Postanowienie SN z dnia 4 listopada 2008 r., sygn. IV KK 130/08

Nie można - rzecz oczywista - wymagać, aby usprawiedliwienie choroby dziecka wynikało z zaświadczenia lekarskiego wydanego w trybie art. 117 § 2a k.p.k. (tryb ten dotyczy tylko uczestników postępowania), ale skoro powód niestawiennictwa ma być należycie usprawiedliwiony, to staje się jasne, że właściwym (należycie - to przecież tak jak należy, jak być powinno, właściwie, odpowiednio - Słownik języka polskiego, red. M. Szymczak, Warszawa 1979, s. 267; Mały słownik języka polskiego, red. E. Sobol, Warszawa 1997, s. 473) usprawiedliwieniem winno być wykazanie, że stan chorobowy dziecka rzeczywiście istnieje, co obligowało do przedstawienia określonego dokumentu lekarskiego poświadczającego ten właśnie stan. Samo oświadczenie oskarżonej - strony w procesie, było w tej materii niewystarczające, a to chociażby z powodu konieczności rozważenia - przez Sąd pierwszej instancji - także i oczywistego interesu procesowego jaki przyświecał oskarżonej, dobrze widocznego zresztą z treści wcześniejszych pism procesowych (podejmowanie prób ciągłego odraczania rozpraw).