Na postanowienie sądu wyższego rzędu nad sądem właściwym o przekazaniu sprawy innemu sądowi równorzędnemu w trybie art. 26 k.p.k. zażalenie nie przysługuje. Artykuł 26 k.p.k. dotyczy nadzwyczajnej właściwości sądu, tzw. właściwości z delegacji. Przepis ten nie zmienia rzeczywistej właściwości miejscowej, uwarunkowanej okolicznościami wymienionymi w art. 21 i 22 k.p.k., a o przekazaniu sprawy w trybie
Przepis art. 38 ust. 1-4 ustawy z dnia 17 czerwca 1959 r. o hodowli, ochronie zwierząt łownych i prawie łowieckim (j.t. Dz.U. z 1973 r. nr 33, poz. 197) nie uprawnia strażników łowieckich do dokonywania, przewidzianego w art. 190-197 k.p.k. i art. 40-42 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia przeszukania pojazdów, rzeczy i osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa lub wykroczenia łowieckiego
I. W wypadku gdyby ponowne tymczasowe aresztowanie podejrzanego w związku z zarzutem popełnienia tego samego czynu zostało zastosowane w tej samej sprawie przez prokuratora po upływie 6-miesięcznego okresu, to jako podjęte przez organ nieuprawniony (art. 222 § 2 pkt 2 k.p.k.) byłoby ono oczywiście niesłuszne w rozumieniu art. 487 § 4 k.p.k., co zwalniałoby sąd od analizy dowodów, które stanowiły
Przez stan bezbronności rozumieć należy taką sytuację, w której znalazła się ofiara przestępstwa, że z powodu obezwładnienia jej przy użyciu siły fizycznej nie stanowiącej jednak gwałtu na osobie, albo wobec wielości napastników lub znacznej dysproporcji sił, pozbawiona jest możności woli przeciwdziałania zaborowi mienia, albo też możność ta lub wola są w istotnym zakresie ograniczone.
1. Wprawdzie kodeks postępowania karnego nie zawiera w odniesieniu do postanowień takiego szczególnego przepisu (jak czyni to w odniesieniu do wyroków), który by określił, co powinno zawierać uzasadnienie postanowienia, jednakże nie można uznać za wystarczające takiego uzasadnienia, które nie wyjaśnia należycie podstawy faktycznej postanowienia. 2. Oceniając w ramach art. 90 § 1 k.k. zachowanie
1. Chwilą warunkowego zwolnienia w rozumieniu art. 97 k.k. jest chwila zwolnienia z zakładu karnego. 2. Jeżeli w dacie orzekania o warunkowym przedterminowym zwolnieniu skazany przebywa na wolności, to przez chwilę warunkowego zwolnienia rozumie się datę uprawomocnienia się postanowienia o warunkowym przedterminowym zwolnieniu, chyba że postanowienie to podlega niezwłocznemu wykonaniu (art. 79
W świetle uchwały połączonych Izb Karnej i Wojskowej Sądu Najwyższego z dnia 22 grudnia 1978 r. VI KZP 23/77 wytyczne wymiaru sprawiedliwości i praktyki sądowej w sprawie prawidłowego stosowania przepisów dotyczących przestępstw popełnionych w warunkach recydywy (OSNKW 1919, z. 1-2, poz. 1 teza 2) warunek faktycznego odbycia w całości lub w części kary należy uważać za spełniony również w wypadku
Unormowanie zawarte w art. 92 § 3 k.k. odnosi się także do osób wymienionych w art. 91 § 2 k.k.
Przewidziana w art. 467 § 3 k.p.k. niedopuszczalność powtórnej rewizji nadzwyczajnej od wyroku Sądu Najwyższego zapadłego w następstwie rozpoznania rewizji nadzwyczajnej nie stoi na przeszkodzie wniesieniu i rozpoznania rewizji nadzwyczajnej od postanowienia, i to zapadłego w trybie nadzoru sądowego.
Nie można orzec przepadku przedmiotu objętego współwłasnością, jeżeli sprawcami nie są wszyscy współwłaściciele, a ustawa nie przewiduje orzeczenia przepadku przedmiotu nie będącego własnością sprawcy.
Postanowienie sądu wydane w trybie art. 456 § 2 k.p.k. w związku z art. 92 k.p.w. nie podlega zaskarżeniu na podstawie art. 409 k.p.k.
Sędzia biorący udział w jakimkolwiek stadium postępowania karnego w podejmowaniu postanowień w kwestii tymczasowego aresztowania określonej osoby podlega wyłączeniu na podstawie art. 31 § 1 k.p.k. od udziału w rozstrzyganiu wniosku o odszkodowanie za oczywiście niesłuszne tymczasowe aresztowanie tej osoby.
