ministra Sprawiedliwości z Ministrem Obrony Narodowej przez Dyrektora Departamentu Kadr w oparciu o upoważnienie z dnia 27 czerwca 2006 r., udzielone Dyrektorowi Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego, były działaniami podmiotu nieuprawnionego do ich podejmowania, co oznacza, że nie dochodziło wówczas w sposób prawidłowy do
Urlop (obrońcy) nie stanowi dostatecznego uzasadnienia wniosku o odroczenie rozprawy. (…) Powyższe stwierdzenie wynika wprost z art. 37a ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze. Przepis wspomnianej ustawy wskazuje, że ustanowienie zastępstwa jest obowiązkiem obrońcy w przypadku urlopu lub innej przemijającej przeszkody tak, aby prowadzone przez niego sprawy nie doznały uszczerbku.
O ile (…) oczywiste jest, że wymóg dokładności określenia czynu przypisanego nie jest spełniony bez wskazania - szczególnie w odniesieniu do tego rodzaju przestępstw, które mogą być popełnione tak umyślnie, jak i nieumyślnej, zaś w wypadku tego pierwszego z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym - postaci tego zamiaru, to nie można wykluczyć i takiej sytuacji, że wymaganiu temu odpowiadać będzie zredagowanie
Immanentną cechą podstępu jest (…) wprowadzenie innej osoby w błąd lub wykorzystanie błędu. W świetle ustaleń faktycznych dokonanych w sprawie nie jest zasadne przyjęcie, że pokrzywdzona pozostawała w błędzie co do jakiejkolwiek okoliczności mającej znaczenie dla jej postępowania. W czasie obcowania płciowego - jak przyjmują sądy - na skutek opilstwa, całkowicie była wyłączona była jej świadomość co
(…) Pogląd sądu odwoławczego nie mógł zostać zaakceptowany, tym bardziej, że sąd ten, poza powołaniem się na tezę postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2007 r., III KK 46/06, nie uzasadnił szerzej swego stanowiska, nie wskazał żadnych argumentów przemawiających jego zdaniem za tym, iż zakresy pojęciowe zwrotów „gwałt na osobie” i „przemoc” nie są tożsame.
1. Norma zawarta w zdaniu drugim art. 607s § 4 k.p.k. „Sąd związany jest wymiarem orzeczonej kary”, w związku z art. 607t § 2 k.p.k., w odniesieniu do skazanego obywatela polskiego, przekazanego uprzednio innemu państwu członkowskiemu Unii Europejskiej na podstawie europejskiego nakazu aresztowania a następnie odesłanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu wykonania kary, wyłącza w stosunku
Skoro (…) zauważone przez skarżącego, nawet rażące naruszenie przepisów postępowania, mające niewątpliwie wpływ na treść wyroku możliwe jest do naprawienia w zwykłym trybie, przewidzianym w art. 420 § 1 k.p.k., to brak jest podstaw prawnych do stosowania instytucji, o której mowa w rozdziale 55 Kodeksu postępowania karnego. Istotą kasacji jest przecież sanowanie wadliwych, prawomocnych orzeczeń sądów
Z samego brzmienia przepisu art. 439 § 1 k.p.k. (in principio) wynika, że wskazuje się w nim enumeratywnie na uchybienia obciążające nie określoną czynność procesową lecz „zaskarżone orzeczenie”, a więc wydane przez sąd w obsadzie wymienionej w tym orzeczeniu. Nie należy do jego składu, co oczywiste, sąd wezwany (art. 396 § 1 i 2 k.p.k.), a więc dokonujący na zlecenie sądu orzekającego określonych
Pełnomocnik z urzędu poinformował Sąd w trybie art. 84 § 3 k.p.k., że nie znalazł podstaw do wniesienia kasacji oraz iż o zajętym stanowisku poinformował oskarżycielkę posiłkową. Jednakże ta okoliczność nie zwalniała Sądu od obowiązku działania z urzędu, albowiem zgodnie z art. 16 § 2 k.p.k. to na organie procesowym spoczywa obowiązek pouczenia uczestników postępowania o przysługujących im uprawnieniach
