Postanowienie SN z dnia 2 marca 1999 r., sygn. IV KZ 211/98

W trybie art. 102 i nast. kpk dopuszczalne jest stwierdzenie nieważności jedynie orzeczeń sądowych, którymi rozstrzygnięto o przedmiocie postępowania.

Sąd Najwyższy w sprawie Józefa G., podejrzanego o przestępstwa z art. 296 § 1, 2 i 3 kk w zw. z art. 21 kk, po rozpoznaniu zażalenia obrońców podejrzanego na postanowienie Sądu Apelacyjnego w R. z dnia 13 listopada 1998 r., którym oddalono wniosek obrońców podejrzanego o stwierdzenie nieważności postanowienia Sądu Rejonowego w M. z dnia 14 września 1998 r. w przedmiocie przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania, po wysłuchaniu wniosku prokuratora – postanowił uchylić zaskarżone postanowienie i wniosek obrońców o stwierdzenie nieważności pozostawić bez rozpoznania.

Uzasadnienie

Obrońcy podejrzanego Józefa G. złożyli wniosek o stwierdzenie nieważności postanowienia Sądu Rejonowego w M. z dnia 14 września 1998 r. w przedmiocie przedłużenia stosowania wobec podejrzanego tymczasowego aresztowania, powołując się na art. 12 § 2 kpk i wskazując art. 101 § 1 pkt 8 kpk jako podstawę stwierdzenia jego nieważności.

Po rozpoznaniu wniosku obrońców Sąd Apelacyjny w R. postanowieniem z dnia 13 listopada 1998 r. wniosek ten oddalił, wywodząc w uzasadnieniu, iż instytucja nieważności orzeczeń nie dotyczy orzeczeń innych niż kończące postępowanie, zaś postanowienie w przedmiocie tymczasowego aresztowania takim postanowieniem nie jest.