Wznowienie postępowania wykonawczego zakończonego prawomocnym postanowieniem może nastąpić na podstawach wskazanych w art. 540 § 1 pkt 1 k.p.k. i w art. 540 § 2 i 3 k.p.k., jak również w art. 542 § 3 k.p.k. Zarządzenie odmawiające przyjęcia środka odwoławczego od wydanego orzeczenia (art. 429 § 1 k.p.k.), nie stanowi decyzji odnoszącej się do meritum tego orzeczenia, lecz ma charakter decyzji formalnej
Jeżeli wnoszący kasację pozbawiony został wolności po jej wniesieniu, ale w czasie, w którym ciążył na nim obowiązek uiszczenia opłaty i obowiązku tego do chwili pozbawienia wolności nie zrealizował, korzysta ze zwolnienia od opłaty na podstawie § 2 art. 527 k.p.k.
Przypisanie popełnienia przestępstwa w zamiarze ewentualnym, jak uczynił to Sąd Apelacyjny w P., zmieniając wyrok Sądu pierwszej instancji, byłoby uzasadnione jedynie wówczas, gdyby sprawcy udowodniono ponad wszelką wątpliwość, że uświadamiał on sobie możliwość zaistnienia zagrożenia, o którym była mowa i tragicznych następstw.
W procesie poszlakowym łańcuch wiążących się ze sobą poszlak można uznać za zamknięty tylko wówczas, gdy każda z poszlak będąca ogniwem tego łańcucha ustalona została w sposób nie budzący wątpliwości i uniemożliwiający jakiekolwiek inne rozważania. Takie prawidłowe ustalenia faktyczne poczynione przez sąd pierwszej instancji uzależnione są od rozważenia wszystkich okoliczności mogących mieć znaczenie
Konstytucja RP w art. 176. Wprowadza ona w tym przepisie zasadę co najmniej dwuinstancyjności postępowania sądowego. Zasada ta zaś stanowi gwarancję umożliwiającą usunięcie błędów, omyłek i innych uchybień popełnionych w toku rozpoznania spraw przez sądy pierwszej instancji. Wspomniany przepis konstytucji jest też przejawem wyrażonej w jej art. 78 zasady, iż „każda ze stron ma prawo do zaskarżania
Jeżeli więc określone fakty ustalił wcześniej Sąd pierwszej instancji, to wprowadzenie ich do podstawy orzeczenia o karze oraz nadanie im innego znaczenia od przyjętego w wyroku tego sądu, nie będzie przełamaniem zakazu z art. 454 § 2 k.p.k. Zasługuje na podzielenie pogląd, że określone twierdzenie należy do ustaleń faktycznych, jeżeli jest elementem przyjętego przez sąd stanu faktycznego. Obejmuje
Kształtowanie przez sąd odwoławczy faktycznej podstawy rozstrzygnięcia, gdy konieczne były do tego wiadomości specjalne, bez posiłkowania się opinią biegłego, stanowiło rażące naruszenie art. 193 k.p.k.
M. K. kierujący samochodem Daewoo - Nexia podczas włączania się do ruchu, nie udzielił pierwszeństwa samochodowi kierowanemu przez J. P. Niewątpliwie podejrzany J. P. na skutek rozpędzenia samochodu na krótkim wynoszącym 110 m odcinku drogi, do prędkości 95,1 km/h, znacznie przekraczającej dopuszczalną administracyjnie prędkość w obszarze zabudowanym, naruszył umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu
1. Zarówno w doktrynie i orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że w prawie karnym materialnym obowiązuje zasada pierwszeństwa wykładni językowej przepisów. Zatem Sąd Okręgowy w K. powinien był rozpocząć analizę przepisu art. 72 § 2 k.k., z punktu widzenia tejże wykładni, a dopiero wynik tej interpretacji zweryfikować poprzez dokonanie wykładni systemowej i funkcjonalnej. 2. Wykładnia
Uprawnienie „innej osoby” z art. 271 § 1 k.k. winno stanowić uzupełnienie kompetencji funkcjonariusza publicznego i nie może być utożsamiane z ogólną kompetencją do udziału w obrocie prawnym, zaś dokument przez tę osobę wystawiony ma zawierać w swojej treści poświadczenie, któremu przysługuje cecha zaufania publicznego, a w związku z tym domniemanie prawdziwości. Nie stanowi natomiast wystawienia dokumentu
Sąd drugiej instancji ponownie rozpoznający apelację, po uchyleniu poprzedniego orzeczenia i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym, związany jest zapatrywaniami prawnymi i wskazaniami sądu kasacyjnego (art. 442 § 3 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.). Oznacza to jednak obowiązek rozpoznania apelacji wyłącznie w granicach przekazania (art. 442 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518
Rozstrzygające dla oceny, czy Sąd był nienależycie obsadzony w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., ma zaistniały czyn przestępczy (zdarzenie faktyczne), a nie jego opis lub kwalifikacja prawna z aktu oskarżenia, które przy określaniu właściwości sądu, a w konsekwencji - jego składu, nie są dla sądu wiążące.