Jeżeli po wydaniu prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania i zastosowaniu środka zabezpieczającego, wymienionego w art. 94 § 1 k.k., ale przed umieszczeniem sprawcy w zakładzie psychiatrycznym, ujawnią się okoliczności, które będą wykazywały to, że jego stan zdrowia uległ poprawie i nie zachodzi już wysokie prawdopodobieństwo popełnienia przez niego czynu zabronionego o znacznej społecznej
Na poczet orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów (art. 39 pkt. 3 k.k.) podlega zaliczeniu, na podstawie art. 63 § 2 k.k., także okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy lub innego dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów, stosowanego na podstawie art. 137 ust. 1 pkt. 1 w zw. z art. 135 ust. 1 pkt. 1 lit. a i pkt. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
Skoro wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2007 r. sygn. SK 50/06 (Dz. U. Nr 128, poz. 903), dotyczący art. 203 § 1 i 2 KPK, nie jest orzeczeniem zakresowym, to z upływem terminu określonego w pkt II tego wyroku, a więc w dniu 19 października 2008 r., przepisy, których dotyczył pkt I-1 oraz I-2, utraciły moc. Nie oznacza to jednak, że jednocześnie utraciły moc prawną także i orzeczenia,
Skoro wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2007 r. sygn. SK 50/06 (Dz. U. Nr 128, poz. 903), dotyczący art. 203 § 1 i 2 KPK, nie jest orzeczeniem zakresowym, to z upływem terminu określonego w pkt II tego wyroku, a więc w dniu 19 października 2008 r., przepisy, których dotyczył pkt I-1 oraz I-2, utraciły moc. Nie oznacza to jednak, że jednocześnie utraciły moc prawną także i orzeczenia,
Upośledzenie umysłowe strony nie jest „przyczyną od strony niezależną”, w rozumieniu art. 126 § 1 k.p.k., która uzasadniałaby, sama przez się, przywrócenie niedotrzymanego terminu zawitego, od zachowania którego ustawa uzależnia skuteczność określonej czynności procesowej. Może natomiast stanowić taką przyczynę niewystarczające, w tym niedostosowane do poziomu intelektualnego strony, pouczenie jej
Ubezwłasnowolnienie samo w sobie nie oznacza niepoczytalności sprawcy czynu zabronionego, będącego ubezwłasnowolnionym. Samo ujawnienie się w toku dochodzenia wątpliwości odnośnie poczytalności podejrzanego nie eliminuje jeszcze możliwości prowadzenia postępowania przygotowawczego, w sprawach wskazanych art. 325b § 1 k.p.k., w tej właśnie formie. Wymaga ono jedynie powołania biegłych psychiatrów i
1. Przy wielości i różnorodności poszczególnych czynów stanowiących przedmiot rozpoznania oraz jednoczesnej obszerności i zawiłości sprawy, biorąc pod uwagę względy natury praktycznej, można wyjątkowo rozpoznawać poszczególne części tej samej w istocie sprawy w różnych procesach. Nie można jednak, wobec treści art. 41 § 1 k.p.k., akceptować praktyki rozpoznawania tak podzielonych części sprawy, przez
W sytuacjach, kiedy występuje znaczna rozbieżność w możliwych ocenach prawnych, to na sądzie orzekającym ciąży obowiązek rzetelnego rozważenia wszelkich argumentów jurydycznych związanych z rozpoznawanym zdarzeniem, oceny ich wagi, a ostatecznie dokonania subsumcji ustalonych faktów.
Z treści dyspozycji przepisu art. 289 § 1 k.k. (…) wynika, że strona przedmiotowa zdefiniowanego w nim przestępstwa polega na zaborze. Oznacza on bezprawne wyjęcie rzeczy z władztwa dotychczasowego posiadacza, wbrew jego woli. Stąd też aby można było mówić o zaborze, ta rzecz (w przypadku tego rodzaju występku - pojazd mechaniczny) musi być we władaniu innej osoby. Dobrem chronionym tym występkiem
