Wyrok SN z dnia 31 października 2008 r., sygn. II KK 113/98

1. Zgodnie (z art. 71 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii), w razie skazania osoby uzależnionej, za przestępstwo pozostające w związku z używaniem środka odurzającego lub substancji psychotropowej, na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, sąd może orzec umieszczenie sprawcy, przed wykonaniem kary, w odpowiednim zakładzie opieki zdrowotnej. Redakcja omawianego przepisu nie pozostawia wątpliwości, że orzeczenie tego środka zabezpieczającego jest możliwe wyłącznie w wyroku skazującym, a takim nie jest wyrok łączny, w którym - z założenia - nie rozstrzyga się w ogóle kwestii winy oskarżonego, będącej uprzednio już przesądzoną w podlegających połączeniu prawomocnych wyrokach skazujących.

2. Wykładnia gramatyczna art. 90 § 1 k.k. przekonuje, że przepis ten nie obliguje do wydania w wyroku łącznym odrębnego rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego, środka zabezpieczającego lub dozoru, które orzeczone zostały co do któregokolwiek ze zbiegających się przestępstw, operuje bowiem pojęciem „stosuje się” a nie „orzeka”, co zastrzeżone jest (orzekanie) w takim wypadku do kompetencji sądu skazującego.

3. Art. 576 § 1 k.p.k., zgodnie z którą z chwilą uprawomocnienia się wyroku łącznego wyroki podlegające połączeniu nie ulegają wykonaniu w zakresie objętym wyrokiem łącznym, a contrario ulegają wykonaniu w zakresie wyrokiem łącznym nie objętym, a więc również, stosownie do treści art. 90 § 1 k.k., w zakresie orzeczeń o środkach karnych, środkach zabezpieczających lub dozorze, jeżeli orzeczono je chociażby co do jednego ze zbiegających się przestępstw, oczywiście poza sytuacją, o której mowa w art. 90 § 2 k.k.