Nie ma przeszkód, aby sąd orzekający jako chronologiczne drugi, orzekł o odpowiedzialności karnej za inne elementy zachowania składające się na czyn uznany przezeń za ciągły, jeżeli tylko - analizowane z pominięciem tego elementu, którego res iudicata nie pozwala ponownie włączyć w orbitę ponownego orzekania - wyczerpują one przesłanki decydujące o zastosowaniu art. 12 k.k.
Treść art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 196, poz. 1631 ze zm.) wskazuje, że zasady udostępniania akt zawierających materiał dowodowy stanowiący tajemnicę państwową lub służbową oraz sposób przeprowadzania takich dowodów w postępowaniu karnym regulują przepisy Kodeksu postępowania karnego oraz akty prawne podustawowe, wydane w wykonaniu
Nieposiadanie przez ławników stosownego poświadczenia bezpieczeństwa wydanego na podstawie przepisów ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 196, poz. 1631 ze zm. - dalej w skrócie u.o.i.n.) nie oznacza, że w wydaniu orzeczenia brała udział osoba nieuprawniona do orzekania. W przepisie tym chodzi osobę niemającą w ogóle uprawnień do orzekania
Artykuł 415 § 5 k.p.k. przesądza o braku możliwości nałożenia obowiązku naprawienia szkody w takiej sytuacji, chociażby w świetle przepisów prawa karnego materialnego było to obligatoryjne. Nie ma zatem racji autor odpowiedzi na kasację, który stara się wykazać, że art. 415 § 5 k.p.k. nie miał w niniejszej sprawie zastosowania, ponieważ orzeczenie o naprawieniu szkody znalazło podstawę prawną w art
Gdy w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji zostanie stwierdzone, iż tryb przyspieszony nie był dopuszczalny, a jednocześnie nie jest możliwe rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym, sprawa podlega przekazaniu prokuratorowi w celu przeprowadzenia postępowania przygotowawczego na zasadach ogólnych (art. 517c § 2 k.p.k.). Art. 517h § 1 i 2 k.p.k. uzupełnia katalogu rozstrzygnięć sądu odwoławczego
Tylko wówczas dochodzi do wypełnienia przedmiotowego znamienia przytaczanego przestępstwa, gdy posiadanie środka odurzającego lub substancji psychotropowej następuje w ilości pozwalającej na choćby jednorazowe użycie danej substancji, w dawce dla niej charakterystycznej, zdolnej wywołać u człowieka inny niż medyczny skutek. Wielkości występujących w obrocie (np. będących przedmiotem sprzedaży) porcji
Nie można - rzecz oczywista - wymagać, aby usprawiedliwienie choroby dziecka wynikało z zaświadczenia lekarskiego wydanego w trybie art. 117 § 2a k.p.k. (tryb ten dotyczy tylko uczestników postępowania), ale skoro powód niestawiennictwa ma być należycie usprawiedliwiony, to staje się jasne, że właściwym (należycie - to przecież tak jak należy, jak być powinno, właściwie, odpowiednio - Słownik języka
Przy uniewinnianiu tak w pierwszej jak i w drugiej instancji wystarczające jest zresztą wskazanie odnośnie od jakiego to czynu oskarżony jest uniewinniany, bez potrzeby przytaczania jego opisu w części dyspozytywnej wyroku. Domaganie się przy tym przez autorkę kasacji, aby w wyroku sądu odwoławczego i to także do przestępstw, odnośnie do których utrzymano wyrok w mocy, podawany był opis czynu zarzucanego
Instytucja wskazana w art. 24 § 1 k.k.w. odnosi się do (…) wszystkich orzeczeń wykonawczych wydanych na podstawie przepisów k.k.w. (a więc i wydanych w oparciu o art. 117 k.k.w.), w tym także gdy ich materialna podstawa jest zawarta w Kodeksie karnym, jeżeli tylko tryb postępowania określają przepisy k.k.w., ale już nie, jeżeli są to rozstrzygnięcia w kwestiach proceduralnych, wydawane na podstawie
Nie można (…) przyjąć, aby postępowanie w sprawie o wykroczenie wszczęto przed dniem 2 września 2004 r. mimo, że najpierw prokurator a później policja dysponowali już dowodami dotyczącymi tego wykroczenia. Nie prowadzono jednak w odniesieniu do tego czynu żadnych czynności poza wyłączeniem materiałów i przekazaniem ich policji. Nie prowadzono innych działań procesowych w odniesieniu do osoby obwinionego
Istotne jest nie miejsce w wyroku, w którym zaistniała omyłka (pisarska), ale to czy ma ona charakter wyłącznie pisarski, czy jest efektem pośpiechu lub nieuwagi oraz czy pozostaje widoczna „na pierwszy rzut oka”. Błędne oznaczenie w wyroku daty popełnienia czynu zabronionego stanowi oczywistą omyłkę pisarską, o ile na pierwszy rzut oka można stwierdzić, że było następstwem pośpiechu czy nieuwagi;
1. Zgodnie (z art. 71 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii), w razie skazania osoby uzależnionej, za przestępstwo pozostające w związku z używaniem środka odurzającego lub substancji psychotropowej, na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, sąd może orzec umieszczenie sprawcy, przed wykonaniem kary, w odpowiednim zakładzie opieki zdrowotnej. Redakcja omawianego
