Zarówno Minister Sprawiedliwości-Prokurator Generalny, jak i Rzecznik Praw Obywatelskich mogą na podstawie art. 521 kpk wnosić kasację od każdego prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie sądowe, w tym także od orzeczenia, które uprawomocniło się przed wejściem w życie kodeksu postępowania karnego, tj. przed dniem 1 września 1998 r.
Gwałt jest szczególną formą przemocy, przy czym niektóre przypadki przemocy mogą polegać na użyciu gwałtu na osobie.
Sformułowanie zawarte w art. 178 kk skazując sprawcę ... sąd orzeka karę pozbawienia wolności przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę nie oznacza, że górna granica zagrożenia ustawowego za przestępstwo z art. 177 § 1 kk ulega zmianie. Postępowanie karne w sprawie o przestępstwo określone w art. 177 § 1 kk, popełnione
Sformułowanie użyte w art. 626 § 1 kpk, iż w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd określa, kto i w jakiej części i zakresie ponosi koszty procesu, odnosi się do fazy postępowania sądowego i nie oznacza, ażeby sąd miał być organem uprawnionym do określania wydatków wyłożonych przez Skarb Państwa w toku postępowania przygotowawczego, w tym wydatków z tytułu nie opłaconej przez strony pomocy
Możliwość przypisania wystawcy czeku bez pokrycia przestępstwa określonego w art. 61 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo czekowe (Dz. U. 1936 r. Nr 37 poz. 283) zachodzi jedynie wtedy, gdy zapłata czeku nie nastąpiła, wskutek czego posiadacz czeku poniósł szkodę.
W trybie art. 102 i nast. kpk dopuszczalne jest stwierdzenie nieważności jedynie orzeczeń sądowych, którymi rozstrzygnięto o przedmiocie postępowania.
Podstawą prawną zwrotu przez sąd sprawy prokuratorowi w celu usunięcia istotnych braków postępowania przygotowawczego - jest przepis art. 345 k.p.k. zarówno wówczas, gdy postanowienie o przekazaniu sprawy zapada w wyniku inicjatywy prezesa sądu w ramach wstępnej kontroli oskarżenia, jak i wtedy, gdy braki zostały ujawnione po doręczeniu oskarżonemu aktu oskarżenia i wyznaczeniu rozprawy, ale przed
Warunkiem stosowania obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary, przewidzianego w art. 60 § 3 kk, jest przekazanie organowi powołanemu do ścigania przestępstw, przez sprawcę przestępstwa popełnionego we współdziałaniu (w rozumieniu przepisów zawartych w rozdziale II kodeksu karnego) z co najmniej dwiema osobami, wszystkich istotnych w sprawie, posiadanych przez niego informacji o osobach współdziałających
Zastępcza kara pozbawienia wolności, określona w prawomocnym wyroku przed wejściem w życie kodeksu karnego z dnia 6 czerwca 1997 r. (Dz.U. 1997 r. Nr 88, poz. 553), jest wykonywana stosownie do regulacji zawartej w art. 14 pkt 2 przepisów wprowadzających Kodeks karny (ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Dz.U. 1997 r. Nr 88, poz. 554 ze zm.) według zasad dotychczasowych, co oznacza, że w wypadku,
Oświadczenie oskarżonego lub jego obrońcy o wypowiedzeniu 'stosunku obrończego', o którym mowa w art. 378 § 1 k.p.k., nie podlega kontroli sądu także w przypadku gdy 'stosunek obrończy' został nawiązany w wyniku wyznaczenia obrońcy z urzędu.
Rozpoznanie wniosku skazanego o zastosowanie wobec niego przepisu art. 4 § 2 k.k. następuje na posiedzeniu, na którym sąd wojewódzki (obecnie sąd okręgowy) - stosownie do dyspozycji przepisu art. 30 § 1 k.p.k. - orzeka w składzie trzech sędziów.
Sądem powołanym do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji, a dokonującym przewidzianych w ustawie czynności w postępowaniu przygotowawczym (art. 329 § 1 kpk) lub rozpoznającym zażalenie na czynności postępowania przygotowawczego (art. 329 § 2 kpk), jest ten sąd, który byłby właściwy po wpłynięciu aktu oskarżenia. W wypadku rozpoznawania zażalenia na postanowienie o umorzeniu śledztwa lub dochodzenia
Jeżeli zachodzą warunki przewidziane w art. 389 § 1 k.p.k. (art. 334 § 1 d. k.p.k.) nie ma przeszkód do odczytania wyjaśnień złożonych przez oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym, nawet jeśli te wyjaśnienia złożone zostały w trybie art. 308 § 2 k.p.k. i to bez względu na to, czy następnie spełniono nakaz przewidziany w § 3 art. 308 k.p.k. (dawniej art. 276 § 2 k.p.k. 1969 r.).