Zawarte w treści art. 333 k.p.k. sformułowanie jeżeli wyjaśnienia oskarżonego przyznającego się do winy nie budzą wątpliwości, warunkujące możliwość ograniczenia postępowania dowodowego, oznacza tylko takie sytuacje, gdy wyjaśnienia te pozwalają sądowi na dokonanie pełnej i kompleksowej oceny sprawy, i to zarówno w zakresie winy oskarżonego, kwalifikacji prawnej jego czynu, jak i wszystkich tych
Odpowiedzialność karną z art. 222 k.k. rodzi jedynie gromadzenie przedmiotów będących towarem w celu i w warunkach określonych tym przepisem, znajdujących się w chwili podjęcia tej czynności na terytorium kraju.
Określony w art. 91 § 1 k.k. warunek odbycia przez skazanego dwóch trzecich kary pozbawienia wolności w wypadku odbywania uprzednio kary zasadniczej pozbawienia wolności nie dotyczy osób wymienionych w § 2 art. 91 k.k.
Przesłuchanie w charakterze podejrzanego jest czynnością procesową, której nastąpienie wyłącza możliwość podjęcia na nowo poprzednio umorzonego postępowania na podstawie przewidzianej w art. 293 § 1 k.p.k.
Na tle przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. nr 31, poz. 137) nie jest dopuszczalne umorzenie postępowania dyscyplinarnego na podstawie art. 26 § 1 k.k. w zw. z art. 11 pkt 2 k.p.k. z powodu jego znikomego społecznego niebezpieczeństwa.
Wszelkie wyliczenia różnic księgowych między stanem ewidencyjnym a stanem faktycznym dotyczą ściśle określonego czasu i mają miejsce w konkretnym dniu (dniach), zamykających badany okres rozliczeniowy. Ramy czasowe danego okresu rozliczeniowego wyznaczają z reguły kolejne spisy z natury tzw. inwentaryzacja. Skutek przestępstwa w postaci istotnego niedoboru jest więc wynikiem księgowych podsumowań za
Przedłużenie pobytu nieletniego w schronisku dla nieletnich ponad okres przewidziany w art. 27 § 3 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U. nr 35, poz. 228) jest niedopuszczalne.
1. Stosowanie art. 9 § 3 k.k. może mieć miejsce tylko w odniesieniu do sprawcy, który popełnił występek po ukończeniu lat 17, lecz przed ukończeniem lat 18. 2. Przeciwko skazaniu oskarżonego bezpośrednio przez Sąd Najwyższy przemawia zakaz wynikający z art. 383 § 1 k.p.k. (zdanie drugie). Wprawdzie w przepisie tym nie mówi się wprost o sytuacji, w której orzeczono wobec oskarżonego środek wychowawczy
Czyn sprawcy umyślnego przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu znamiennego skutkiem kwalifikuje się według spowodowanego skutku, natomiast usiłowanie przestępstwa zagrożonego karą surowszą można mu przypisać tylko wtedy, gdy w zamiarze popełnienia takiego przestępstwa zamierzał bezpośrednio ku jego dokonaniu, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z przyczyn od niego niezależnych.
Zgodnie z ustaloną linią judykatury Sądu Najwyższego usprawiedliwione okoliczności to po pierwsze także okoliczności, które muszą być w pewnym stopniu wywołane zachowaniem się pokrzywdzonego, i to takim, które według kryteriów obiektywnych, a nie tylko w subiektywnym odczuciu sprawcy w świetle powszechnie przyjętych norm moralnych i zasad współżycia społecznego ocenić należałoby nagannie, a po wtóre
Życie każdego człowieka niezależnie od wieku, stanu zdrowia, reprezentowanego poziomu wiedzy, kultury, stanu rodzinnego i realnej społecznej przydatności jest wartością uniwersalną bez żadnego przymiotnika i podlega jednakowej ochronie prawnej. Jest niedopuszczalne ze względu na wymienione lub inne przesłanki dotyczące ofiary 1 zbrodni zabójstwa wartościowanie jej życia i w związku z tym i przenoszenie
Skoro stopień społecznego niebezpieczeństwa czynu znajduje wyraz w odpowiadających mu granicach zagrożenia w przepisie ustawy, to jeśli czyn zostaje zakwalifikowany z przepisu o łagodniejszym w istotnym stopniu zagrożeniu, zwłaszcza zaś wiąże się to ze zmianą treści ustawy (art. 2 § 1 k.k.), to kara za ten czyn powinna być z reguły dostosowana do granic zagrożenia przewidzianego w nowej, względniejszej
