Uchwała SN z dnia 20 stycznia 1999 r., sygn. I KZP 21/98

Zastosowanie w sprawie instytucji świadka incognito nie zwalnia oskarżyciela publicznego z obowiązku dokładnego określenia w akcie oskarżenia zarzucanego oskarżonemu czynu ze wskazaniem czasu, miejsca, sposobu i okoliczności jego popełnienia oraz skutków, a zwłaszcza wysokości powstałej szkody (art. 332 § 1 pkt 2 kpk).

Sąd Najwyższy w sprawie Roberta S. i innych, po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 441 § 1 kpk przez Sąd Wojewódzki w Łomży, postanowieniem z dnia 18 września 1998 r., zagadnienia prawnego, wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

„Jak należy rozumieć wymóg art. 332 § 1 pkt 2 kpk dokładnego określania zarzucanego oskarżonemu czynu ze wskazaniem czasu, miejsca, sposobu i okoliczności jego popełnienia oraz skutków w sytuacji zastosowania do osoby pokrzywdzonej instytucji świadka incognito przewidzianej w art. 184 kpk w kontekście gwarancji procesowych prawa oskarżonego do obrony?”

– uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

I. Wymagająca zasadniczej wykładni ustawy kwestia prawna wyłoniła się na tle następującego stanu faktycznego. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 18 maja 1998 r. Sławomir W., Marek S., Robert S. i Stanisław K. uznani zostali za winnych szeregu przestępstw, w tym czynów zakwalifikowanych z art. 211 kk z 1969 r. Ponieważ pokrzywdzeni tymi przestępstwami składali w sprawie zeznania jako świadkowie incognito, w akcie oskarżenia znalazły się opisy czynów na tyle ogólne, że Sąd Wojewódzki w Ł., powziął wątpliwość co do tego, czy akt oskarżenia odpowiada warunkom określonym przez art. 332 § 1 kpk, konkretnie zaś, czy wskazuje on dokładne określenie zarzucanego oskarżonemu czynu ze wskazaniem czasu, miejsca, sposobu i okoliczności jego popełnienia oraz skutków, a zwłaszcza wysokości powstałej szkody. Powziąwszy tego rodzaju wątpliwość Sąd Wojewódzki w Ł., postanowieniem z dnia 18 września 1998 r., odroczył rozprawę odwoławczą i na podstawie art. 441 § 1 kpk przekazał Sądowi Najwyższemu przytoczone na wstępie zagadnienie prawne jako wymagające zasadniczej wykładni ustawy.