Nie można podzielić twierdzeń zawartych w skardze, z których wynika utożsamianie pojęć "wydanie postanowienia o przedstawieniu zarzutów" z czynnością techniczną sporządzenia takiego postanowienia. W pojęciu bowiem "wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów" mieści się nie tylko jego sporządzenie, lecz także obowiązek niezwłocznego ogłoszenia /art. 269 par. 1 Kpk/. Istota tej czynności procesowej
Orzekanie w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania w toku postępowania przygotowawczego stanowi czynność sądową w postępowaniu przygotowawczym (art. 329 § 1 kpk) i zgodnie z art. 329 § 2 kpk powinno nastąpić jednoosobowo. Nie dotyczy to rozpoznawania zażaleń na postanowienie sądu wydane w tym przedmiocie, gdyż orzekanie przez sąd nie jest już czynnością postępowania przygotowawczego
Zastosowanie w sprawie instytucji świadka incognito nie zwalnia oskarżyciela publicznego z obowiązku dokładnego określenia w akcie oskarżenia zarzucanego oskarżonemu czynu ze wskazaniem czasu, miejsca, sposobu i okoliczności jego popełnienia oraz skutków, a zwłaszcza wysokości powstałej szkody (art. 332 § 1 pkt 2 kpk).
W sprawach zakończonych prawomocnym wyrokiem, w których kara nie została wykonana, w zakresie orzekania o warunkowym przedterminowym zwolnieniu z odbycia reszty kary pozbawienia wolności, do osób odbywających kary pozbawienia wolności, stosuje się od dnia 1 września 1998 r. przepisy kodeksu karnego z dnia 6 czerwca 1997 r. (arg. ex art. 14 pkt 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Przepisy wprowadzające
Stwierdzony ex post udział w charakterze obrońcy na rozprawie przed Sądem Wojewódzkim jako sądem pierwszej instancji osoby nieuprawnionej do obrony według przepisów o ustroju adwokatury, nie stwarza bezwzględnej przyczyny odwoławczej określonej w art. 388 pkt 6 d. k.p.k., jeżeli równocześnie na rozprawie oskarżony korzystał z pomocy innego obrońcy.
Treść art. 17 § 2 Przepisów wprowadzających Kodeks karny z 1997 r. jest jednoznaczna. Przepis ten stwierdza, że sprawa wszczęta przed dniem wejścia w życie kodeksu karnego, przez właściwego według dotychczasowych przepisów oskarżyciela, toczy się dalej w tym samym trybie, co nie pozostawia wątpliwości, że decydujące znaczenie uzyskuje chwila wszczęcia postępowania. Jeśli zatem postępowanie wszczęte
Przemoc wobec osoby jako forma zmuszania w rozumieniu art. 191 § 1 kk może polegać tylko na bezpośrednim fizycznym oddziaływaniu na człowieka i nie obejmuje oddziaływania pośredniego (tzw. przemocy pośredniej) przez postępowanie z rzeczą.
Odstępstwa od zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądu karnego nie zostały ograniczone jedynie do wypadku wskazanego w art. 4 § 2 kpk z 1969 r. (obecnie art. 8 § 2 kpk). Mogą one bowiem wynikać także z innych postanowień ustawy, przy czym dotyczy to zarówno kodeksu postępowania karnego, jak też innych aktów normatywnych o randze ustawy.
Uprzedni pobyt podejrzanego w schronisku dla nieletnich podlega uwzględnieniu przy obliczaniu okresu tymczasowego aresztowania, od którego zależy właściwość sądu w przedmiocie przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania.
Zwrot pomaga do jej zbycia, stanowiący znamię czynu zabronionego określonego w art. 215 § 1 kk z 1969 r., może obejmować także takie działanie, które jest pośrednictwem w przekazywaniu sprawcy kradzieży okupu płaconego przez właściciela rzeczy w celu jej odzyskania.
Nie popełnia przestępstwa, kto naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała lub rozstrój zdrowia trwające nie dłużej niż siedem dni.
